Porady finansowe z algorytmu robo-doradcy są raczej niepopularne

Oprogramowanie Fintech, nowoczesna cyfrowa globalna analiza biznesu i rynku, aplikacje do handlu akcjami i inwestycji w Internecie, projekt koncepcyjny Robo Advisor – Zdjęcie: Jozsef Bagota|Shutterstock.com

Robo-doradcy to rodzaj cyfrowych doradców finansowych, którzy zapewniają doradztwo finansowe lub zarządzanie inwestycjami przy umiarkowanej lub minimalnej interwencji człowieka. Oferują cyfrowe porady finansowe w oparciu o reguły matematyczne lub algorytmy. Algorytmy te są opracowywane przez doradców finansowych, menedżerów inwestycyjnych i analityków danych, a kodowane w oprogramowaniu przez programistów. Algorytmy te są obsługiwane przez oprogramowanie i nie wymagają doradcy finansowego w celu udzielenia klientowi porady finansowej.

Oprogramowanie wykorzystuje swoje algorytmy do automatycznej alokacji, zarządzania i optymalizacji aktywów klientów pod kątem inwestycji krótkoterminowych lub długoterminowych. Robo-doradcy są kategoryzowani na podstawie poziomu personalizacji, dyskrecji, zaangażowania i interakcji międzyludzkich.

Istnieje ponad 100 usług robodoradczych. Robo-doradztwo w zakresie zarządzania majątkiem uważane jest za przełom w dotychczas ekskluzywnych usługach zarządzania majątkiem, oferując je szerszemu gronu odbiorców po niższych kosztach niż tradycyjne porady ludzkie. Robo-doradcy zazwyczaj alokują aktywa klienta w oparciu o preferencje dotyczące ryzyka i pożądany docelowy zwrot. Chociaż robo-doradcy są w stanie inwestować aktywa klientów w wiele produktów inwestycyjnych, takich jak akcje, obligacje, kontrakty terminowe typu futures, towary i nieruchomości, środki często są inwestowane w portfele ETF. Klienci mogą wybierać pomiędzy ofertami wykorzystującymi techniki pasywnej alokacji aktywów lub aktywne style zarządzania aktywami.

Chociaż robo-doradcy są najczęściej spotykani w Stanach Zjednoczonych, istnieją również w Europie, Australii, Indiach, Kanadzie i Azji. Pierwsi robo-doradcy zostali wprowadzeni na rynek w 2008 roku podczas kryzysu finansowego. W 2010 roku 30-letni przedsiębiorca Jon Stein założył Betterment, a robo-doradcy stali się coraz bardziej popularni. Pierwsi robo-doradcy byli wykorzystywani jako interfejs online do zarządzania aktywami klientów i bilansowania ich przez menedżerów finansowych. Technologia Robo-Advisor nie była w tym obszarze niczym nowym, gdyż z tego typu oprogramowania korzystają doradcy finansowi i menedżerowie już od początku XXI wieku. Jednak w 2008 roku po raz pierwszy udostępniono je ogółowi społeczeństwa, które pilnie potrzebowało samodzielnego zarządzania swoim majątkiem. Pod koniec 2015 roku robo-doradcy z prawie 100 firm na całym świecie zarządzali aktywami klientów o wartości 60 miliardów dolarów, a szacunki wskazują, że do końca 2020 roku wartość ta osiągnie 2 biliony dolarów. W czerwcu 2016 r. robo-doradca Wealthfront ogłosił partnerstwo ze skarbnikiem stanu Nevada w celu zaoferowania planu 529 na oszczędności w szkołach wyższych.

W 2015 r. spółka 8 Securities z siedzibą w Hongkongu uruchomiła w Japonii jednego z pierwszych automatycznych doradców w Azji, a w 2016 r. spółkę Money Design Co. pod marką THEO i WealthNavi. W 2017 r. spółka StashAway z siedzibą w Singapurze otrzymała licencję na świadczenie usług na rynkach kapitałowych od władz monetarnych Singapuru. W maju 2020 r. firma Webull otrzymała zgodę SEC na uruchomienie robota-doradcy.

Robo-doradcę można zdefiniować jako „samodzielną usługę zarządzania majątkiem, która zapewnia zautomatyzowane doradztwo inwestycyjne przy niskich kosztach i niskich kwotach minimalnych, przy użyciu algorytmów zarządzania portfelem”. Niektórzy robo-doradcy podlegają pewnemu poziomowi ingerencji i nadzoru człowieka. Robo-doradztwo znane jest również jako doradztwo cyfrowe.

