Proszę się jeszcze raz zastanowić: Zapomniana pięta achillesowa europejskiej obrony

Gdy wysoka technologia nie daje satysfakcji: niebezpieczna luka obronna Europy

Na szczycie w Brukseli pod koniec października 2025 r. Europejska Partia Ludowa przedstawiła ambitną koncepcję obronną, której celem jest uzbrojenie Europy w broń przed ciągłym zagrożeniem ze strony Rosji do 2030 r. W ramach czterech dużych projektów flagowych 🔵 Europejska Inicjatywa Obrony Dronów, 🔵 monitorowanie wschodniej flanki, 🔵 Europejska Tarcza Powietrzna i 🔵 Europejska Ochrona Kosmiczna Dokument strategiczny przedstawia kompleksową odpowiedź militarną na zmieniającą się sytuację bezpieczeństwa. Całkowity koszt rozbudowy arsenału militarnego szacuje się na 800 miliardów euro do 2030 roku, a wydatki Unii Europejskiej na obronę podwoją się z obecnego rocznego poziomu około 392 miliardów euro do ponad 800 miliardów euro do 2035 roku. Te liczby robią wrażenie samą swoją skalą. Europa traktuje ten przełomowy moment w polityce militarnej poważnie i odpowiada na utrzymujące się zagrożenie ze strony Rosji historyczną ofensywą inwestycyjną w uzbrojenie i technologie. Jednak pomimo całego podziwu dla technicznej precyzji planowania, ujawnia się fundamentalna luka, symptomatyczna dla strategicznego myślenia europejskich decydentów w dziedzinie bezpieczeństwa: o dostarczaniu zaopatrzenia ludności cywilnej w przypadku sytuacji obronnej wspomina się co najwyżej przelotnie, ale nigdzie nie definiuje się tego jako centralnego celu strategicznego. A przecież to właśnie stanowi sedno każdego poważnego planowania obronnego.