Nowy „narodowy cel” Chin i plan wodorowy: podręcznik, który Europa i Niemcy już dwukrotnie karygodnie zignorowały.

Strategiczna ofensywa wodorowa Chin: logika polityki przemysłowej nowego uzależnienia

Podczas gdy Europa debatuje nad szczegółami swojej transformacji energetycznej, Chiny po cichu, ale strategicznie, planują przejęcie przez przemysł przyszłego rynku zielonego wodoru. To nie przypadek, ale wynik planu, który grozi pogrążeniem Europy w nowej, głębokiej zależności – pułapce, której wielu jeszcze nie zauważyło.

Scenariusz tej ofensywy jest dobrze znany i sprawdzony. Chiny rozegrały ją już dwukrotnie, odnosząc miażdżący sukces: najpierw w dziedzinie fotowoltaiki, gdzie kontrolują obecnie ponad 70% światowego rynku, a następnie w dziedzinie akumulatorów litowo-jonowych, osiągając podobną dominację. Schemat jest zawsze ten sam: technologia zostaje uznana za branżę strategiczną, gwarantowany przez państwo popyt generuje ogromne wolumeny produkcji, efekt skali drastycznie obniża koszty, a ostatecznie zostaje osiągnięta globalna pozycja lidera na rynku, podczas gdy europejscy konkurenci upadają.

Ten scenariusz powtarza się teraz w przypadku wodoru. Chiny dominują już na globalnym rynku elektrolizerów – kluczowej technologii produkcji zielonego wodoru – z udziałem około 60%, produkując go nawet o 50% taniej niż zachodni konkurenci. Tymczasem Europa pozostaje strukturalnie nieśmiała. Opiera się na mechanizmach rynkowych, gdzie Chiny polegają na sile państwa i gwarantowanych wolumenach zakupów. Wyznacza ambitne cele, nie rozwiązując politycznie kluczowego problemu podaży i popytu, czyli kury i jajka. Rezultatem jest fatalna niechęć do inwestycji i ryzyko całkowitego pozostania w tyle.

Niniejszy artykuł analizuje logikę strategiczną Chin, opartą na zapotrzebowaniu generowanym przez państwo, i obnaża fatalny błąd Europy w kalkulacjach. Chodzi o coś więcej niż tylko o źródło energii – chodzi o autonomię przemysłową całego kontynentu i o to, czy Europa wytycza kurs na przyszłość jako lider technologiczny, czy jako dopływ Chin. Okno możliwości odwrócenia tego kursu szybko się zamyka.

Nadaje się do:

• Chiny i Neijuan systematycznego przeinwestowania: kapitalizm państwowy jako akcelerator wzrostu

Czy Europa śpi? Jak Chiny obecnie podbijają kolejną kluczową technologię

Decyzja podjęta na IV Plenum XX Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Chin w październiku 2025 roku nie była przypisem w czasopiśmie branżowym. Zapoczątkowała ona precyzyjnie zaplanowaną strategię, która wyniosła wodór do rangi przemysłu przyszłości, sygnalizując tym samym jeden z najbardziej ambitnych projektów polityki przemysłowej obecnej dekady. To, co następuje, to nie improwizacja, lecz podręcznik, który Chiny już dwukrotnie z powodzeniem wdrożyły. Pytanie dla Europy nie brzmi, czy Chiny wygrają. Pytanie brzmi, czy Europa w ogóle zrozumie, co się dzieje, zanim kurs zostanie ostatecznie wyznaczony.

Nadaje się do:

• Nowy pięcioletni plan Pekinu i ogromny program inwestycyjny: Jak Chiny rzucają wyzwanie światowemu porządkowi gospodarczemu

Historyczny kontekst tej decyzji można zrozumieć jedynie poprzez zrozumienie podejścia Chin w dwóch branżach, które tak bardzo przeraziły Zachód. W przypadku systemów fotowoltaicznych wszystko zaczęło się w 2006 roku od formalnie podobnego rozwiązania. Wówczas nie było to zaskoczeniem. Nikt nie przewidywał, że dwie dekady później ponad 70 procent wszystkich modułów słonecznych na świecie będzie pochodzić z Chin. Ten sam schemat powtórzył się w przypadku akumulatorów litowo-jonowych. Podniesione do rangi branży strategicznej w 2010 roku, a następnie dodatkowo zdefiniowane w 2015 roku poprzez wiążące kwoty w ramach strategii „Made in China 2025”, Chiny produkują obecnie ponad dwie trzecie wszystkich ogniw na świecie. Sukcesy te nie zostały osiągnięte pomimo planowania państwowego, ale właśnie dzięki niemu. A plany były tak precyzyjne, że europejskie firmy, z perspektywy czasu, mogą jedynie kręcić głowami z niedowierzaniem, że nie przewidziały przemysłowego tsunami.

