Umowa Mercosur na skraju rozpadu: Czy Europa marnuje swoją ostatnią szansę w Ameryce Południowej?

### Blokada ze strony Paryża i spółki: Czy umowa Mercosuru upadnie z powodu obaw Europy przed protestami rolników? ### Umowa Mercosur na skraju rozpadu: Czy Europa marnuje swoją ostatnią szansę w Ameryce Południowej? ### Wolny handel z Mercosur: Jedyna w swoim rodzaju strategiczna szansa czy oznaka europejskiej porażki? ###

UE waha się, Chiny inwestują: Co umowa Mercosur oznacza dla bezpieczeństwa surowcowego Europy

Od 26 lat Bruksela i południowoamerykańskie państwa Mercosuru: Brazylia, Argentyna, Urugwaj i Paragwaj negocjują umowę o wolnym handlu, która wykracza daleko poza cła i kontyngenty. Stawką jest to, czy Europa będzie nadal postrzegana jako poważny partner w Ameryce Południowej – czy też kontynent ostatecznie straci swoje wpływy na rzecz Chin i USA.

Choć wstępne porozumienie polityczne zawarte w grudniu 2024 roku zdawało się wskazywać na podpisanie traktatu pod koniec 2025 roku, znana blokada europejska powróciła w ostatnich dniach przed planowanym szczytem w Brazylii: Francja, ale także Polska, Austria i inne państwa członkowskie zaostrzają swój sprzeciw – oficjalnie w celu ochrony krajowego rolnictwa. W Brasilii, Buenos Aires i Montevideo argument ten spotyka się z coraz większym kręceniem głowami i pogardą.

Jednocześnie płyty tektoniczne globalnego porządku handlowego gwałtownie się przesuwają. Udział UE w handlu zagranicznym Mercosuru spadł z ponad 31% do 15% od 2000 roku, podczas gdy udział Chin wzrósł pięciokrotnie, z 2% do 24% w tym samym okresie. Obecnie wolumen handlu Mercosuru z Chinami jest o około 58% wyższy niż wolumen handlu z UE. To nie tylko statystyka, ale wyraz strategicznej utraty siły: Chiny są obecnie najważniejszym partnerem handlowym regionu, kupując około dwóch trzecich soi z Mercosuru i znaczną część jego rudy żelaza.

Z ekonomicznego punktu widzenia umowa byłaby katalizatorem, choć nie cudem wzrostu. Cła na ponad 90% towarów zostałyby stopniowo zniesione, europejskie firmy mogłyby zaoszczędzić miliardy dolarów na cłach eksportowych, a sektory takie jak motoryzacja, inżynieria mechaniczna i farmaceutyka odniosłyby szczególne korzyści. Jednocześnie Europa zapewniłaby sobie lepszy dostęp do kluczowych surowców – od litu i miedzi po nikiel i pierwiastki ziem rzadkich – które są niezbędne dla transformacji energetycznej i przyszłych technologii.

Jednak z perspektywy Ameryki Południowej równowaga sił już dawno uległa zmianie. Państwa Mercosuru nie postrzegają siebie już jako petentów, lecz jako pożądanych partnerów w regionie, w którym Chiny intensywnie inwestują, a Stany Zjednoczone starają się odbudować swoje wpływy. Fakt, że UE poczyniła daleko idące ustępstwa wobec Waszyngtonu, jednocześnie żądając od Mercosuru coraz to nowych warunków i klauzul ochronnych, jest postrzegany w Ameryce Południowej jako przejaw europejskich podwójnych standardów.

Na tym tle umowa Mercosur staje się kwestią przeznaczenia: czy UE zdoła wykreować swoją pozycję wiarygodnego, strategicznie nastawionego partnera, czy też jej porażka ostatecznie potwierdzi utratę przez nią roszczeń do roli lidera w regionie, który jest równie istotny pod względem handlu, surowców, jak i wpływów geopolitycznych?

Nadaje się do:

• Umowa UE-Mercosur: Ameryka Łacińska jako bogactwo mineralne UE? Lit, miedź i inne surowce – gorączka złota 2.0?

