Antymon, półmetal – nowa superbronią Chin: Ten nieznany metal stawia USA w trudnej sytuacji.

Jak Pekin szantażuje światową gospodarkę, wykorzystując nieznany metal, i jak stara kopalnia złota w Idaho ma przełamać chiński monopol surowcowy.

Wcześniej pomijany metaloid, antymon, staje się centrum narastającego konfliktu surowcowego między USA a Chinami. Podczas gdy świat mówi o licie i pierwiastkach ziem rzadkich, ten srebrzystobiały pierwiastek po cichu stał się kluczem do bezpieczeństwa narodowego i potężną dźwignią geopolityczną. Jego znaczenie jest fundamentalne: antymon jest nie tylko niezbędny dla kluczowych gałęzi przemysłu cywilnego, takich jak środki zmniejszające palność, akumulatory samochodowe i szkło solarne, ale także kluczowym elementem nowoczesnej broni – od precyzyjnej amunicji po czujniki podczerwieni w noktowizorach.

Strategiczna podatność Zachodu jest dramatyczna: Chiny nie tylko kontrolują około 60% światowej produkcji rud, ale także dominują w kluczowym procesie przetwórczym, z prawie 90%. Kiedy Pekin wprowadził system licencjonowania eksportu we wrześniu 2024 roku, powodując gwałtowny spadek dostaw o 88%, ta zależność stała się bronią. Globalna cena rynkowa antymonu wzrosła pięciokrotnie w bardzo krótkim czasie, osiągając historyczny poziom ponad 40 000 dolarów za tonę. Ten pokaz siły wywołał bezprecedensową reakcję w Waszyngtonie: dzięki miliardom dolarów zainwestowanym w ramach Ustawy o Produkcji Obronnej, reaktywacji historycznych kopalń, takich jak projekt Stibnite w Idaho, oraz nowym sojuszom strategicznym, Stany Zjednoczone próbują przełamać swoją egzystencjalną zależność. Walka o antymon to zatem coś więcej niż spór o pojedynczy pierwiastek; to doskonały przykład nowej ery geopolityki surowcowej, w której kontrola nad materiałami krytycznymi decyduje o stabilności gospodarczej i przewadze militarnej.

Nadaje się do:

• Ostrzeżenie handlarza surowcami: Jak kontrola nad pierwiastkami ziem rzadkich doprowadza europejski przemysł na kolana

Antymon w kontekście zmiany paradygmatu w geopolityce surowcowej: analiza strategiczna nowej walki o władzę między USA a Chinami

Kiedy nieznany metal staje się kluczem do bezpieczeństwa narodowego

Globalna konkurencja o surowce osiągnęła nowy wymiar. Podczas gdy metale ziem rzadkich i lit od lat dominują na pierwszych stronach gazet, inny metaliczny pierwiastek coraz bardziej zyskuje na znaczeniu w geopolitycznym konflikcie między Stanami Zjednoczonymi a Chinami: antymon. Ten srebrzysty metaloid to nie tylko kolejny element układanki surowcowej w wielkiej grze strategicznej między supermocarstwami. Stanowi on raczej egzystencjalne wyzwanie dla zachodnich zdolności obronnych i fascynujący przykład tego, jak Chiny coraz częściej wykorzystują swoją dominację surowcową jako narzędzie geopolityczne.

Dramatyczny charakter tego rozwoju sytuacji staje się oczywisty, gdy spojrzymy na drastyczne liczby: Chiny kontrolują około 60 procent światowej produkcji antymonu, a także dominują w zdecydowanej większości procesów przetwórstwa i rafinacji. Stany Zjednoczone z kolei są niemal całkowicie uzależnione od importu, a ich rezerwy strategiczne, wynoszące zaledwie około 1100 ton, są znacznie poniżej poziomu krytycznego. W 2023 roku Stany Zjednoczone zużywały około 23 000 ton antymonu rocznie, z czego znaczna część – około 43 procent – ​​była przeznaczona do bezpośredniego użytku wojskowego. Biorąc pod uwagę te liczby, zbliżający się kryzys bezpieczeństwa narodowego staje się namacalny.

Reakcja Chin na rosnące napięcia handlowe nastąpiła 15 września 2024 roku. Tego dnia Chińska Republika Ludowa wprowadziła formalny system licencjonowania eksportu antymonu. Efekty tego działania były natychmiast widoczne: w czerwcu 2025 roku chiński eksport antymonu był o około 88 procent niższy niż w styczniu tego samego roku. To sygnał historycznej jasności. Chiny celowo wykorzystują ten surowiec jako broń – nie jako całkowite embargo, ale jako precyzyjny instrument zróżnicowanego licencjonowania eksportu, łączący cele geopolityczne ze środkami ekonomicznymi.