Sektor wodorowy znajduje się dokładnie w tym samym punkcie wyjścia. Chiny dominują już w globalnych mocach elektrolizy, z udziałem około 60%, a pozycja ta będzie się dalej rozwijać w nadchodzących latach dzięki systematycznemu wsparciu państwa. Chińskie moce produkcyjne zielonego wodoru regularnie się podwajają. W 2024 roku Chiny osiągnęły około 125 000 ton mocy produkcyjnych zielonego wodoru rocznie, co stanowi połowę całkowitej globalnej mocy. Łączna moc produkcyjna reszty świata również wyniosła około 125 000 ton. Ta asymetria nie wynika z efektywności rynku, lecz raczej z działań państwa.

Nadaje się do:

• Administracja zamiast wizji: Ukryty problem Europy i Niemiec blokujący postęp polityczny

Karuzela kontrolowanego popytu

Chiński rząd kontroluje koszty produkcji poprzez masową rozbudowę systemów elektrolizerów alkalicznych. Chiński elektrolizer alkaliczny kosztuje obecnie około jednej trzeciej tego, co jego europejskie czy amerykańskie odpowiedniki. Ta pozycja lidera w zakresie kosztów nie wynika z zaawansowanej technologii, ale raczej z połączenia masowej produkcji, standaryzowanych procesów produkcyjnych, taniej siły roboczej i ukierunkowanych subsydiów. Chiny utrzymają tę pozycję lidera w zakresie kosztów tak długo, jak będą kontrolować wielkość produkcji. I będą ją kontrolować poprzez wytyczne rządowe.

Mechanizm polityczny stojący za tym rozwojem sytuacji działa z niemal matematyczną precyzją. Uchwalane są krajowe programy finansowania. Inicjatywy prowincjonalne następują natychmiast. Narzucane są wiążące cele rozwojowe, nie jako całkowite zakazy, ale jako kwoty popytu i produkcji. Przemysł chemiczny jest zobowiązany do pozyskiwania określonego odsetka wodoru ze źródeł odnawialnych do 2030 roku. Producenci stali stoją przed podobnymi obowiązkami. Rafinerie otrzymują kwoty. To nie jest równość szans rynkowych, ale polityczna gwarancja popytu. Kiedy państwo gwarantuje popyt, podaż podąża za nim jak noc po dniu. Prywatni kapitaliści muszą po prostu kalkulować: jeśli popyt jest zabezpieczony, inwestycja się opłaca.

To był sekret sukcesu fotowoltaiki. Programy takie jak „Golden Sun” nie tylko gwarantowały dotacje, ale także łączyły je z taryfami gwarantowanymi, tworząc stabilny model biznesowy. Popyt był sztuczny, ale gwarantowany. Prywatne firmy napływały do ​​branży, moce produkcyjne rosły, a redukcje kosztów wynikały nie tylko z przełomów technologicznych, ale także z ekonomii skali. W ciągu dziesięciu lat nie tylko branża się ugruntowała, ale Chiny stały się światowym liderem. Ten sam schemat powtórzył się z bateriami. Wprowadzono limity na pojazdy elektryczne, zaostrzono lokalne przepisy dotyczące wartości dodanej i w ciągu dekady chińskie firmy kontrolowały ponad dwie trzecie światowej produkcji ogniw litowo-jonowych. Europejczycy obserwowali. Niektóre próbowały się rozwijać, poniosły porażkę, wycofały się lub zostały przejęte. Firmy solarne, takie jak Photowatt, niegdyś symbol francuskiej innowacyjności, przetrwały tylko dzięki wsparciu państwa, otoczone chińskim bogactwem. Europejski przemysł solarny upadł. Obecnie ponad 95% modułów słonecznych zainstalowanych w UE jest importowanych. Suwerenność technologiczna odeszła w zapomnienie.

To samo stanie się z wodorem, jeśli Europa nie zmieni radykalnie swojej logiki działania.