Krytyczna analiza relacji UE-Ameryka Południowa w czasach zmian geopolitycznych

Europejska polityka handlowa znajduje się w krytycznym momencie, w którym strukturalny paraliż grozi podważeniem strategicznych interesów całego kontynentu. Proponowana umowa o wolnym handlu między Unią Europejską a południowoamerykańskimi państwami Mercosuru symbolizuje znacznie więcej niż tylko umowę handlową – stanowi ostatnią realną szansę dla UE, by umocnić swoją pozycję geopolityczną w Ameryce Południowej i przeciwstawić się rosnącej dominacji rywalizujących supermocarstw.

Od 26 lat UE i kraje Mercosuru: Argentyna, Brazylia, Urugwaj i Paragwaj negocjują tę umowę o wolnym handlu. Ćwierć wieku wysiłków dyplomatycznych, naznaczonych naprzemiennymi postępami i frustrującymi niepowodzeniami. W grudniu 2024 roku meta wydawała się wreszcie widoczna: osiągnięto porozumienie polityczne, które miało zostać podpisane w grudniu 2025 roku. Jednak w ostatnim tygodniu przed planowanym szczytem w Brazylii europejska stanowczość ponownie okazała się sparaliżowana.

Francja, Polska, Austria i inne państwa członkowskie UE ponownie wyraziły swój sprzeciw. Argument francuski jest znany, ale wciąż uparcie powtarzany: ochrona rodzimego rolnictwa. Rządy Ameryki Południowej obserwują to widowisko z rosnącą niecierpliwością i pogardą. W Brasilii, Buenos Aires i Montevideo coraz częściej kręcą głowami na Europejczyków.

Zmiany w architekturze handlu światowego: kto od kogo odchodzi?

Ekonomiczne podstawy umowy mówią same za siebie. Z około 715 milionami mieszkańców i łączną produkcją gospodarczą, Mercosur stanowi potencjalnie znaczącą strefę wolnego handlu. Sama Brazylia generuje około trzech czwartych PKB Mercosuru i stanowi jego regionalny ośrodek ciężkości. Z prognozami wzrostu gospodarczego na poziomie około 2% na lata 2025 i 2026 oraz imponującym ożywieniem gospodarczym Argentyny z prognozowanym wzrostem na poziomie 5,7% na 2025 rok, kraje te dysponują znaczną dynamiką gospodarczą.

Z perspektywy europejskiej sytuacja jest jednak krytyczna. Udział UE w całkowitym handlu zagranicznym Mercosuru drastycznie spadł od 2000 roku – z ponad 31% do zaledwie 15% w 2023 roku. Wolumen handlu między UE a Mercosur wyniósł zaledwie 117 mld dolarów w 2023 roku. Dla porównania, Chiny zwiększyły swój udział w handlu Mercosuru pięciokrotnie, z 2% w 2000 roku do 24% w 2023 roku. Wolumen handlu Chin z krajami Mercosuru wynosi obecnie około 185 mld dolarów – o około 58% więcej niż handel z UE.

Liczby te opisują nie tylko zjawisko statystyczne, ale stopniowe wypieranie gospodarki europejskiej ze strategicznie ważnego regionu. Chiny są obecnie zdecydowanie najważniejszym partnerem handlowym krajów Mercosuru. Kraje Ameryki Południowej mają nadwyżkę eksportową w wysokości około 37 miliardów dolarów z Chinami, podczas gdy deficyt w handlu z UE przekracza 12 miliardów dolarów. Około 69% eksportu soi i 64% eksportu rudy żelaza z Mercosuru trafia do Chin.

Ameryka Południowa nie jest również w tak dużym stopniu uzależniona od rynku północnoamerykańskiego, jak Meksyk czy Ameryka Środkowa. Dzięki temu kraje Mercosuru mogą prowadzić swoją politykę handlową z większą niezależnością. Brazylia i Argentyna, między innymi, korzystają z globalnej transformacji energetycznej jako główni dostawcy surowców. Dzięki idealnym warunkom dla energii wiatrowej, słonecznej i biomasy, kraje te coraz bardziej pozycjonują się jako atrakcyjne lokalizacje dla energochłonnych gałęzi przemysłu.