Równolegle z tą kontrolą, sytuacja na rynkach światowych uległa drastycznemu pogorszeniu. Cena antymonu gwałtownie wzrosła. W ciągu dwóch lat wzrosła niemal pięciokrotnie. Pod koniec 2024 roku antymon w Rotterdamie osiągnął rekordowy poziom około 40 000 USD za tonę, po tym jak na początku 2024 roku wynosił około 12 000 USD za tonę. Oznacza to wzrost cen rok do roku o około 250% w 2024 roku.

Cicha historia sukcesu: wszechstronność przemysłowa bez widoczności

Antymon to jeden z surowców, który jest całkowicie niedoreprezentowany w świadomości społecznej. Mimo to, zarówno w przemyśle, jak i w wojsku, pierwiastek ten odgrywa rolę, którą można określić jedynie jako niezbędną. Szeroki zakres jego zastosowań jest imponujący i wyjaśnia, dlaczego jego strategiczne znaczenie wykracza daleko poza kwestie czysto militarne.

W zastosowaniach cywilnych antymon jest nieoceniony, głównie jako pierwiastek stopowy. Połączenie antymonu z ołowiem radykalnie zmienia materiałoznawstwo. Zaledwie kilka punktów procentowych tego metaloidu zwiększa twardość ołowiu i poprawia jego właściwości odlewnicze, ponieważ stopy antymonu rozszerzają się podczas krzepnięcia, zamiast kurczyć się jak czysty ołów. Ta właściwość umożliwiła rozwój wielowiekowych technik drukowania i pozostaje niezbędna we współczesnych zastosowaniach. W akumulatorach samochodowych ołów zawsze zawiera niewielkie ilości antymonu, aby zapewnić niezbędną integralność strukturalną. Globalny przemysł motoryzacyjny i magazynowania energii byłby nie do pomyślenia bez tego pierwiastka.

Przemysłowe zastosowania antymonu wykraczają daleko poza baterie. W przemyśle szklarskim jest on niezbędnym czynnikiem rafinującym. Służy do usuwania pęcherzyków powietrza i defektów z topionego szkła oraz do poprawy jakości optycznej. Antymon zyskuje na znaczeniu, szczególnie w przemyśle solarnym, ponieważ poprawia transparentność i transmisję światła szklanych modułów solarnych. Wraz z globalną ekspansją energii słonecznej, popyt na wysokiej jakości szkło solarne gwałtownie wzrósł.

Antymon jest jednak w większości wykorzystywany w przemyśle środków zmniejszających palność. Około 30–40% światowej produkcji antymonu jest wykorzystywane do produkcji środków zmniejszających palność stosowanych w tworzywach sztucznych, tekstyliach i polimerach. Trójtlenek antymonu jest najważniejszym związkiem w tym procesie. W połączeniu z halogenowanymi środkami zmniejszającymi palność, antymon działa jako wysoce skuteczny katalizator ognioodporności. To nie tylko problem chemii akademickiej, ale kwestia ochrony ludzkiego życia. Urządzenia elektroniczne, od komputerów po telewizory, izolacje kabli, materiały budowlane, a nawet odzież dziecięca, opierają się na zastosowaniach środków zmniejszających palność na bazie antymonu. Świat bez tej technologii oznaczałby wykładniczo wyższe ryzyko pożaru.

Wymiar militarny: Dlaczego antymon jest niezbędny dla bezpieczeństwa narodowego

Omawiając strategiczne znaczenie antymonu, nie można pominąć kwestii wojskowych. W tym przypadku pierwiastek ten staje się czymś więcej niż tylko surowcem; staje się dźwignią polityczną. Jego zastosowania wojskowe są różnorodne i dalekosiężne. Stopy antymonu odgrywają trudną do zastąpienia rolę w produkcji amunicji. Twarde stopy ołowiu wzbogacone antymonem znacząco zwiększają twardość i stabilność wymiarową pocisków. To nie tylko poprawia penetrację i celność, ale także umożliwia bardziej spójną balistykę, co jest niezbędne dla niezawodnej broni.

W spłonkach i mieszankach zapłonowych siarczek antymonu(III), znany również jako stibnit, zapewnia niezawodny zapłon paliwa. Jest to zastosowanie, w którym awaryjność może prowadzić do katastrofalnych awarii. Ponadto, antymon, w wyspecjalizowanych formach, jest szeroko stosowany w elektronice wysokiej częstotliwości i technologiach czujnikowych. Antymonek indu jest niezbędny w noktowizorach, kamerach termowizyjnych i czujnikach podczerwieni stosowanych w nowoczesnych głowicach bojowych, dronach, systemach rozpoznawczych i systemach łączności powietrze-ziemia. To właśnie te technologie definiują współczesną wojnę.