Popyt jako narzędzie polityki przemysłowej

Sednem problemu z wodorem nie jest technologia. Technologia istnieje. Problemem jest paradoks podaży i popytu, który polega na tym, że powstaje pytanie: co było pierwsze – jajko czy kura? Bez gwarantowanego popytu żaden przedsiębiorca nie zainwestuje w moce produkcyjne. Bez mocy produkcyjnych nie ma przystępnych cen wodoru. A bez przystępnych cen wodoru popyt nie będzie się skalował, nawet przy najlepszych intencjach. Europa próbuje rozwiązać ten problem za pomocą mechanizmów rynkowych. Chiny rozwiązują go za pomocą siły państwa.

Chińskie prowincje otrzymały polecenie ustalenia kwot na wykorzystanie zielonego wodoru. W niektórych północno-zachodnich prowincjach kwoty na wykorzystanie wodoru są egzekwowane za pośrednictwem kontraktów przemysłowych. Przedsiębiorstwa państwowe są zobowiązane do zakupu ilości pilotażowych. To nie jest zachęta, to nakaz. I nakaz, który uruchamia inwestycje, ponieważ państwo gwarantuje dochody. Będzie to szczególnie skuteczne w sektorach, które już wykorzystują wodór. Synteza amoniaku zużywa około dziesięciu milionów ton wodoru rocznie na całym świecie. Produkcja metanolu zużywa podobne ilości. W Chinach sektor ten jest zarządzany lub kontrolowany przez państwo. Jeśli państwo zdecyduje, że ten wodór musi być zielony, rynek na zielony wodór powstanie natychmiast. To nie jest teoria, to sprawdzona chińska praktyka.

Gwarantowane zapotrzebowanie na kilka milionów ton zielonego wodoru rocznie tworzy opłacalny model biznesowy. Zachęca firmy do budowania mocy elektrolizy. Uzasadnia inwestycje w infrastrukturę transportu wodoru. Wysyła sygnały w całym łańcuchu wartości. Firmy produkujące komponenty do elektrolizerów mogą planować fabryki. Pracownicy są szkoleni. Łańcuchy dostaw są stabilizowane. Działa efekt uczenia się. Z każdym tysiącem ton koszty spadają. Przy dziesięciu tysiącach ton spadają szybciej. Przy milionie ton redukcja kosztów jest znacząca. Te redukcje kosztów są nie tylko wynikiem inżynierii, ale także skalowania. A tylko państwo może zagwarantować skalowanie, ponieważ tylko państwo może tworzyć popyt bez ryzyka.

Na takim polu grają Chiny. Europa natomiast gra w inną grę.

Strukturalna nieśmiałość Europy

Unia Europejska wyznaczyła ambitne cele. Do 2030 roku ma powstać 40 gigawatów mocy elektrolizy, co pozwoliłoby na produkcję około dziesięciu milionów ton zielonego wodoru rocznie. Teoretycznie. To liczba, która na papierze wygląda obiecująco. W rzeczywistości to iluzja.

Obecna sytuacja jest katastrofalna. Do tej pory w całej Unii Europejskiej w budowie jest zaledwie około 2,8 gigawatów mocy odnawialnych. To mniej niż 10 gigawatów potrzebnych do 2030 roku; to nawet nie połowa tego, co jest potrzebne do osiągnięcia obecnych celów. 94 procent tych 2,8 gigawatów jest skoncentrowane w zaledwie ośmiu krajach. Niemcy prowadzą z około jednym gigawatem, co jest godnym szacunku dowodem zaangażowania, ale ilościowo dalekim od tego, co jest niezbędne do osiągnięcia prawdziwej niezależności. Reszta Europy milczy. Polska, Hiszpania, Włochy, Francja: wszędzie niewykorzystany potencjał. Jednak te kraje mają znaczącą przewagę. Hiszpania ma ogromny potencjał energii wiatrowej. Francja ma energię jądrową. Ale bez skoordynowanego popytu, bez wiążących kwot, bez jasnych sygnałów inwestycyjnych, ten potencjał pozostaje zmarnowany.

Kluczową kwestią jest koszt. Produkcja zielonego wodoru metodą elektrolizy w Europie kosztuje około 5,60–7,80 USD za kilogram przy użyciu energii elektrycznej z sieci i około 4,90–7,80 USD bezpośrednio przy użyciu energii odnawialnej. W Chinach przedział cenowy wynosi od 4,20 do 5,20 USD przy użyciu energii elektrycznej z sieci i od 3,70 do 5,20 USD przy użyciu energii odnawialnej. Stanowi to różnicę w kosztach rzędu 30–50%. Różnica ta nie jest bez znaczenia, ale wręcz kluczowa. Przy takich marżach zielony wodór nie jest konkurencyjny dla europejskich firm. Przemysł nie może go kupić bez utraty marży zysku.

Problem nie jest technologiczny, lecz energetyczny. Koszty energii elektrycznej w Europie są wyższe. Koszty energii odnawialnej są wyższe. Koszty kapitałowe są wyższe. A przede wszystkim istnieje niepewność. Jeśli przedsiębiorca w Niemczech zamierza zainwestować w elektrolizę, musi umieć to policzyć. Musi wiedzieć: czy za pięć, dziesięć lat zwrócę się z inwestycji? Odpowiedź brzmi dziś: Może. Może nie. Zależy to od cen energii elektrycznej, rozwoju technologicznego, konkurencji i dotacji, które dziś nie są gwarantowane. Ta niepewność jest zgubna dla inwestycji.

Chiny nawet nie oferują tej niepewności. Chińscy przedsiębiorcy wiedzą: państwo ustaliło te limity popytu. Te limity są wiążące. Ktokolwiek produkuje ten wodór, sprzedaje go gwarantowanym klientom po gwarantowanych cenach. Niepewność znika. Decyzja inwestycyjna staje się prosta. Dlatego chińskie firmy inwestują szybko, podczas gdy europejskie wahają się.

Europejska odpowiedź na ten problem była jak dotąd nieśmiała. W październiku 2025 roku Niemcy ogłosiły przeznaczenie sześciu miliardów euro na projekty wodorowe w 2026 roku. Brzmi to imponująco, dopóki nie spojrzy się na to z szerszej perspektywy. Aby osiągnąć europejskie cele, konieczne byłyby inwestycje rzędu kilkuset miliardów euro, rozłożone na dekadę. Sześć miliardów euro rocznie w Niemczech to początek, a nie strategia. Ogłoszona również „Ustawa o przyspieszeniu rozwoju technologii wodorowych” ma na celu przyspieszenie procesów zatwierdzania. Ma to sens, ale nie rozwiązuje sedna problemu: firmy nie chcą inwestować, ponieważ popyt nie jest gwarantowany. Przyspieszanie procesów, gdy nie ma popytu, jest jak próba prowadzenia rozpędzonego samochodu po nieistniejącej drodze.

Nasze doświadczenie w Chinach w zakresie rozwoju biznesu, sprzedaży i marketingu – Zdjęcie: Xpert.Digital

Skupienie się na branży: B2B, digitalizacja (od AI do XR), inżynieria mechaniczna, logistyka, odnawialne źródła energii i przemysł

Więcej na ten temat tutaj:

• Centrum biznesowe Xpert

Centrum tematyczne z przemyśleniami i wiedzą specjalistyczną:

• Platforma wiedzy na temat globalnej i regionalnej gospodarki, innowacji i trendów branżowych
• Zbieranie analiz, impulsów i informacji ogólnych z obszarów, na których się skupiamy
• Miejsce, w którym można zdobyć wiedzę i informacje na temat bieżących wydarzeń w biznesie i technologii
• Centrum tematyczne dla firm, które chcą dowiedzieć się więcej o rynkach, cyfryzacji i innowacjach branżowych

Regulacja bez popytu

Unia Europejska również ma fundamentalny problem. Próbuje egzekwować przepisy dotyczące zielonego wodoru. Dyrektywa w sprawie odnawialnych źródeł energii ustanowiła kwoty. To dobra intencja, ale problemem jest egzekwowanie. Wiele europejskich firm z sektora chemicznego i rafineryjnego może spełnić kwoty, importując droższe produkty wodorowe. Oznacza to, że kwota jest spełniona, ale popyt na europejski zielony wodór nie. W skrajnych przypadkach Europa importuje metanol i amoniak z krajów trzecich, gdzie są one produkowane taniej przy użyciu zielonego wodoru. To nie jest strategia przemysłowa, a samozniszczenie.