Umowa handlowa jako katalizator gospodarczy

Szczegóły planowanej umowy nie są zatem bez znaczenia. Zgodnie z obecnym stanem negocjacji, cła na 91% wszystkich towarów wymienianych między UE a Mercosur będą stopniowo znoszone w okresie do 15 lat. Jednocześnie 92% eksportu Mercosuru do UE będzie zwolnione z cła lub będzie podlegać obniżonym stawkom. Zniesione zostaną podatki eksportowe pobierane przez kraje Mercosuru, a także ustanowione zostaną bezpieczne ramy dla wzajemnego handlu i inwestycji.

Komisja Europejska przewiduje, że dzięki umowie europejskie firmy mogłyby zaoszczędzić około 4 miliardów euro rocznie na cłach eksportowych. Eksport UE do krajów Mercosuru mógłby wzrosnąć o łącznie 40 miliardów dolarów do 2040 roku. Odpowiada to wzrostowi o około 39–49 miliardów euro rocznie. Obecnie około 60 000 firm z UE eksportuje do tych krajów, w tym 30 000 małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP). Przemysł motoryzacyjny, maszynowy i farmaceutyczny odniosłyby szczególne korzyści z obniżenia obecnie wysokich ceł na te kategorie produktów.

Niemiecki Instytut Ekonomiczny (IW) również obliczył bardziej realistyczne scenariusze długoterminowe. Zgodnie z nimi, PKB UE może wzrosnąć zaledwie o 0,06 punktu procentowego do 2040 roku w wyniku porozumienia – niewielki wpływ wynika ze względnego udziału handlu Mercosur w ogólnym wolumenie europejskiego handlu zagranicznego. Handel Mercosur stanowi obecnie około 2,5% całkowitego handlu zagranicznego UE.

Niemniej jednak umowa przyczyniłaby się do zabezpieczenia dostępu do surowców krytycznych. Kontynent Ameryki Łacińskiej posiada połowę światowych rezerw litu, ponad jedną trzecią swoich złóż miedzi oraz około jednej piątej światowych zasobów niklu i metali ziem rzadkich. Chile, Argentyna i Brazylia są uważane za szczególnie atrakcyjne dla europejskich inwestycji surowcowych. Międzynarodowa Agencja Energii (IEA) przewiduje, że popyt na surowce krytyczne będzie rósł o ponad 6% rocznie do 2030 roku.

Perspektywa Ameryki Południowej: niepowodzenie Europy w dążeniu do pozycji lidera

Z perspektywy Ameryki Południowej sytuacja jest jednak zupełnie inna. Kraje Mercosuru poczyniły już znaczne ustępstwa. Planowane cła na południowoamerykańskie produkty rolne mogą zostać natychmiast zawieszone, jeśli import w dowolnym sektorze wzrośnie o ponad pięć procent. Jest to klauzula ochronna, która służy interesom europejskiego rolnictwa.

Jak dotąd rządy Ameryki Południowej musiały pokonać ogromny opór wewnętrzny, aby osiągnąć ogólnokrajowy konsensus w sprawie porozumienia. Zorganizowane grupy nacisku działają również w Brasilii, Buenos Aires, Asunción i Montevideo, które sprzeciwiają się porozumieniu – na przykład organizacje zajmujące się ochroną środowiska i ochroną przyrody, które obawiają się wylesiania i standardów zrównoważonego rozwoju.

Europejskie stanowisko negocjacyjne jest jednak coraz częściej postrzegane jako niedopuszczalne podwójne standardy. Południowoamerykańscy dyplomaci ze zdumieniem obserwowali, jak Europejczycy uginają się pod naciskiem Donalda Trumpa. W lipcu 2025 roku UE i USA zawarły umowę handlową, która ograniczyła europejskie cła do maksymalnie 15% i zapobiegła ich eskalacji do 30%. W zamian amerykańscy rolnicy uzyskali znacznie łatwiejszy dostęp do jednolitego rynku UE.

Dla mieszkańców Ameryki Południowej jest to haniebne: UE idzie na znaczne ustępstwa wobec Stanów Zjednoczonych – agresywnego partnera negocjacyjnego z masową polityką celną – jednocześnie żądając nowych i dodatkowych klauzul ochronnych od Mercosuru, bloku gospodarczego dążącego do sprawiedliwych wzajemnych porozumień. Import europejskiej wołowiny do UE jest minimalny w porównaniu z tym, co otrzymują amerykańskie produkty rolne.