Czułość widmowa tych związków mieści się dokładnie w zakresie podczerwieni, w którym działają czujniki wojskowe. Kraj, który nie opanuje tej technologii, znajduje się w niekorzystnej sytuacji we współczesnych konfliktach. Dane te są wymowne: około 18 procent światowego zapotrzebowania na antymon jest bezpośrednio związane z zastosowaniami wojskowymi. W kontekście całkowitego zapotrzebowania USA wynoszącego 23 000 ton, przekłada się to na zapotrzebowanie wojskowe rzędu 4000–5000 ton rocznie. Chociaż jest to mniejszy udział niż w przemyśle, biorąc pod uwagę krytyczny charakter tych zastosowań, każda tona ma znaczenie.

Monolityczna hegemonia Chin: produkcja, przetwórstwo i kontrola strategiczna

Pozycja Chin na rynku antymonu jest monolityczna. Wyróżniają się na tle konkurencji niczym dominująca siła, która przyćmiewa wszystkich innych. Z około 60% światowego wydobycia, wynoszącym około 60 000 ton rocznie, Chiny dysponują mocami produkcyjnymi, które przyćmiewają wszystkie inne kraje razem wzięte. Globalna produkcja antymonu szacowana była na około 100 000 ton w 2024 roku. Same Chiny produkują sześćdziesiąt razy więcej.

Drugi punkt jest równie istotny dla strategii Zachodu: Chiny dominują również w łańcuchu wartości downstream. Chiny kontrolują nie tylko kopalnie, ale także huty, rafinację i przetwórstwo. Około 85–90 procent światowych mocy przerobowych antymonu znajduje się w rękach chińskich. Oznacza to, że nawet rudy antymonu wydobywane w innych krajach często muszą być transportowane do Chin w celu przetworzenia. To forma strukturalnej zależności, która daje Chinom ogromną władzę.

Utrzymującą się dominację Chin wzmacniają uwarunkowania geograficzne. Tadżykistan jest drugim co do wielkości producentem, odpowiadającym za około 25–27% światowej produkcji, czyli około 17 000 ton rocznie. Jednak Tadżykistan nie jest sojusznikiem Zachodu. Historycznie relacje z Chinami były intensywne, a integracja gospodarcza stale się pogłębia. Mjanma i Rosja są kolejnymi znaczącymi producentami, ale kraje te są albo zdestabilizowane przez sankcje, albo politycznie odsunięte od Zachodu. Boliwia dopełnia obraz nielicznych producentów spoza Chin, ale pozostaje krajem o niestabilnej sytuacji politycznej i słabych przepisach dotyczących zarządzania zasobami.

Konsekwencja tej rzeczywistości jest przygnębiająco prosta: Chiny, Tadżykistan i Rosja kontrolują około 80–90 procent globalnego łańcucha wartości antymonu. To nie tylko kwestia udziału w rynku, ale i blokada geostrategiczna. Zachód nie może po prostu zwrócić się do innych krajów; nie ma wystarczająco dużo innych krajów o znaczącym potencjale, aby złagodzić tę zależność.

Jednocześnie rośnie presja wewnętrzna na chińską produkcję. Bardziej rygorystyczne przepisy ochrony środowiska wpływają na krajowe górnictwo. Jakość rudy ma tendencję spadkową, co oznacza, że ​​aby uzyskać tę samą ilość antymonu, konieczne jest przetworzenie większej ilości materiału. Bardziej rygorystyczne kontrole i surowsze egzekwowanie przepisów ochrony środowiska powodują wzrost kosztów wydobycia. Jednak zamiast zrównoważyć te problemy gospodarcze liberalną polityką eksportową, rząd zrobił dokładnie odwrotnie: wstrzymał eksport.

Była to przemyślana decyzja strategiczna. Oficjalnym powodem było bezpieczeństwo narodowe. Chiny argumentowały, że antymon jest materiałem podwójnego zastosowania, nadającym się zarówno do zastosowań cywilnych, jak i wojskowych, a kontrola eksportu jest niezbędna dla ochrony bezpieczeństwa narodowego. System licencjonowania eksportu, który wszedł w życie 15 września 2024 r., nie został sformułowany jako zwykłe embargo. Zamiast tego wdrożono szczegółowy system licencjonowania, umożliwiający Pekinowi zatwierdzanie lub odrzucanie eksportu w indywidualnych przypadkach. To zaawansowane narzędzie, łączące elastyczność z kontrolą.

Kryzys amerykański: zależność i podatność

Stany Zjednoczone znajdują się w sytuacji, którą można by określić jako strategicznie kłopotliwą. Jako wiodąca potęga militarna świata, z zaawansowanym technologicznie i globalnie aktywnym przemysłem zbrojeniowym, potęga ta jest uzależniona od surowca, nad którym USA nie mają kontroli. Ostatnie komercyjne kopalnie antymonu w Ameryce zamknięto dekady temu. Stany Zjednoczone praktycznie nie produkują już antymonu, pomimo znanych rezerw wynoszących około 60 000 ton, które byłyby pozyskiwane głównie jako produkty uboczne na późniejszych etapach wydobycia.