Szczególnie problematyczną kwestią jest przestrzenna rozbieżność między potencjałem produkcyjnym a lokalizacjami popytu. Najlepsze zasoby energii wiatrowej i słonecznej w Europie znajdują się w Skandynawii, na Półwyspie Iberyjskim i w regionie Morza Północnego. Konsumenci wodoru tradycyjnie koncentrują się w Nadrenii-Westfalii, Belgii, Holandii i Polsce. Wymaga to ogromnych inwestycji infrastrukturalnych na duże odległości, a złożoność ta jest łatwiejsza do opanowania w Chinach dzięki scentralizowanemu planowaniu.

Zakres technologiczny: Okno się zamyka.

Dziś wciąż istnieje szansa, ale zamknie się ona w ciągu najbliższych dwóch, trzech lat. Rynek wodoru jest młody. Technologie nie są jeszcze ugruntowane. Standardy wciąż ewoluują. Technologia elektrolizerów będzie się nadal zmieniać. Ci, którzy inwestują teraz, zwiększają produkcję teraz, stymulują popyt teraz, mogą rozwijać swoje mocne strony. Ci, którzy poczekają, za dziesięć lat znów będą importować technologię.

Kwestia technologii elektrolizerów jest tutaj szczególnie istotna. Chiny obecnie dominują w elektrolizerach alkalicznych. Jest to dojrzała technologia, a Chiny osiągnęły znaczną przewagę kosztową dzięki masowej produkcji. Mocną stroną Europy i Ameryki jest elektroliza PEM – technologia membran z wymianą protonów, która zapewnia wyższą czystość, lepiej radzi sobie z niestabilnymi źródłami energii i jest lepiej dostosowana do zaawansowanych zastosowań. W tym obszarze Stany Zjednoczone i Europa nadal mają przewagę technologiczną. Jednak ta przewaga nie będzie trwała wiecznie. Chiny inwestują w elektrolizę PEM i zniwelują tę lukę. Za dwa, trzy lub cztery lata elektroliza PEM będzie również tańsza w Chinach. Wtedy ta przewaga technologiczna również zniknie.

Technologia elektrolizerów alkalicznych będzie stanowić podstawę produkcji wodoru przez następną dekadę. Chiny będą miały absolutną dominację w tej technologii. Projekt, który powstaje dzisiaj, wykorzystujący elektrolizery alkaliczne, zabezpiecza chińskie łańcuchy dostaw. Firma staje się zależna od chińskich dostawców. To nie tylko kwestia kosztów, ale i struktura ryzyka. Inwestycje w europejską produkcję elektrolizerów dzisiaj mogłyby zmniejszyć tę zależność. Inwestycje w przyszłości będą spóźnione.

Chińska strategia dotycząca elektrolizerów opiera się na tym samym schemacie, który dopracowała w przypadku ogniw słonecznych. Chińscy producenci paneli słonecznych nie ograniczają się do produkcji elektrolizerów; dywersyfikują swoją działalność, wchodząc w obszar elektrolizy. LONGi Green Energy, jeden z największych producentów paneli słonecznych na świecie, od dawna zajmuje się również produkcją wodoru. To zapewnia integrację pionową, obniża koszty i generuje synergie. Europejscy producenci paneli słonecznych? Nie ma ich już prawie wcale. Już dawno zniknęli z rynku. Budowa europejskiego przemysłu elektrolizerów, podczas gdy Chiny mają już gigantów integracji pionowej, jest o wiele trudniejsza.

Nadaje się do:

• Zakup energii białego wodoru-niemieckiego w północnej Bawarii: Naturalny wodór przekształca przejście energii?

Infrastruktura jako strategiczne wąskie gardło

Bardziej subtelnym, ale nie mniej istotnym problemem jest infrastruktura. Wodór jest trudny w transporcie. Jego cząsteczka jest mała, perforuje metalowe rurociągi i nie da się go po prostu załadować do cystern. Musi być albo sprężony, co wiąże się z wysokimi kosztami, albo transportowany w postaci ciekłej, co wymaga ekstremalnego chłodzenia. Ewentualnie jest przekształcany w pochodne, takie jak amoniak czy metanol, co wiąże się ze stratami energii.

Chiny mają decydującą przewagę w kwestii infrastruktury: geograficzną koncentrację produkcji i popytu. Najwięksi producenci wodoru pojawią się w prowincjach północno-zachodnich, gdzie odnawialne źródła energii występują obficie. Główni konsumenci znajdują się na wschodzie i północnym wschodzie. Chiny budują rurociągi wodorowe, ale także infrastrukturę alternatywną. Rurociągi amoniaku są w budowie. Sektor państwowy może to centralnie koordynować, wyznaczać trasy rurociągów i planować inwestycje. To koszmar koordynacyjny dla sektora prywatnego, ale rutynowe zadanie dla scentralizowanego państwa.