Nasze globalne doświadczenie branżowe i biznesowe w zakresie rozwoju biznesu, sprzedaży i marketingu - Zdjęcie: Xpert.Digital

Skupienie się na branży: B2B, digitalizacja (od AI do XR), inżynieria mechaniczna, logistyka, odnawialne źródła energii i przemysł

Więcej na ten temat tutaj:

• Centrum biznesowe Xpert

Centrum tematyczne z przemyśleniami i wiedzą specjalistyczną:

• Platforma wiedzy na temat globalnej i regionalnej gospodarki, innowacji i trendów branżowych
• Zbieranie analiz, impulsów i informacji ogólnych z obszarów, na których się skupiamy
• Miejsce, w którym można zdobyć wiedzę i informacje na temat bieżących wydarzeń w biznesie i technologii
• Centrum tematyczne dla firm, które chcą dowiedzieć się więcej o rynkach, cyfryzacji i innowacjach branżowych

Wzrost znaczenia Chin jako dominującej potęgi gospodarczej w Ameryce Południowej

Prowadzi to do fundamentalnej reorientacji geopolitycznej. Mercosur od pewnego czasu aktywnie poszukuje nowych partnerów do umów handlowych w Azji. Chiny systematycznie rozszerzają swoją obecność w Ameryce Południowej. Relacje handlowe między Brazylią a Chinami stale się rozwijają. Brazylia stanowi dla Chin bramę do rynków Ameryki Południowej, a Chiny dokonują tam ogromnych inwestycji. Chińskie inwestycje w Brazylii wzrosły o 34% w 2024 roku.

Wolumen handlu należy również rozumieć jako środek inwestycji. Brazylia dąży do zwiększenia eksportu soi i surowców do Chin. W ubiegłym roku eksport soi do Chin stanowił ponad 70% całkowitego chińskiego importu tego produktu. Aby ułatwić transport, Chiny budują terminale eksportowe w brazylijskich portach.

Coraz więcej ośrodków analitycznych sugeruje, że do 2035 roku Chiny mogą wyprzedzić Stany Zjednoczone i stać się najważniejszym partnerem handlowym Ameryki Łacińskiej. W innym scenariuszu Chiny mogą do tego czasu stać się ważniejszym partnerem importowym dla wielu krajów Ameryki Łacińskiej niż Stany Zjednoczone.

Pod rządami Trumpa Stany Zjednoczone ponownie podjęły próbę odbudowy swoich wpływów w regionie. Stanowi to zmianę kursu po dekadach zaniedbywania Ameryki Łacińskiej przez Stany Zjednoczone. Waszyngton stara się ograniczyć masowe zaangażowanie Chin. Argentyna otrzymuje znaczne wsparcie finansowe i polityczne. Stany Zjednoczone przekazały prezydentowi Argentyny Javierowi Milei fundusze pomocowe na stabilizację peso i dążą również do zapobieżenia dalszemu uzależnieniu Argentyny od chińskich pożyczek.

Ale i tutaj nowe realia stają się coraz bardziej widoczne. Całkowita wartość handlu USA z Ameryką Łacińską wyniosła około 365 miliardów dolarów w 2024 roku. Jest to wartość znacznie wyższa niż wolumen handlu między Europą a Ameryką Łacińską, który, wynoszący około 180 miliardów euro, stanowi zaledwie połowę tego poziomu. Sytuacja konkurencyjna europejskich firm zaostrza się zatem na dwóch frontach: z jednej strony z powodu systematycznej penetracji rynku przez Chiny, a z drugiej – z powodu nowo rozbudzonej aktywności Stanów Zjednoczonych.

Nadaje się do:

• Porządek gospodarczy Ameryki Południowej jest w stanie ciągłej zmiany, a strategiczny sojusz z Europą poprzez Mercosur

Europejskie wahanie jako oznaka słabości

Trwający impas decyzyjny w Europie jest zatem słusznie interpretowany w Ameryce Południowej jako przejaw słabego przywództwa politycznego ze strony UE. Umowa UE-Mercosur od dawna przestała być priorytetem dla krajów Ameryki Południowej, ponieważ „podzielona i słaba gospodarczo Europa” nie jest już tak atrakcyjna. Mercosur może sobie pozwolić na czekanie, poszukiwanie innych partnerów lub bardziej selektywne negocjacje z Europą.