Ta zależność nie jest nowa, ale stała się dotkliwa. Historycznie zapasy były wystarczające, ponieważ handel funkcjonował sprawnie, a Chiny były skłonne eksportować antymon. Jednak teraz, wraz z chińską kontrolą eksportu, system się załamał. Amerykańskie rezerwy strategiczne, wynoszące zaledwie około 1100 ton, wystarczają na pokrycie zapotrzebowania przez kilka tygodni, a maksymalnie kilka miesięcy. To nie tylko niewystarczające; to absurd dla supermocarstwa w czasach wzmożonych napięć geopolitycznych.

Uświadomienie sobie tego kryzysu uderzyło w Waszyngton z pełną siłą w 2024 roku. Reakcja była niezwykle szybka i zdecydowana. Stany Zjednoczone uruchomiły jednocześnie kilka strategicznych dźwigni. Pierwsza dźwignia była bezpośrednia: powołano się na Ustawę o Produkcji Obronnej (Defense Production Act). Jest to historyczny instrument, który pozwala rządowi amerykańskiemu podejmować bezpośrednie działania w celu zabezpieczenia dostaw materiałów krytycznych. Na mocy tego prawa znaczne środki finansowe trafiły bezpośrednio do projektów zdolnych do produkcji lub przetwarzania antymonu. Perpetua Resources Corporation otrzymała w 2024 roku 59,4 miliona dolarów na pokrycie kosztów rozwoju projektu Stibnite w Idaho.

Drugim czynnikiem był aspekt komercyjny: podpisano historyczny, pięcioletni kontrakt z United States Antimony Corporation. Nie był to mały kontrakt. Agencja Logistyki Obronnej (Defense Logistics Agency), agencja Departamentu Obrony Stanów Zjednoczonych, podpisała kontrakt o wartości 245 milionów dolarów. To kwota 17 razy większa niż całkowite roczne przychody firmy do tej pory.

Trzecia dźwignia miała charakter strategiczny i geopolityczny: zacieśniono sojusze. Stany Zjednoczone zintensyfikowały współpracę z Australią i Kanadą w celu zabezpieczenia alternatywnych łańcuchów dostaw. Australia była przedmiotem szczególnego zainteresowania, nie tylko ze względu na bliskość geograficzną regionu, ale także stabilność i zasoby surowcowe. Ambasador Australii w Waszyngtonie, Kevin Rudd, odegrał w tym znaczącą rolę, pomagając w sporządzeniu listy australijskich projektów antymonowych, które mogłyby zostać zintegrowane z amerykańskimi łańcuchami dostaw.

Czwarta dźwignia miała charakter finansowy i przełomowy: JPMorgan ogłosił Inicjatywę na rzecz Bezpieczeństwa i Odporności o wartości około 1,5 biliona dolarów. Nie chodzi tu tylko o pieniądze; to celowa rewizja priorytetów kapitału prywatnego. Prezes JPMorgan, Jamie Dimon, mówił o zależności kraju od niepewnych źródeł surowców mineralnych i opisał program jako odpowiedź na to zjawisko. To sygnał, że sektor prywatny dostrzegł ryzyko i jest gotowy przeznaczyć kapitał na dywersyfikację dostaw.

Hub dla bezpieczeństwa i obrony - obraz: xpert.digital

Centrum bezpieczeństwa i obrony oferuje uzasadnione porady i aktualne informacje w celu skutecznego wspierania firm i organizacji w wzmocnieniu ich roli w europejskiej polityce bezpieczeństwa i obrony. W bliskim związku z grupą roboczą SME Connect promuje w szczególności małe i średnie firmy (MŚP), które chcą jeszcze bardziej zwiększyć swoją innowacyjną siłę i konkurencyjność w dziedzinie obrony. Jako centralny punkt kontaktu, centrum tworzy decydujący pomost między MŚP a europejską strategią obrony.

Nadaje się do:

• Obrona grupy roboczej SME Connect - Wzmocnienie MŚP w obronie europejskiej

Projekt Idaho: Zasoby Perpetua i historyczne odrodzenie

Projekt Stibnite firmy Perpetua Resources Corporation to fascynujące odrodzenie historyczne z nowoczesnym celem strategicznym. Stibnite to nie byle jaka kopalnia. To historyczna amerykańska kopalnia antymonu, nazwana od mineralnej formy antymonu – stibnitu. Kopalnia ta dostarczała antymon do produkcji amunicji podczas II wojny światowej, w walce z nazistowskimi Niemcami. Została otwarta w 1899 roku, a następnie zamknięta, co świadczy o długiej historii zasobów antymonu w tym miejscu. Została zamknięta w 1997 roku, gdy czynniki ekonomiczne i brak wsparcia rządowego uniemożliwiły jej dalszą działalność.

Perpetua Resources rozwija projekt od 2011 roku. Firma jest notowana na giełdzie Nasdaq (PPTA) i Giełdzie Papierów Wartościowych w Toronto, co oznacza, że ​​jest to firma o ugruntowanej pozycji, podlegająca regulacjom, a nie przedsięwzięcie spekulacyjne. Plan jest prosty, ale ambitny: Perpetua dąży do przywrócenia eksploatacji Stibnitu w nowoczesnych warunkach. Projekt ma produkować około 450 000 uncji złota i 3000 ton antymonu rocznie. Silne skupienie się na złocie jest niezbędne dla rentowności; bez produkcji złota stabilność finansowa projektu byłaby wątpliwa. Antymon jest celem w tej kryzysowej gospodarce, ale złoto jest motorem napędowym gospodarki.

Wielkość złoża jest znacząca. Potwierdzone i prawdopodobne zasoby obejmują około 148 milionów funtów antymonu i ponad 6 milionów uncji złota. Jest to zasób, który mógłby zapewnić znaczne ilości w ciągu 15 lat eksploatacji projektu. Perpetua szacuje, że projekt Stibnite mógłby zaspokoić około 35% zapotrzebowania USA na antymon w ciągu pierwszych sześciu lat produkcji. Nie jest to pełne rozwiązanie amerykańskiego dylematu antymonu, ale jest to znaczący krok.

Historia wydawania pozwoleń była długa i intensywna. Perpetua rozpoczęła formalne procedury wydawania pozwoleń w 2016 roku, prawie dziesięć lat temu. Amerykańska Narodowa Agencja Ochrony Środowiska (NEPA) wymaga kompleksowych ocen oddziaływania na środowisko. Służba Leśna, jako agencja wiodąca, przeprowadziła projekt oceny oddziaływania na środowisko w 2020 roku, następnie ocenę uzupełniającą w 2022 roku, a ocenę końcową w 2024 roku. Proces ten przyciągnął ponad 23 000 głosów poparcia, co wskazuje na rzeczywiste poparcie polityczne dla tego projektu w społecznościach Idaho.

Przełom nastąpił w 2025 roku. W styczniu 2025 roku Służba Leśna wydała Protokół Decyzji, torując drogę do inwestycji. We wrześniu 2025 roku wydano warunkowe Pozwolenie na Rozpoczęcie Budowy, oficjalnie uznając, że Perpetua spełniła wszystkie wymagania. To nie tylko symbol, to zielone światło. Firma może teraz rozpocząć budowę, gdy tylko zapewni niezbędne zabezpieczenie finansowe.

Wsparcie finansowe było ogromne. Departament Obrony przekazał na projekt ponad 80 milionów dolarów. Ponadto Perpetua stara się o potencjalne finansowanie w wysokości około 2 miliardów dolarów z Exim Bank, co stanowiłoby jedną z największych federalnych pożyczek na projekt górniczy w historii. Podkreśla to narodowy priorytet nadany temu projektowi.

Firma spodziewa się, że komercyjna produkcja rozpocznie się w 2028 roku. Jest to za późno z punktu widzenia natychmiastowego zarządzania kryzysowego, ale i tak jest to szybszy czas niż ten, który byłby potrzebny do rozwoju większości projektów górniczych, nawet w ramach typowych procesów uzyskiwania pozwoleń. Perpetua rozpoczęła już budowę zapasu antymonu, co jest symbolicznym sygnałem gotowości firmy po rozpoczęciu produkcji.

Inny aspekt czyni ten projekt interesującym: odbudowa środowiska. Teren Stibnite to miejsce historycznej działalności górniczej, która ma negatywny wpływ na środowisko. Projekt Perpetua ma na celu nie tylko wydobycie antymonu i złota, ale także remediację tych historycznych zanieczyszczeń. Plany obejmują reintrodukcję łososi na ich naturalne tarliska, poprawę temperatury wody oraz odbudowę terenów podmokłych i siedlisk strumieni. To przykład nowoczesnej strategii odzyskiwania zasobów, która łączy cele ekonomiczne z odpowiedzialnością za środowisko.

Nadaje się do:

• Transformacja surowcowa Europy i plan RESourceEU – Kontynent na rozdrożu: wyścig Europy z czasem

Trigg Minerals: Antymon z Utah i Australii

Choć Perpetua Resources dominuje na rynku amerykańskim, inne firmy również odgrywają znaczącą rolę na tym rozwijającym się rynku antymonu. Trigg Minerals Limited, spółka notowana na Australijskiej Giełdzie Papierów Wartościowych (ASX), pozycjonuje się jako gracz obecny po obu stronach Oceanu Spokojnego. To interesująca strategia dywersyfikacji.