Europa stoi przed odwrotnym problemem. Najlepsze zasoby energii wiatrowej znajdują się w Skandynawii i regionie Morza Północnego. Najlepsze zasoby energii słonecznej znajdują się w Europie Południowej. Przemysł wodorowy zlokalizowany jest w Niemczech, Holandii i Belgii. Energochłonne sektory przemysłu wymagające wodoru koncentrują się w Nadrenii-Westfalii, Polsce i Europie Wschodniej. Oznacza to, że wodór musi być transportowany na duże odległości. To kosztowne i wymagające infrastruktury. Planowany „Europejski Szkielet Wodorowy” ma obejmować około 50 000 kilometrów rurociągów do 2040 roku, z czego około 60 procent będzie stanowiła przebudowana istniejąca infrastruktura, a 40 procent nowa budowa. Oznacza to wolumen inwestycji od 80 do 143 miliardów euro, rozłożony na półtora dekady. Dziesięć miliardów euro rocznie, w całej Europie, na infrastrukturę, która sama nawet nie produkuje atomów wodoru.

Koszty transportu rurociągiem na odległość ponad 1000 kilometrów wynoszą około 0,11–0,21 euro za kilogram. Może się to wydawać mało, ale przy cenie wodoru wynoszącej od 5 do 7 euro za kilogram, co jest powszechne w dzisiejszej Europie, transport stanowi około 3–4 procent całkowitej ceny. Jeśli jednak doliczymy koszty sprężania wodoru, magazynowania i lokalnej dystrybucji, infrastruktura może z łatwością stanowić jedną czwartą ceny. Oznacza to, że europejski producent wodoru w Skandynawii, który chce transportować wodór do Niemiec, musi doliczyć 15–25 procent do ceny produkcji za transport, magazynowanie i dystrybucję. To czyni go niekonkurencyjnym w stosunku do wodoru produkowanego lokalnie. To również czyni go niekonkurencyjnym w stosunku do wodoru chińskiego, który ma znacznie niższe koszty produkcji.

Asymetria infrastrukturalna to cichy zabójca europejskiej strategii wodorowej. Podczas gdy Chiny mogą planować, uwzględniając geografię, Europa musi koordynować działania, uwzględniając odległości między kontynentami. Nie jest to niemożliwe, ale jest kosztowne, czasochłonne i podatne na zagrożenia. Blokada w jednym kraju może sparaliżować całe korytarze transportowe. Opóźnienie w inwestycjach w jednym kraju może zniweczyć projekty w innych. Ryzyko związane z koordynacją jest wysokie. Scentralizowana struktura Chin jest w tym przypadku zaletą, nie tylko ekonomiczną, ale i polityczną.

Nadaje się do:

• Tajne plany dla wodoru Niemiec: co przemysł i konsumenci muszą teraz wiedzieć

Łańcuchy dostaw i pułapka zależności strukturalnej

W przypadku wodoru szczególnie istotna jest kwestia łańcuchów dostaw związanych z jego produkcją. Instalacja elektrolizy wodoru to nie tylko elektrolizer. To złożony system składający się z elektrolizera, transformatora, systemów bezpieczeństwa, elektroniki sterującej, systemów magazynowania i jednostek sprężających. Każdy z tych komponentów jest produkowany gdzieś na świecie. A dziś, po pięciu latach zakłóceń w globalnych łańcuchach dostaw, komponenty te stały się kwestią strategiczną.

Chiny mają w tym obszarze przewagę strukturalną: produkują 85% światowych ogniw litowo-jonowych. Przekłada się to na wiedzę specjalistyczną, moce produkcyjne i know-how w zakresie łańcucha dostaw. Fabryka baterii i zakład elektrolizy wodoru to nie to samo, ale istnieją synergie w zakresie inżynierii elektrycznej, systemów sterowania i zarządzania oraz materiałoznawstwa. Chińscy producenci baterii przechodzą na produkcję wodoru. To jest integracja pionowa.

