Obrona Europy na rozdrożu: spór o fundusz uzbrojenia bezpieczny i przyszłość Unii Bezpieczeństwa

 

Od Leyen przeciwko Parlamentowi: Jak bezpieczny konflikt dzieli instytucje UE

 

Strategiczna autonomia w teście warunków skrajnych: konflikt prawny jako objaw strategicznego obrotu

 

Konflikt prawny i polityczny z finansowaniem nowego europejskiego programu uzbrojenia „Kampania bezpieczeństwa dla Europy” (SAFE) to znacznie więcej niż spór proceduralny. Jest to płonące szkło, pod którym głębokie transformacje, napięcia i ambicje Unii Europejskiej stają się widoczne w nowej erze geopolitycznej konfrontacji. Skarga Parlamentu Europejskiego przeciwko Radzie UE, która reprezentuje interesy państw członkowskich, oraz Komisja Europejska pod przewodnictwem Prezydenta Komisji Ursula von Der Leyen jest krytycznym punktem rozwoju Unii. Podnosi podstawowe pytania, które wpływają na charakter i przyszłość projektu europejskiego: w jaki sposób dystrybuowana jest władza między instytucjami UE, szczególnie w czasach kryzysu? Jak daleko demokratyczna kontrola nad decyzjami o znaczeniu egzystencjalnym, takim jak wojna, pokój i aktualizacja? W jaki sposób UE kształtuje swoją rolę niezależnego gracza bezpieczeństwa w świecie, który charakteryzuje się rosyjską agresją i niepewnością co do trwałości Sojuszu Transatlantyckiego?

 

Niniejszy raport przejmie konflikt nad bezpiecznym programem jako punkt wyjścia w celu opracowania kompleksowej analizy europejskiej polityki obronnej jako całości. Część I rozwiązuje prawny rdzeń sporu o prawidłowe zastosowanie umowy UE i osadza go w szerszą debatę, która od dziesięcioleci prowadzona jest na temat tak zwanego deficytu demokracji UE. Pokazano, w jaki sposób wzorce proceduralne ustalały w kryzysie systematycznie podważają równowagę instytucjonalną. Część II śledzi rozwój nowego krajobrazu europejskiego uzbrojenia, który powstał na Ukrainie od czasu rosyjskiej wojny ataku z niespotykaną prędkością. Obejmuje to szczegółowy pogląd na nowe mechanizmy finansowe, podstawowe doktryny strategiczne, takie jak „autonomia strategiczna” i złożona, często sprzeczna relacja z NATO. Część III oświetla rzeczywistość na poziomie państw członkowskich, których często rozbieżne interesy narodowe i kultury strategiczne utrudniają spójne podejście, a także głębokie konsekwencje ekonomiczne zdecydowanej aktualizacji, które oscylują między silnikiem wzrostu a pułapką długu. Część IV wreszcie, perspektywa konturów przyszłego europejskiego Związku Obrony, analizuje ambitne plany, takie jak europejska strategia przemysłu obronnego (EDIS) i identyfikuje główne wyzwania, które należy pokonać na drodze. Spór o sejf nie jest zatem samą chorobą, ale decydującym objawem, którego analiza daje głęboki wgląd w stan i kierunek rozwoju europejskiego projektu bezpieczeństwa i obrony.

 

Czy masz dalsze zainteresowanie tym tematem? Następnie czekamy na Twój bezpośredni kontakt: