Biblioteka PDF zawierająca porady dotyczące majątku i porady inwestycyjne – porady dotyczące ETF / porady finansowe

Pierwszy europejski ETF pojawił się na rynku w 2000 roku i od tego czasu europejski rynek ETF odnotował ogromny rozwój. Na koniec marca 2019 r. aktywa pod zarządzaniem w europejskiej branży wyniosły 760 mld EUR w porównaniu do 100 mld EUR na koniec 2008 r. Udział w rynku ETF-ów w ostatnich latach znacząco wzrósł. Na koniec marca 2019 r. fundusze ETF stanowiły 8,6% ogółu zarządzanych aktywów funduszy inwestycyjnych w Europie, w porównaniu z 5,5% pięć lat wcześniej.

Stosowanie funduszy ETF również ewoluowało na przestrzeni czasu, o czym świadczą regularne obserwacje praktyk specjalistów inwestycyjnych w Europie. Badania EDHEC pokazują rosnące wykorzystanie funduszy ETF na przestrzeni lat, szczególnie w przypadku tradycyjnych klas aktywów. Chociaż fundusze ETF są obecnie wykorzystywane w wielu różnych klasach aktywów, w 2019 r. będą wykorzystywane głównie w akcjach i sektorach, odpowiednio przez 91% (45% w 2006 r.) i 83% respondentów. Może to mieć związek z popularnością indeksowania tych klas aktywów, a także faktem, że indeksy giełdowe i sektorowe bazują na instrumentach charakteryzujących się dużą płynnością, co ułatwia tworzenie ETF-ów na tego typu aktywach bazowych. Pozostałe kategorie aktywów, w przypadku których duża część inwestorów deklaruje korzystanie z funduszy będących przedmiotem obrotu giełdowego, to towary i obligacje korporacyjne (68% w przypadku obu w porównaniu z odpowiednio 6% i 15% w 2006 r.), inteligentne inwestycje w współczynnik beta i obligacje rządowe (66% w obu przypadkach w porównaniu z 13% w przypadku obligacji rządowych w 2006 r.). Zadowolenie inwestorów z funduszy ETF jest wysokie, szczególnie w przypadku tradycyjnych klas aktywów. W 2019 roku zaobserwowaliśmy 95% satysfakcji zarówno w przypadku akcji, jak i obligacji rządowych.

Rola funduszy ETF w procesie alokacji aktywów

Na przestrzeni lat wyniki ankiety EDHEC konsekwentnie wykazały, że fundusze ETF są wykorzystywane w ramach prawdziwie pasywnego podejścia inwestycyjnego, przede wszystkim do długoterminowego inwestowania typu „kup i trzymaj”, a nie do alokacji taktycznej. Jednak w ciągu ostatnich trzech lat te dwa podejścia stopniowo się zbliżyły i w 2019 r. europejscy specjaliści ds. inwestycji zgłaszają, że częściej korzystają z funduszy ETF do alokacji taktycznej niż do pozycji długoterminowych (odpowiednio 53% i 51%).

Fundusze ETF, które pierwotnie śledziły szerokie indeksy rynkowe, są obecnie dostępne w różnych klasach aktywów i różnych podsegmentach rynku (sektorach, stylach itp.). Chociaż szerokie pozycjonowanie na rynku jest priorytetem dla 73% użytkowników w 2019 r., 52% ankietowanych stwierdziło, że korzysta z funduszy ETF w celu uzyskania ekspozycji na określone podsegmenty. Różnorodność ETFów zwiększa możliwości wykorzystania ETF-ów do alokacji taktycznej. Fundusze ETF pozwalają inwestorom łatwo zwiększać lub zmniejszać ekspozycję portfela na określony styl, sektor lub czynnik przy niższych kosztach. Im bardziej zmienne są rynki, tym ciekawsze jest wykorzystanie opłacalnych instrumentów alokacji taktycznej, zwłaszcza że koszty są ważnym kryterium wyboru dostawcy ETF dla 88% ankietowanych.

Oczekiwania dotyczące przyszłego rozwoju ETF-ów w Europie

Pomimo obecnego wysokiego poziomu wykorzystania funduszy ETF i już wysokiej dojrzałości tego rynku, jak wynika z odpowiedzi udzielonych w ankiecie EDHEC 2019, wysoki odsetek inwestorów (46%) planuje w przyszłości zwiększyć wykorzystanie funduszy ETF. Inwestorzy planują zwiększyć alokację ETF w celu zastąpienia aktywnych menedżerów (71% respondentów w 2019 r.), ale chcą także zastąpić inne pasywne produkty inwestycyjne funduszami ETF (42% respondentów w 2019 r.). Dla 74% inwestorów głównym motywem zwiększenia wykorzystania ETF-ów jest redukcja kosztów. Inwestorzy szczególnie chcą dalszego rozwoju produktów ETF w obszarze indeksów etycznych/SRI i smart beta equity/indeksów faktorowych. W 2018 r. fundusze ETF ESG odnotowały 50% wzrost, osiągając wolumen 9,95 mld EUR, przy wprowadzeniu na rynek 36 nowych produktów w porównaniu z zaledwie 15 w 2017 r. Jednak 31% respondentów ankiety EDHEC 2019 chciałoby, aby nadal posiadały one dodatkowe produkty ETF oparte na zrównoważone inwestycje.

Inwestorzy domagają się także funduszy typu ETF, które odnoszą się do zaawansowanych form indeksów akcji, czyli opartych na indeksach wieloczynnikowych i inteligentnych beta (odpowiednio 30% i 28% respondentów), a 45% respondentów chce więcej Rozwoju w co najmniej jednej kategorii związanej do inteligentnych indeksów akcji beta lub indeksów faktorowych (inteligentne indeksy beta, indeksy jednoczynnikowe i indeksy wieloczynnikowe). Odzwierciedlając chęć wykorzystania funduszy notowanych na giełdzie do pasywnej ekspozycji na szerokie indeksy rynkowe, jedynie 19% respondentów wyraziło zainteresowanie przyszłym rozwojem aktywnie zarządzanych akcyjnych funduszy ETF.

Fundusze notowane na giełdzie (ETF) to fundusze wspólnego inwestowania, które podobnie jak akcje, są przedmiotem obrotu na giełdzie przez cały dzień. Różni się to od tradycyjnych funduszy inwestycyjnych, które handlują tylko raz dziennie (w oparciu o ich cenę na koniec dnia). Większość funduszy giełdowych tworzy się w celu śledzenia wyników indeksów rynkowych (np. S&P 500) poprzez trzymanie tych samych papierów wartościowych w takich samych proporcjach, jak określony indeks giełdowy lub obligacji. Przewaga funduszy giełdowych nad funduszami inwestycyjnymi obejmuje: niższe koszty, możliwość śledzenia wyników całego rynku zamiast inwestowania w pojedyncze akcje oraz potencjalnie lepsze wyniki inwestycyjne, ponieważ aktywni zarządzający funduszami mają tendencję do osiągania gorszych wyników od rynku. Korzyści te spowodowały, że w latach 2003–2020 liczba funduszy będących przedmiotem obrotu giełdowego wzrosła na całym świecie o oszałamiające 2650 procent.

Który ETF jest największy?

Wielu dostawców funduszy ETF oferuje nie tylko pojedynczy, indywidualny ETF, ale szereg różnych funduszy, które śledzą różne indeksy i inwestują w różne rodzaje papierów wartościowych. Na przykład Blackrock jest największym emitentem funduszy ETF w Stanach Zjednoczonych z udziałem w rynku wynoszącym 36,4% (stan na luty 2021 r.). Jednakże pod marką iShares BlackRock zarządza prawie połową z 15 największych indywidualnych funduszy ETF w USA według zarządzanych aktywów. Inni wiodący dostawcy funduszy ETF to State Street i Vanguard, natomiast największym pojedynczym funduszem ETF jest zarządzany przez State Street fundusz SPDR S&P 500 ETF, którego aktywa osiągnęły kwotę około 325 miliardów dolarów w lutym 2021 r.

Wielkość branży ETF

Globalne aktywa zarządzane przez ETF (AUM) wzrosły z 417 miliardów dolarów w 2005 r. do ponad 7,7 biliona dolarów w 2020 r. Regionalna dystrybucja aktywów ETF była mocno przesunięta w stronę Ameryki Północnej, która stanowi około 5, 6 bilionów dolarów całkowitej łącznej kwoty . Jednakże w tamtym czasie region Azji i Pacyfiku charakteryzował się najwyższą regionalną stopą wzrostu funduszy ETF, pomimo posiadania bardzo małego udziału w całym światowym rynku funduszy ETF.

Pierwszy ETF powstał w 1989 r. poprzez akcje indeksowe i był funduszem ETF należącym do indeksu S&P 500, notowanym na amerykańskich giełdach NYSE i Filadelfii. Ten produkt był sprzedawany tylko przez krótki czas, ponieważ pozew złożony przez Chicago Mercantile Exchange skutecznie wstrzymał sprzedaż w Stanach Zjednoczonych.

W 1990 r. podobny produkt, Toronto Index Participation Shares, który był notowany w indeksie TSE 35, a później TSE 100, zaczął być notowany na giełdzie w Toronto (TSE). Popularność tych produktów skłoniła amerykańską giełdę nowojorską (NYSE) do opracowania produktu zgodnego z przepisami amerykańskiej Komisji Papierów Wartościowych i Giełd.

Nathan Most i Steven Bloom pod kierownictwem Iversa Rileya zaprojektowali i opracowali kwity depozytowe Standard & Poor's, które zostały wprowadzone w styczniu 1993 roku. Fundusz, znany jako SPDR lub „Spider”, stał się największym ETF-em na świecie. W maju 1995 r. firma State Street Global Advisors wprowadziła indeks S&P 400 MidCap SPDR.

Barclays Global Investors weszło na rynek w 1996 r. we współpracy z MSCI i Funds Distributor Inc. wraz z funduszami World Equity Benchmark Shares (WEBS), które później przekształciły się w fundusze ETF iShares MSCI. WEBS oferował produkty w ramach 17 krajowych indeksów MSCI zarządzanych przez dostawcę indeksów funduszu, firmę Morgan Stanley.

W 1998 roku firma State Street Global Advisors wprowadziła „Sector Spiders”, oddzielne fundusze ETF dla każdego sektora indeksu S&P 500. Również w 1998 r. wprowadzono fundusz ETF SPDR „Dow Diamonds”, śledzący indeks Dow Jones Industrial Average. W 1999 r. wprowadzono wpływowy fundusz ETF SPDR „Cubes” w celu odtworzenia ruchu cen NASDAQ-100.

Linia iShares została wprowadzona na początku 2000 roku. Do 2005 roku ich udział w rynku zarządzanych aktywów ETF wynosił 44%. W 2009 roku spółka Barclays Global Investors została sprzedana spółce BlackRock.

W 2001 roku Grupa Vanguard weszła na rynek wraz z uruchomieniem funduszu ETF Vanguard Total Stock Market, który obejmuje wszystkie akcje notowane na giełdzie w Stanach Zjednoczonych.

iShares wyemitował swój pierwszy fundusz obligacji w lipcu 2002 r.: iShares IBoxx $Invest Grade Corp ETF, który przechowuje obligacje korporacyjne. Spółka wyemitowała także ETF na obligacje indeksowane inflacją.

W 2007 r. iShares uruchomił fundusz ETF przechowujący wysokodochodowe papiery wartościowe wysokiego ryzyka (obligacje śmieciowe) oraz fundusz ETF przechowujący amerykańskie obligacje komunalne. Firmy State Street Global Advisors i The Vanguard Group również po raz pierwszy wyemitowały w tym roku obligacyjne fundusze ETF.

W grudniu 2005 r. Rydex (obecnie Invesco) uruchomił pierwszy walutowy fundusz ETF, Euro Currency Trust, który śledził wartość euro. W 2007 r. DB X-Trackers Deutsche Bank uruchomił fundusz ETF EONIA Total Return Index, który jest repliką EONIA. W 2008 roku w Londynie uruchomiono fundusze ETF rynku pieniężnego funta szterlinga i funduszu ETF rynku pieniężnego dolara amerykańskiego.

Pierwszy lewarowany ETF, czyli z dźwignią, został wyemitowany przez ProShares w 2006 roku.

W 2008 r. SEC zatwierdziła fundusze ETF stosujące strategie aktywnego zarządzania. Następnie Bear Stearns uruchomił pierwszy aktywnie zarządzany ETF, Current Yield ETF, który rozpoczął handel na giełdzie nowojorskiej 25 marca 2008 r.

W grudniu 2014 r. aktywa zarządzane przez amerykańskie ETFy osiągnęły poziom 2 bln dolarów, a w listopadzie 2019 r. osiągnęły poziom 4 bln dolarów. W Europie w grudniu 2019 r. zarządzano 1 bilionem euro w funduszach ETF.

Podobnie jak zwykłe akcje funduszy inwestycyjnych, akcje ETF reprezentują proporcjonalną własność specjalnego funduszu, który jest zarządzany oddzielnie od aktywów emitującej spółki inwestycyjnej.

Strategia inwestycyjna funduszy giełdowych jest generalnie pasywna, co oznacza, że ​​zarządzający funduszem nie inwestują aktywów funduszu w oparciu o własne opinie, lecz zamiast tego odtwarzają wyniki wcześniej określonego benchmarku w formie indeksu finansowego (patrz Inwestowanie w indeksy). . Oferowane są również aktywnie zarządzane fundusze ETF, ale mają one bardzo mały udział w rynku. Rozróżnienie od wskaźników strategii również nie jest jasne.

Zarząd funduszu może generować dodatkowy dochód, niezależny od rozwoju wskaźnika referencyjnego, poprzez pożyczanie papierów wartościowych specjalnego funduszu innym uczestnikom rynku kapitałowego i generowanie w ten sposób opłat za udzielenie pożyczki.

Fundusze notowane na giełdzie mogą być przedmiotem obrotu na giełdzie w dowolnym momencie, podobnie jak akcje. Fundusze ETF różnią się od zwykłych funduszy inwestycyjnych, z których część jest również przedmiotem obrotu na giełdzie, w następujących punktach:

Inwestorzy zazwyczaj kupują i sprzedają fundusze ETF wyłącznie na giełdzie; nie planuje się ich zakupu za pośrednictwem emitującej spółki inwestycyjnej.
Skład funduszu specjalnego publikowany jest raz dziennie.
Podczas gdy w przypadku zwykłych funduszy inwestycyjnych wartość aktywów netto (NAV) funduszu specjalnego jest publikowana tylko raz dziennie, emitent funduszy ETF stale określa i publikuje orientacyjną wartość aktywów netto (iNAV) w ciągu dnia handlowego.
Istnieją specjalne procesy tworzenia lub umarzania, tworzenia nowych udziałów ETF i likwidacji istniejących.
Cena funduszy notowanych na giełdzie ustalana jest na giełdzie w oparciu o podaż i popyt, jednak ze względów arbitrażowych jest zwykle zbliżona do wartości aktywów netto funduszu inwestycyjnego. Aby zapewnić płynność rynku, funduszami notowanymi na giełdzie zarządzają animatorzy rynku, którzy stale podają ceny kupna i sprzedaży.

Natomiast akcje funduszy nienotowane na giełdzie można kupować i sprzedawać wyłącznie za pośrednictwem towarzystwa funduszowego. Towarzystwo funduszowe ustala cenę tylko raz dziennie.

Od funduszy ETF należy odróżnić obligacje notowane na giełdzie (ETN) i towary notowane na giełdzie (ETC). Nie są to akcje specjalnego funduszu, ale specjalne rodzaje obligacji, które przypominają certyfikaty.

Proces tworzenia/odkupienia

Emisja nowych akcji ETF odbywa się w drodze specyficznego dla tego rodzaju papieru wartościowego procesu, tzw. procesu kreacyjnego. Podobnie akcje ETF są zwracane emitującej spółce inwestycyjnej w ramach tzw. procesu umorzenia.

W procesie tworzenia akcje ETF tworzone są w blokach po 50 000 sztuk. Autoryzowany Uczestnik (AP) dostarcza firmie inwestycyjnej gotówkę lub koszyk papierów wartościowych o wartości tworzonych udziałów ETF. W zamian zapewnia to akcje, które animator rynku może teraz sprzedać inwestorom na giełdzie.

Cechą szczególną jest możliwość dostarczenia koszyka papierów wartościowych. W najprostszym przypadku skład tego funduszu odpowiada strategii danego ETF-u. Przykładowo w przypadku funduszu ETF przeznaczonego do replikacji indeksu STOXX Europe 50 animator rynku może dostarczyć portfel papierów wartościowych zawierający akcje uwzględnione w indeksie według ich wag indeksowych. Takie podejście nazywa się „tworzeniem w naturze”. Jeśli nowe papiery wartościowe zostaną opłacone pieniędzmi, nazywa się to „kreacją gotówki”.

I odwrotnie, Upoważniony Uczestnik może zwrócić akcje ETF emitującej spółce inwestycyjnej m.in. B. czy odkupił odpowiedni numer na rynku wtórnym. Analogicznie do procesu tworzenia, otrzymuje z powrotem gotówkę lub koszyk papierów wartościowych. Analogicznie do procesu tworzenia mówi się o „wykupie w naturze” i „wykupie pieniężnym”.