To koszmar dla Europy. Europejski przemysł akumulatorowy już teraz ma problemy z konkurencją z chińskimi konkurentami. Tesla produkuje akumulatory w Grünheide pod Berlinem, wykorzystując krajową technologię. Ale to Tesla, a nie europejska firma. Tradycyjni europejscy producenci samochodów w dużej mierze zlecali produkcję akumulatorów chińskim firmom lub nawiązywali partnerstwa. Volkswagen współpracuje z dużymi chińskimi producentami akumulatorów, podobnie jak Daimler. Była to pragmatyczna decyzja, biorąc pod uwagę ich własne opóźnienie technologiczne. Oznacza to jednak również, że chińska logika i standardy produkcyjne przenoszą się do Europy. Jeśli ta współpraca rozszerzy się na łańcuch wartości wodoru, europejskie firmy staną się zależne. Będą kupować elektrolizery wodorowe opracowane zgodnie z chińskimi standardami, produkowane z chińskich komponentów i wytwarzane za pośrednictwem chińskich łańcuchów dostaw.

To nie jest celowe. To nie jest element spisku. To ekonomia idzie swoją drogą. Ale strategiczna konsekwencja jest taka: Europa nie stanie się producentem wodoru, ale konsumentem wodoru, zależnym od Chin. Tak jak z bateriami. Tak jak z panelami słonecznymi. Strategia Chin zadziałała.

Nadaje się do:

• Konkurencyjność wodoru jako kluczowa technologia: strategie i środki dla niemieckiej gospodarki

Kultura polityczna i czynnik czasu

Sukces Chin w strategii przemysłowej ma głębszy komponent kulturowy. Chiny myślą w perspektywie dekad. Plany pięcioletnie nie są planami na okres wyborczy. Są one autentycznym, strategicznym rozwinięciem logiki realizowanej przez 20 lub 30 lat. Wodór jest celem na przyszłość w 2025 roku. Do 2030 roku będzie to ugruntowana branża. Do 2035 roku stanie się ofertą strategiczną. To nie jest obietnica złożona dziś; to sprawdzone mechanizmy, które sprawdziły się już w przypadku energii słonecznej i akumulatorów.

Stany Zjednoczone dysponują podobnymi długoterminowymi możliwościami, inwestując w infrastrukturę, technologie i strategiczne gałęzie przemysłu przez dziesięciolecia. Ameryka dostrzegła znaczenie wodoru i elektrolizy. Ustawa o redukcji inflacji zapewniła finansowanie kredytów na produkcję wodoru i infrastruktury wodorowej. Ale Ameryka inwestuje również dlatego, że chce chronić swój przemysł. I Ameryka, w przeciwieństwie do Europy, ma ku temu uprawnienia i wolę.

Europa jest w impasie. Myśli w kategoriach kadencji legislacyjnych. Kanclerz Niemiec ma czteroletnią kadencję. Prezydent Francji ma pięcioletnią. Kadencja Komisji Europejskiej trwa pięć lat. To za mało, by opracować prawdziwą strategię przemysłową. To za mało, by ją ogłosić. To za mało, by ją wdrożyć. Dlatego Europa regularnie ogłasza ambitne cele i regularnie ich nie osiąga. Cele w zakresie wodoru na rok 2030 zostaną zmarnowane. Cele w zakresie energii słonecznej na rok 2020 zostaną zmarnowane. Cele w zakresie baterii na rok 2025 zostaną zmarnowane. To nie wina pojedynczych polityków; to wina systemu, który myśli zbyt krótkoterminowo, by budować długofalowe gałęzie przemysłu.

To strukturalny problem Europy. I nie da się go rozwiązać za pomocą pojedynczych działań. Wymagałoby to transformacji kultury politycznej, poświęcenia krótkoterminowej rentowności na rzecz długoterminowej niezależności, gotowości do podporządkowania prywatnych sił rynkowych nadrzędnym celom strategicznym, nawet jeśli w krótkiej perspektywie będzie to droższe. To jest poświęcenie, na które poniosły Chiny. To jest poświęcenie, na które gotowe są Stany Zjednoczone. To jest poświęcenie, na które Europa nie jest gotowa.

Dlatego europejska strategia wodorowa pozostanie marzeniem, które rozpada się w obliczu rzeczywistości.