Szczególnie irytująca w stanowisku Europy jest jego postrzegana hipokryzja. Eurocentryczne podejście Europejczyków i ich stale zmieniająca się wrażliwość irytują ich południowoamerykańskich partnerów. Podczas gdy UE żąda od Mercosuru spełnienia kryteriów zrównoważonego rozwoju i przestrzegania norm środowiskowych – co brzmi racjonalnie, ale z perspektywy Ameryki Południowej jest postrzegane jako protekcjonizm – UE prezentuje zupełnie inne podejście do USA.

Trump nałożył agresywne cła na europejski eksport. UE odpowiedziała ustępstwami i otwartością. Jednak UE przyjmuje sztywne stanowisko wobec Ameryki Południowej, stawiając dodatkowe żądania. Można to postrzegać jako bezpośrednie naruszenie zaufania. Jeśli Europejczycy nie znajdą wspólnego stanowiska wobec kluczowych krajów partnerskich nawet teraz, w obliczu agresywnej polityki handlowej Trumpa, zdyskredytują się.

Strukturalna niestabilność europejskiego zarządzania handlem

Obstrukcja Francji jest symptomem głębszego problemu z zarządzaniem w Europie. Francja działa z pozycji coraz bardziej oderwanej od współczesnych europejskich realiów gospodarczych. Premier Francji stwierdził, że jej żądania nie zostały spełnione. Francja odmawia zaakceptowania porozumienia w obecnej formie i domaga się dodatkowych gwarancji dla swoich rolników.

Francuski sektor rolny jest nadreprezentowany w UE. Wspólna Polityka Rolna (WPR) UE charakteryzuje się strukturalnym nadmiernym subsydiowaniem i chroni rolnictwo Europy Zachodniej – zwłaszcza Francję i Holandię – poprzez dotacje i cła. Porozumienie Mercosur zagraża temu systemowi przywilejów poprzez potencjalną konkurencję ze strony południowoamerykańskich eksporterów rolnych.

Jednak europejska analiza pokazuje również, że rzeczywiste zagrożenia ekonomiczne dla rolnictwa UE są ograniczone. Planowane klauzule ochronne są znaczące. Kwoty na wołowinę są ograniczone i obejmują okresy przejściowe. Co więcej, obie strony – Mercosur i UE – prowadziły już długie negocjacje w tych kwestiach i osiągnęły kompromisy.

Francja działa jednak pod ogromną presją wewnętrzną. Francuskie lobby rolnicze, reprezentowane przez rolników, którzy wielokrotnie organizują blokady traktorów, jest uważane za wszechmocne we francuskiej polityce wewnętrznej. Prezydent Francji Emmanuel Macron wydaje się być więźniem tych nastrojów. To jeden z niewielu projektów politycznych, w których Macron może liczyć na poparcie większości Francuzów. Jeśli Mercosur upadnie z powodu francuskiego oporu, Macron przejdzie do historii jako postać tragiczna – polityk, który potrafi wzniośle mówić o globalnej roli Europy, ale brakuje mu wewnętrznej woli politycznej, by zrealizować swoją wizję.

Implikacje geopolityczne i strategiczne przegrupowanie

Z perspektywy geostrategicznej umowa ta ma jednak fundamentalne znaczenie dla UE. Komisja Europejska to dostrzegła i podkreśliła, że ​​podpisanie umowy ma obecnie kluczowe znaczenie gospodarcze, dyplomatyczne i geopolityczne. W 2021 roku UE przyjęła „Strategię bezpieczeństwa gospodarczego”, której celem jest promowanie innowacyjnych technologii, zwalczanie nieuczciwych praktyk handlowych oraz – co kluczowe – dywersyfikacja rynków zaopatrzenia i sprzedaży.

Porozumienie z Mercosurem jest kluczowym elementem tej strategii. Zapewniłoby ono UE dostęp do kluczowych surowców bez uzależnienia od jednego kraju lub regionu. Jest to szczególnie ważne w kontekście chińskiego monopolu na metale ziem rzadkich i polityki blokowania rynku półprzewodników przez USA.