Z prawnego punktu widzenia termin „doradca finansowy” odnosi się do każdego podmiotu świadczącego usługi doradztwa w zakresie papierów wartościowych. Większość usług robo-doradców ogranicza się zamiast tego do zarządzania portfelem (tj. alokacji inwestycji pomiędzy klasami aktywów) bez poruszania takich tematów, jak planowanie majątku i emerytur oraz zarządzanie przepływami pieniężnymi, które również wchodzą w zakres planowania finansowego.

Inne nazwy tych firm z branży technologii finansowych to „automatyczny doradca inwestycyjny”, „automatyczne zarządzanie inwestycjami”, „doradca inwestycyjny online” i „cyfrowy doradca inwestycyjny”.

Narzędzia robo-advisor, których używają do zarządzania portfelami klientów, niewiele różnią się od oprogramowania do zarządzania portfelem, które jest już szeroko stosowane w branży. Główna różnica polega na kanale dystrybucji. Do niedawna zarządzanie portfelem było wykonywane niemal wyłącznie przez ludzkich doradców i sprzedawane w pakiecie z innymi usługami. Obecnie konsumenci mają bezpośredni dostęp do narzędzi do zarządzania portfelem, podobnie jak uzyskali dostęp do domów maklerskich takich jak Charles Schwab i usług handlu akcjami wraz z pojawieniem się Internetu. Robo-doradcy penetrują coraz to nowsze obszary biznesowe takie jak: B. decyzje sprzedawców detalicznych dotyczące oszczędzania konsumpcji oraz planowanie przejścia na emeryturę i dekumulację.

Portfele oferowane przez robo-doradców to zazwyczaj fundusze notowane na giełdzie. Jednak niektóre oferują również portfele czystych akcji.

Ze względu na koszt pozyskania klienta i presję czasową, z jaką borykają się tradycyjni doradcy, wielu inwestorów z klasy średniej w USA nie jest odpowiednio doradzanych lub nie ma dostępu do usług zarządzania portfelem ze względu na minimalne wymagania dotyczące aktywów, w które można inwestować. Minimalna kwota inwestycji przeciętnego planisty finansowego wynosi 50 000 USD, podczas gdy minimalna kwota inwestycji w przypadku robo-doradców zaczyna się od 500 USD w Stanach Zjednoczonych i 1 GBP w Wielkiej Brytanii. Oprócz niższych minimalnych kwot aktywów, w które można inwestować w porównaniu z tradycyjnymi doradcami ludzkimi, jak wynika z ankiety przeprowadzonej przez AdvisoryHQ News na temat aktywów, robo-doradcy pobierają opłaty w wysokości od 0,2% do 1,0% zarządzanych aktywów, podczas gdy tradycyjni planiści finansowi wynoszą średnio 1,35%. pod zarządem.

Koszty robo-doradców w Niemczech można podzielić na koszty zarządzania aktywami, czyli faktycznej robo-usługi oraz – w przypadku robo-doradców opartych na funduszach – bieżące koszty funduszy.

Według badania Stiftung Warentest z sierpnia 2018 r. całkowite koszty ponoszone przez inwestora modelowego dla najtańszych dostawców wynoszą około 0,6 proc. kwoty inwestycji rocznie. Najdroższy robot w teście kosztuje nawet 1,87 proc. rocznie. Dla porównania: według Stiftung Warentest zrównoważone fundusze mieszane kosztują średnio 1,92 procent rocznie. Sama usługa robo kosztuje od 0,39 do 1,2 procent kwoty inwestycji rocznie i zwykle obejmuje również koszty opieki i zmiany.

Bieżące koszty funduszu zależą przede wszystkim od rodzaju środków, którymi inwestują robo-doradcy. Fundusze ETF są znacznie tańsze niż fundusze aktywnie zarządzane.

W Stanach Zjednoczonych robo-doradcy muszą być zarejestrowanymi doradcami inwestycyjnymi podlegającymi regulacjom Komisji Papierów Wartościowych i Giełd, natomiast w Wielkiej Brytanii podlegają regulacjom Urzędu Nadzoru Finansowego.

W Australii robo-doradcy zarządzają środkami klientów za pośrednictwem struktury zarządzanego konta uznaniowego (MDA).