Zależność jako pułapka strukturalna

Szczególnie problematyczne jest to, że raz ugruntowane zależności są trudne do zerwania. Jeśli europejskie firmy zaczną kupować elektrolizery wodorowe od chińskich producentów, stworzą te łańcuchy dostaw, zbudują osobiste relacje i ujednolicą działania. Następnie będą dokonywać kolejnych zakupów u tego samego producenta, ponieważ jest to prostsze. Jest tańsze. Jest znane. Jest niezawodne. Dziesięć lat później po prostu przejście na europejskich producentów będzie niemożliwe. Będą oni drożsi, nieznani i narażeni na opóźnienia.

To jest schemat, który obserwujemy w przypadku akumulatorów. Niemiecki producent samochodów, który nawiązał współpracę z chińskim producentem akumulatorów, nie przejdzie po prostu na europejski. Nie było to łatwe podczas transformacji energetycznej, kiedy akumulatory stały się produktem bazowym. Z wodorem też nie będzie łatwo.

Największym błędem byłoby myślenie, że to okno możliwości pozostanie otwarte na zawsze. Pozostanie otwarte przez około dwa do trzech lat. Za dwa do trzech lat chińska produkcja elektrolizerów ustabilizuje się. Za dwa do trzech lat chińskie firmy nie tylko będą budować moce produkcyjne, ale także eksportować. Za dwa do trzech lat firmy europejskie będą już miały chińskie łańcuchy dostaw. Za dwa do trzech lat będzie już za późno.

Czas na budowę prawdziwego europejskiego przemysłu wodorowego jest teraz. Nie w przyszłym roku. Nie w 2027 roku. Teraz.

Dylemat strategiczny

Europa musi dziś zrozumieć jedno: wodór to nie tylko źródło energii; to kwestia autonomii. Jeśli Europa nie będzie produkować własnego wodoru, lecz będzie go importować lub pozostanie zależna od chińskich elektrolizerów, to wejdzie w kolejną fazę uzależnienia od przemysłu. To ten sam scenariusz, który rozegrał się w przypadku paneli słonecznych. To ten sam scenariusz, który rozgrywa się w przypadku baterii.

Ironia europejskiej strategii wodorowej jest różnorodna. Europejski Zielony Ład deklaruje niezależność i zrównoważony rozwój. Osiągnięcie tych celów doprowadzi jednak do nowych zależności. Niezależność energetyczna dzięki wodorowi przekształci się w zależność od chińskich elektrolizerów. Suwerenność technologiczna przekształci się w zależność od chińskich łańcuchów dostaw. To nie paradoks, to logika.

Skorzystaj z bogatej, pięciokrotnej wiedzy specjalistycznej Xpert.Digital w ramach kompleksowego pakietu usług | Badania i rozwój, XR, PR i optymalizacja widoczności cyfrowej — Zdjęcie: Xpert.Digital

Xpert.Digital posiada dogłębną wiedzę na temat różnych branż. Dzięki temu możemy opracowywać strategie „szyte na miarę”, które są dokładnie dopasowane do wymagań i wyzwań konkretnego segmentu rynku. Dzięki ciągłej analizie trendów rynkowych i śledzeniu rozwoju branży możemy działać dalekowzrocznie i oferować innowacyjne rozwiązania. Dzięki połączeniu doświadczenia i wiedzy generujemy wartość dodaną i dajemy naszym klientom zdecydowaną przewagę konkurencyjną.

Więcej na ten temat tutaj:

• Wykorzystaj 5-krotną wiedzę Xpert.Digital w jednym pakiecie – już od 500 €/miesiąc

☑️Naszym językiem biznesowym jest angielski lub niemiecki

☑️ NOWOŚĆ: Korespondencja w Twoim języku narodowym!

Konrad Wolfenstein

Chętnie będę służyć Tobie i mojemu zespołowi jako osobisty doradca.

Możesz się ze mną skontaktować wypełniając formularz kontaktowy lub po prostu dzwoniąc pod numer +49 89 89 674 804 (Monachium) . Mój adres e-mail to: wolfenstein ∂ xpert.digital

Nie mogę się doczekać naszego wspólnego projektu.

☑️ Wsparcie MŚP w zakresie strategii, doradztwa, planowania i wdrażania

☑️ Stworzenie lub dostosowanie strategii cyfrowej i cyfryzacji

☑️Rozbudowa i optymalizacja procesów sprzedaży międzynarodowej

☑️ Globalne i cyfrowe platformy handlowe B2B

☑️ Pionierski rozwój biznesu / marketing / PR / targi