Analiza naukowa pokazuje również, że nowe umowy o wolnym handlu mogłyby nie tylko zniwelować negatywny wpływ ceł Trumpa na gospodarkę europejską, ale wręcz go z nawiązką zrekompensować. W zależności od zakresu umów o wolnym handlu, eksport mógłby wzrosnąć łącznie o 1,7–4,1%, a europejski PKB nawet o 0,5%. W porównaniu z 0,06 punktu procentowego wynikającym z samej umowy z Mercosurem, jest to znaczący efekt w przypadku jednoczesnej ratyfikacji kilku umów.

Większość kwalifikowana zamiast powszechnego konsensusu

Z instytucjonalnego punktu widzenia należy zauważyć, że nie wszystkie państwa członkowskie UE muszą wyrazić zgodę na podpisanie umowy. Wymagana jest większość kwalifikowana: co najmniej 15 państw członkowskich UE reprezentujących co najmniej 65% ludności UE. Niemcy, Hiszpania, Szwecja, Belgia i inne kraje popierają umowę. Kanclerz Friedrich Merz ogłosił, że Niemcy zatwierdzą umowę najpóźniej na posiedzeniu Rady w dniach 18 i 19 grudnia. Niemiecki rząd już zatwierdził podpisanie umowy.

Austria jest jednak związana wetem parlamentarnym od 2019 roku i odrzuca umowę. Włochy, również znaczący eksporter produktów rolnych, są uważane za słabe ogniwo. Belgia również sprzeciwia się umowie. Ogólnie jednak jest wystarczająco dużo zwolenników, aby uzyskać większość kwalifikowaną. Francja, Austria i Polska nie mogą zatem zablokować umowy samodzielnie – technicznie rzecz biorąc.

Ujawnia to jednak głębszy problem z zarządzaniem w Europie: europejska kultura decyzyjna coraz bardziej dąży do jednomyślności, a nie formalnie ustanowionego systemu głosowania większością kwalifikowaną. Prowadzi to do paraliżu. Państwa takie jak Francja mogą de facto przypisać sobie prawo weta, mimo że formalnie ono nie istnieje. W takiej sytuacji UE nie podejmuje żadnych decyzji, aby nie urazić poszczególnych państw.

To niebezpieczna dynamika dla przyszłości Europy. Oznacza to, że poszczególne państwa członkowskie zajmujące pozycję mniejszościową – czy to ze względu na wewnętrzne względy polityczne, czy też ze względu na strukturalną nadreprezentację swoich sektorów – mogą sparaliżować ogólną strategię europejską.

Długoterminowe konsekwencje dla pozycjonowania europejskiego

Gdyby UE faktycznie nie podpisała porozumienia z Mercosurem, miałoby to poważne konsekwencje dla pozycji Europy. Porozumienie jest w istocie „przewidywalną ostatnią szansą UE na zdobycie silnej pozycji geopolitycznej” w regionie, w którym wpływy Europy coraz bardziej słabną.

Kraje Ameryki Południowej zwiększą dystans negocjacyjny z innymi partnerami. Brazylia mogłaby bardziej skupić się na bliskiej współpracy z Chinami. Urugwaj i Paragwaj mogłyby zintensyfikować negocjacje ze Stanami Zjednoczonymi. Argentyna mogłaby znacznie zbliżyć się do Stanów Zjednoczonych, których poparcie pod rządami Trumpa jest bardzo konkretne.

Proces ten będzie się nadal nasilał. Im mniejsza będzie obecność UE w Ameryce Południowej, tym mniejsze będzie jej znaczenie jako partnera negocjacyjnego. Tym mniej europejskie firmy skorzystają z lokalnych możliwości inwestycyjnych i dostępu do surowców. Tym bardziej kraje Ameryki Południowej staną się jedynie dodatkiem do chińskiego łańcucha dostaw surowców lub geopolitycznej strefy wpływów USA.

Europejska strategia bezpieczeństwa gospodarczego ma być realizowana poprzez dywersyfikację partnerów handlowych. Jeśli jednak poszczególne państwa europejskie będą utrudniać UE zawieranie umów z ważnymi regionami poprzez politykę obstrukcyjną, strategia ta stanie się iluzją.