W Stanach Zjednoczonych firma Trigg rozwija projekt Antimony Canyon w stanie Utah. Projekt jest w całości własnością Trigg i znajduje się w miejscu, gdzie powojenne prace geologiczne przeprowadzone przez Amerykańskie Biuro Górnictwa (U.S. Bureau of Mines) potwierdziły rozproszoną mineralizację antymonu na obszarze o powierzchni 5 na 3 kilometry. Badania historyczne wskazują, że szacowane zasoby docelowe wynoszą ponad 15 milionów ton, przy zawartości antymonu od 3 do 15 procent. Ostatnie badania wykazały, że wartości szczytowe przekraczają 30 procent antymonu. Warunki geologiczne, korzystne skały macierzyste oraz historyczna działalność górnicza wskazują na znaczny potencjał zwiększenia zasobów dzięki nowoczesnym metodom eksploracji.

Trigg przygotowuje się do systematycznego programu eksploracji. Celem jest potwierdzenie danych historycznych, określenie pełnego zakresu mineralizacji i postęp projektu w kierunku oszacowania zasobów mineralnych zgodnego z JORC. Zgodność z JORC jest niezbędna; jest to australijsko-nowozelandzki standard publicznego raportowania wyników eksploracji oraz szacunków zasobów mineralnych i rezerw mineralnych. Ma to kluczowe znaczenie dla akceptacji inwestorów i organów regulacyjnych.

W Australii sytuacja firmy Trigg jest znacznie bardziej rozwinięta. Firma jest właścicielem projektu Achilles Antimony Project w prowincji Nowa Południowa Walia. Obejmuje on złoże Wild Cattle Creek, najbogatszy w antymon, niezagospodarowany projekt w Australii. Zasoby rudy, zgodne z wytycznymi JORC, wynoszące 1,52 miliona ton, są zdefiniowane jako zawierające 1,97% antymonu. Odpowiada to około 29 902 tonom antymonu w ziemi. Kilka odwiertów poza obszarem złoża wykazało bardzo wysokie stężenia antymonu, sięgające 27,6%, co wskazuje na dalszy potencjał.

Główną zaletą tego złoża jest to, że mineralizacja rozpoczyna się na powierzchni i sięga do głębokości 300 metrów. Jest to niezwykle korzystne dla ekonomii górnictwa, ponieważ wydobycie z płytkich złóż jest tańsze niż z głębokich. Tradycyjna wiedza górnicza głosi, że płytkie złoża oznaczają niższe koszty produkcji i krótszy czas zwrotu. Oprócz antymonu, w złożu znajdują się również złoto i wolfram, co stwarza potencjał dla wielu surowców.

Trigg planuje zwiększyć szacunki zasobów i przedstawić nową ocenę. Strategia jest przejrzysta: dodatkowe wiercenia i pobieranie próbek mają na celu zwiększenie zasobów, a potencjalnie również ich średniego stężenia. Australijski projekt zyskuje na znaczeniu ze względu na rozwój sytuacji geopolitycznej. W listopadzie 2024 roku Stany Zjednoczone i Australia uzgodniły zintensyfikowanie współpracy w zakresie surowców. Stany Zjednoczone ogłosiły, że rozpoczną projekty wydobywcze o wartości do 8,5 miliarda dolarów, a Biały Dom szacuje wartość wydobytych zasobów na około 53 miliardy dolarów. To ogromny program, a Australia jest preferowanym partnerem.

Trigg Minerals ma obecnie kapitalizację rynkową wynoszącą około 200 milionów dolarów australijskich. Spółka jest notowana na giełdzie ASX i we Frankfurcie. Nie jest to duża firma, ale ma ugruntowaną pozycję, realizująca realne projekty i zasoby w stabilnych jurysdykcjach.

Amerykańska Korporacja Antymonowa: Integracja i Strategia Narodowa

Trzeci gracz zasługuje na uwagę: United States Antimony Corporation. Firma ta już działa. Nie jest na etapie poszukiwań ani rozwoju, ale już produkuje antymon. Firma prowadzi huty w Montanie i Meksyku i pozycjonuje się jako w pełni zintegrowany producent antymonu poza Chinami.

Przełom dla tej firmy nastąpił we wrześniu 2025 roku, kiedy zdobyła kontrakt o wartości 245 milionów dolarów z Agencją Logistyki Obronnej (Defense Logistics Agency). To nie tylko duże zamówienie; to ostateczne potwierdzenie ze strony rządu USA, że US Antimony jest preferowanym partnerem w zakresie uzupełniania narodowych rezerw antymonu strategicznego. Kontrakt ma charakter wyłącznej, pięcioletniej umowy, co oznacza, że ​​firma jest jedynym dostawcą tych materiałów.