W Niemczech rozróżnia się pośredników w inwestycjach finansowych i zarządzających aktywami. Większość robo-doradców działa jako pośrednicy w inwestycjach finansowych zgodnie z art. 34 i nast. Kodeksu handlowego (GewO). Nie wolno dokonywać realokacji portfeli klientów bez zgody klienta. Bardziej rygorystyczny art. 34h Kodeksu handlowego (GewO) reguluje charakter płatnego doradztwa w zakresie inwestycji finansowych. Robo-doradcy posiadający to zezwolenie nie mogą wiązać się z indywidualnymi dostawcami i nie mogą przyjmować prowizji ani innych korzyści od dostawców produktów lub banków. Niektórzy dostawcy są podmiotami zarządzającymi aktywami regulowanymi i spełniają bardziej rygorystyczne wymogi art. 32 ustawy Prawo bankowe (KWG). Mogą bezpośrednio wdrażać decyzje inwestycyjne, bez konieczności proszenia o to klienta lub konieczności uzyskania wcześniejszej zgody.

Betterment to amerykańska firma doradztwa finansowego oferująca usługi robo-doradztwa i zarządzania gotówką.

Siedziba firmy mieści się w Nowym Jorku, jest zarejestrowana w Komisji Papierów Wartościowych i Giełd oraz jest członkiem Urzędu Regulacji Przemysłu Finansowego. Jest zarejestrowanym doradcą inwestycyjnym i brokerem-dealerem.

Podstawową usługą firmy jest zautomatyzowane inwestowanie ukierunkowane, które zarządza portfelem funduszy akcyjnych i obligacji pasywnych śledzących indeksy. Oferuje rachunki inwestycyjne podlegające opodatkowaniu i odroczone podatkowo, w tym tradycyjne i indywidualne konta emerytalne Roth (IRA). Niedawno firma Betterment zaoferowała także doradców finansowych oraz rachunki rozliczeniowe i oszczędnościowe jako usługi dodatkowe.

W kwietniu 2021 r. Betterment zarządzał aktywami o wartości 29 miliardów dolarów i ponad 650 000 kont klientów.

Firma Betterment została założona w Nowym Jorku w 2008 roku przez Jona Steina, absolwenta MBA w Columbia Business School i Eli Brovermana, prawnika z NYU School of Law. Stein i jego współlokator Sean Owen, inżynier oprogramowania w Google, rozpoczęli budowę pierwszej platformy internetowej dla Betterment w 2008 roku. W tym celu wykorzystali aplikację Java i bazę danych MySQL na serwerach Apache Tomcat z interfejsem opartym na Adobe Flash i Flex. Wstępne projekty prototypów dostarczyła ówczesna dziewczyna Steina, Polina Khentov. W obliczu przepisów związanych z zakładaniem firmy finansowej Stein rozpoczął w 2008 roku negocjacje w celu zatrudnienia Eli Brovermana, prawnika zajmującego się papierami wartościowymi, którego poznał podczas regularnych gier w pokera, jako współzałożyciela.

Broverman i Stein, gotowi do oferowania porad finansowych online jako doradcy inwestycyjni zarejestrowani w SEC, zdecydowali się oferować klientom również usługi brokersko-dealerskie. Betterment zatrudnił Ryana O'Sullivana, „seryjnego przedsiębiorcę”, aby zbudował działalność brokersko-dealerską Betterment.

W latach 2008-2010 zespół założycielski dalej rozwijał platformę, aż do jej wprowadzenia na rynek. Betterment otrzymał zgodę na członkostwo od FINRA. W 2009 roku Anthony Schrauth, były współpracownik Steina, dołączył do Betterment jako dyrektor ds. produktu, a Owena zastąpiła Kiran Keshav z Centrum Biologii Obliczeniowej Uniwersytetu Columbia. O'Sullivan zrezygnował ze stanowiska prezydenta w 2010 roku.

Betterment, LLC została zarejestrowana jako korporacja w stanie Delaware w dniu 7 kwietnia 2009 r. Spółka dominująca Betterment LLC i Betterment Securities, Betterment Holdings, Inc., została zarejestrowana w Delaware w dniu 29 stycznia 2008 r.

Firma została zaprezentowana na konferencji TechCrunch Disrupt New York w czerwcu 2010 roku i zdobyła nagrodę „Biggest New York Disruptor”. W ciągu 24 godzin Betterment pozyskał prawie 400 pierwszych klientów i firma rozpoczęła rozmowy z pierwszymi inwestorami.

W grudniu 2010 r. firma Betterment otrzymała rundę finansowania serii A od Bessemer Venture Partners. W październiku 2012 r. Menlo Ventures pozyskała fundusze serii B wraz z Bessemer Venture Partners i Anthemis Group. Do 2012 roku firma wprowadziła ofertę produktów, takich jak konta IRA, depozyty automatyczne, automatyczne przywracanie równowagi i ukierunkowane doradztwo inwestycyjne.

Zrzut ekranu strony Betterment.com 2010 – Zdjęcie: Betterment.com