Przywództwo europejskie czy porażka instytucjonalna?

Umowa UE-Mercosur to nie tylko umowa handlowa, ale i test zdolności Europy do spójnego działania geopolitycznego. Pokazuje, czy UE jest nadal zdolna do skutecznego działania w polityce światowej, czy też jest tak sparaliżowana wewnętrznymi sprzecznościami, że poszczególne państwa i sektory mogą sabotować całościową strategię.

Kraje Ameryki Południowej już straciły cierpliwość. Ich niezadowolenie nie jest sztucznie podsycane, lecz uzasadnione. Z ich perspektywy UE złożyła ofertę, negocjacje trwały 25 lat, osiągnięto kompromisy – a teraz UE wielokrotnie ulega nowym żądaniom, nie komunikując jasno tych nowych, przejrzystych wymogów z wyprzedzeniem.

Dla przyszłości Europy fiasko porozumienia Mercosur byłoby katastrofą. Udowodniłoby niezdolność UE do wdrażania własnych strategii. Udowodniłoby, że poszczególne kraje, pod presją polityki wewnętrznej, mogą sabotować ogólne interesy Europy. To poważnie nadszarpnęłoby zaufanie nie tylko Ameryki Południowej, ale także innych potencjalnych partnerów handlowych – Azji i Bliskiego Wschodu – do europejskiej wiarygodności.

Lobby francuskich rolników i krótkoterminowe wewnętrzne wrażliwości polityczne w Paryżu czy Wiedniu są całkowicie niewspółmierne do długoterminowych interesów strategicznych Europy. To uświadomienie jest bolesną, ale konieczną lekcją dla europejskich przywódców: gdy krótkoterminowe interesy krajowych grup lobbingowych blokują działania europejskie, nieuchronnie prowadzą one do długoterminowych porażek strategicznych.

Niezależne platformy AI jako strategiczna alternatywa dla europejskich firm – Zdjęcie: Xpert.Digital

Ki-Gamechanger: najbardziej elastyczne rozwiązania platformy AI, które obniżają koszty, poprawiają ich decyzje i zwiększają wydajność

Niezależna platforma AI: integruje wszystkie odpowiednie źródła danych firmy

• Szybka integracja AI: rozwiązania AI dostosowane do firm w ciągu kilku godzin lub dni zamiast miesięcy
• Elastyczna infrastruktura: oparta na chmurze lub hosting we własnym centrum danych (Niemcy, Europa, bezpłatny wybór lokalizacji)

• Najwyższe bezpieczeństwo danych: Wykorzystanie w kancelariach jest bezpiecznym dowodem
• Korzystaj z szerokiej gamy źródeł danych firmy
• Wybór własnych lub różnych modeli AI (DE, UE, USA, CN)

Więcej na ten temat tutaj:

• Niezależne platformy AI kontra hiperskalery: które rozwiązanie jest dla Ciebie odpowiednie?

Konrad Wolfenstein

Chętnie będę Twoim osobistym doradcą.

skontaktować się ze mną pod Wolfenstein ∂ xpert.digital

zadzwonić pod +49 89 674 804 (Monachium)

LinkedIn
 

Skorzystaj z bogatej, pięciokrotnej wiedzy specjalistycznej Xpert.Digital w ramach kompleksowego pakietu usług | Badania i rozwój, XR, PR i optymalizacja widoczności cyfrowej — Zdjęcie: Xpert.Digital

Xpert.Digital posiada dogłębną wiedzę na temat różnych branż. Dzięki temu możemy opracowywać strategie „szyte na miarę”, które są dokładnie dopasowane do wymagań i wyzwań konkretnego segmentu rynku. Dzięki ciągłej analizie trendów rynkowych i śledzeniu rozwoju branży możemy działać dalekowzrocznie i oferować innowacyjne rozwiązania. Dzięki połączeniu doświadczenia i wiedzy generujemy wartość dodaną i dajemy naszym klientom zdecydowaną przewagę konkurencyjną.

Więcej na ten temat tutaj:

• Wykorzystaj 5-krotną wiedzę Xpert.Digital w jednym pakiecie – już od 500 €/miesiąc