Wolumen jest oszałamiający w kontekście dotychczasowej wielkości firmy. Kontrakt obejmuje dostawę sztabek antymonu dla rezerw obrony narodowej, rozpoczynającą się natychmiast. Materiał będzie pochodził z północnoamerykańskich hut firmy, które, jak twierdzi firma, są jedynymi poza Chinami zdolnymi do produkcji antymonu o jakości wojskowej. Jakość wojskowa oznacza tutaj, że czystość i spójność spełniają najsurowsze wymagania przemysłu zbrojeniowego.

Firma jednocześnie rozszerzyła swoje działania w zakresie zaopatrzenia, rozwijając łańcuchy dostaw z Boliwii, Australii i innych źródeł. Zwiększyła dzierżawione grunty na Alasce do około 23 800 akrów i zabezpieczyła opcję nabycia dawnej kopalni Mohawk w pobliżu Fairbanks. Firma złożyła wnioski o pozwolenia na wydobycie na terenach w regionach Ester Dome i Stibnite Creek. Świadczy to o agresywnej strategii nie tylko w zakresie przetwarzania antymonu, ale także pozyskiwania surowców.

Mechanika rynku: zmienność cen i prognozy popytu

Rynek antymonu przechodzi transformację strukturalną. Ceny są zmienne i wykazują gwałtowny trend wzrostowy. To nie jest po prostu bańka spekulacyjna; to racjonalna reakcja na fundamentalne niedobory podaży i wzrost ryzyka.

Na początku 2024 roku cena wynosiła około 12 000 USD za tonę. Do końca 2024 roku wzrosła ponad trzykrotnie, osiągając 40 000 USD za tonę. Oznacza to wzrost cen o około 250% w ciągu roku. Analitycy rynkowi spodziewają się dalszego wzrostu cen, potencjalnie przekraczając nawet 40 000 USD za tonę.

Sama wielkość rynku jest imponująca. Globalny rynek antymonu w 2023 roku szacowano na około 1,01 mld USD. Do 2024 roku przewidywano jego wzrost do około 1,08 mld USD. Analitycy prognozują, że do 2032 roku rynek osiągnie wartość około 1,78 mld USD, co oznacza średnioroczną stopę wzrostu (CAGR) na poziomie około 6,5%. Jest to znacznie szybciej niż wzrost PKB, co wskazuje na rosnącą intensywność wydobycia antymonu w światowej gospodarce.

Geograficznie, region Azji i Pacyfiku dominuje na rynku antymonu, odpowiadając za około 64% udziału w rynku w 2023 roku. Odzwierciedla to dominującą pozycję Chin w produkcji. Przewiduje się, że do 2032 roku rynek amerykański osiągnie wartość około 106 milionów dolarów, napędzany rosnącym popytem na odzież trudnopalną podlegającą regulacjom OSHA oraz zastosowania wojskowe.

Implikacje geopolityczne i długoterminowe scenariusze

Sytuacja antymonowa jest mikrokosmosem szerszych zmian geopolitycznych zachodzących na całym świecie. Ilustruje ona kilka kluczowych kwestii dotyczących przyszłego porządku międzynarodowego.

Po pierwsze, pokazuje to, że Stany Zjednoczone muszą poważnie zmniejszyć swoją zależność od Chin w zakresie kluczowych surowców. To już nie podlega negocjacjom. Zależność tworzy podatność, a podatność prowadzi do wzrostu siły przeciwnika. Jeśli Chiny mogą przykręcić śrubę, Chiny ją przykręcą. To brutalna rzeczywistość polityki międzynarodowej.

Po drugie, pokazuje, że surowce są narzędziem wywierania presji. Reprezentują one presję ekonomiczną, militarną i dyplomatyczną. Kraje kontrolujące te surowce mają władzę. Kraje, które są od nich zależne, są słabe. Stany Zjednoczone to rozumieją i działają odpowiednio.

Po trzecie, pokazuje to, że Stany Zjednoczone nie są w stanie szybko osiągnąć całkowitej samowystarczalności. Nawet przy ogromnych inwestycjach, miną lata, zanim Stibnit stanie się gotowy do eksploatacji. Zasoby antymonu w stanie Utah są wciąż na wczesnym etapie rozwoju. Czas odgrywa ważną rolę. Dlatego dywersyfikacja z Australią i Kanadą jest niezbędna.

Po czwarte, pokazuje, że kapitał prywatny może być napędzany przez priorytety publiczne. Inicjatywa JPMorgan o wartości 1,5 biliona dolarów nie jest altruistyczna, lecz racjonalna. Pokazuje jednak, że gdy rząd jasno określa swoje priorytety, kapitał prywatny podąża za nim. To ważny punkt dla przyszłej polityki przemysłowej.

Po piąte, pokazuje to, że państwa autokratyczne mogą jedną ręką uzbrajać surowce. To asymetryczna przewaga Chin. Pekin może arbitralnie wydawać lub odmawiać licencji eksportowych. Demokratyczne społeczeństwo, takie jak Stany Zjednoczone, nie dysponuje taką elastycznością bez ryzyka poważnej krytyki wewnętrznej i zewnętrznej. To strukturalna przewaga, którą Stany Zjednoczone muszą zrekompensować innymi środkami.

W dłuższej perspektywie rynek antymonu będzie dążył do powrotu do normalności, ale z wyższymi cenami niż przed kryzysem chińskim. Wynika to z faktu, że nowe moce produkcyjne, zwłaszcza w zakresie amerykańskiego antymonu, Perpetuy i potencjalnie innych, będą wiązać się ze znacznymi kosztami. Wydobycie zachodnie jest drogie; chińskie było tanie. Nowe zachodnie źródła nie są w stanie konkurować po chińskich kosztach; będą musiały oferować wyższe ceny. To zwiększy całkowity koszt produktów antymonowych.

Pytanie brzmi, jak szybko nastąpi adaptacja i czy społeczeństwo będzie w stanie zaabsorbować wyższe koszty lub wprowadzić innowacje. Niektóre zastosowania, szczególnie w zakresie ognioodporności, mogłyby zostać zastąpione alternatywnymi rozwiązaniami, jeśli tylko staną się dostępne. Innych zastosowań, zwłaszcza w sektorze wojskowym, nie da się zastąpić, a przynajmniej nie szybko. To prowadzi do segmentacji rynku.

Od surowca do broni: antymon i przyszłość niepodległości Zachodu

Antymon to fascynujący przykład nowej rzeczywistości międzynarodowej polityki surowcowej. Jest to surowiec w dużej mierze nieznany opinii publicznej, a jednak fundamentalnie wspiera funkcjonowanie współczesnej gospodarki, a w szczególności nowoczesnych zdolności obronnych. Kontrola Chin nad tym surowcem i jej arbitralne wykorzystywanie jako narzędzia geopolitycznego stanowią punkt zwrotny w relacjach między USA a Chinami.

Amerykańska reakcja jest kluczowa. Jest szybka, przemyślana i ma charakter wielopoziomowy: bezpośrednie inwestycje rządowe w ramach Ustawy o Produkcji Obronnej (Defense Production Act), kontrakty handlowe z prywatnymi producentami, strategiczne sojusze z państwami sojuszniczymi oraz alokacja kapitału prywatnego z głównych instytucji finansowych. To skoordynowane działanie, które dowodzi, że rząd USA rozumie stawkę.

Projekt Stibnite jest symbolem tego wysiłku. Odradza się historyczna kopalnia, która w czasach strategicznego zagrożenia stanowiła narodowe źródło. Dzieje się to ponownie, tym razem z wykorzystaniem nowoczesnych technologii i w warunkach globalnego bezpieczeństwa łańcucha dostaw. To powrót do strategicznego zarządzania zasobami, stosowanego przez Stany Zjednoczone podczas II wojny światowej.

Pytanie nie brzmi, czy Stany Zjednoczone opracują rozwiązanie w zakresie dostaw antymonu. Infrastruktura jest, finansowanie jest, poparcie polityczne jest. Pytanie brzmi, jak szybko to nastąpi i jak kosztowne będzie przejście. To zadecyduje nie tylko o rynku antymonu, ale także o szerszym kierunku krytycznej niezależności Zachodu w zakresie surowców mineralnych. W świecie ograniczonych zasobów i skoncentrowanej kontroli państw autorytarnych, jest to bitwa, która zdefiniuje geopolityczny krajobraz na lata. Antymon, srebrzystobiały metaloid, stał się materiałem, który napędza imperia.

Markus Becker

Chętnie będę Twoim osobistym doradcą.

Szef rozwoju biznesu

Przewodniczący SME Connect Defense Group

LinkedIn

Konrad Wolfenstein

Chętnie będę Twoim osobistym doradcą.

skontaktować się ze mną pod Wolfenstein ∂ xpert.digital

zadzwonić pod +49 89 674 804 (Monachium)

LinkedIn
 

Nasze globalne doświadczenie branżowe i biznesowe w zakresie rozwoju biznesu, sprzedaży i marketingu - Zdjęcie: Xpert.Digital

Skupienie się na branży: B2B, digitalizacja (od AI do XR), inżynieria mechaniczna, logistyka, odnawialne źródła energii i przemysł

Więcej na ten temat tutaj:

• Centrum biznesowe Xpert

Centrum tematyczne z przemyśleniami i wiedzą specjalistyczną:

• Platforma wiedzy na temat globalnej i regionalnej gospodarki, innowacji i trendów branżowych
• Zbieranie analiz, impulsów i informacji ogólnych z obszarów, na których się skupiamy
• Miejsce, w którym można zdobyć wiedzę i informacje na temat bieżących wydarzeń w biznesie i technologii
• Centrum tematyczne dla firm, które chcą dowiedzieć się więcej o rynkach, cyfryzacji i innowacjach branżowych