Inwestorzy instytucjonalni, którzy chcą kupić lub sprzedać duże wolumeny, mogą to również zrobić pozagiełdowo, bezpośrednio w firmie inwestycyjnej, korzystając z procesu tworzenia lub umorzenia. Jeśli inwestor przy zakupie lub sprzedaży dostarczy lub otrzyma koszyk papierów wartościowych, może to oznaczać dla niego korzyści podatkowe.

Błąd reprodukcji

Błąd śledzenia ETF to różnica między zwrotami ETF a jego indeksem referencyjnym lub aktywem. Niezerowy błąd śledzenia oznacza zatem, że indeks referencyjny nie jest śledzony w sposób określony w prospekcie emisyjnym ETF. Błąd śledzenia jest obliczany na podstawie aktualnej ceny funduszu ETF i jego referencji. Różni się od premii/dyskonta, które stanowi różnicę pomiędzy wartością aktywów netto funduszu ETF (aktualizowaną tylko raz dziennie) a jego ceną rynkową. Błędy replikacji są bardziej znaczące, gdy dostawca ETF stosuje strategie inne niż pełna replikacja indeksu bazowego. Niektóre z najbardziej płynnych funduszy akcji notowanych na giełdzie mają zwykle lepszą wydajność śledzenia, ponieważ indeks bazowy jest również wystarczająco płynny i umożliwia pełne śledzenie. Natomiast niektóre fundusze ETF, jak np B. Towarowe fundusze ETF i ich lewarowane fundusze ETF niekoniecznie zapewniają pełną replikację, ponieważ aktywów fizycznych nie można łatwo przechowywać ani wykorzystywać w celu uzyskania ekspozycji z wykorzystaniem dźwigni finansowej lub wskaźnik referencyjny lub indeks jest niepłynny. Fundusze ETF oparte na kontraktach futures mogą również odnotowywać ujemne stopy zwrotu, co widać na rynku kontraktów futures VIX.

Chociaż błędy śledzenia zwykle nie występują w przypadku najpopularniejszych funduszy ETF, zdarzały się one w okresach zawirowań na rynku, takich jak koniec 2008 i 2009 r., oraz podczas nagłych krachów, szczególnie w przypadku funduszy ETF inwestujących w akcje rynków zagranicznych lub wschodzących, indeksy towarowe oparte na kontraktach terminowych i indeksy towarowe wysokodochodowe dłużne papiery wartościowe. W listopadzie 2008 r., w okresie zawirowań na rynku, w przypadku niektórych rzadkich funduszy ETF często występowały odchylenia wynoszące 5% lub więcej, w kilku przypadkach nawet przekraczające 10%, chociaż nawet w przypadku tych niszowych funduszy ETF średnie odchylenie wyniosło nieco ponad 1% oszustwa. Transakcje charakteryzujące się największymi odchyleniami zawierane były zazwyczaj bezpośrednio po otwarciu rynku. Według Morgan Stanley w 2009 r. fundusze ETF nie osiągnęły swoich celów średnio o 1,25 punktu procentowego, czyli ponad dwukrotnie więcej niż średnie odchylenie wynoszące 0,52 punktu procentowego w 2008 r.

Ryzyko płynności

Fundusze ETF charakteryzują się szerokim zakresem płynności. Najpopularniejsze fundusze ETF znajdują się w ciągłym obrocie, codziennie dziesiątki milionów akcji zmienia właścicieli, podczas gdy inne są przedmiotem obrotu tylko od czasu do czasu i nawet przez kilka dni nie są przedmiotem obrotu. Istnieje wiele funduszy, którymi nie handluje się zbyt często. Najbardziej aktywne fundusze giełdowe charakteryzują się dużą płynnością, wysokim wolumenem obrotu i wąskimi spreadami, a cena zmienia się w ciągu dnia. Inaczej jest w przypadku funduszy inwestycyjnych, gdzie wszystkie zakupy lub sprzedaże danego dnia realizowane są po tej samej cenie na koniec dnia handlowego.

Nowe regulacje mające na celu zmuszenie funduszy ETF do radzenia sobie z napięciami systemowymi wprowadzono po gwałtownym krachu w 2010 r., kiedy ceny funduszy ETF oraz innych akcji i opcji stały się niestabilne, przy gwałtownym wzroście na rynkach handlowych i spadku ofert do zaledwie grosza za akcję, co Commodity Futures Trading Commission (CFTC) w swoim dochodzeniu określiła jako jeden z najbardziej burzliwych okresów w historii rynków finansowych.

Przepisy te okazały się niewystarczające, aby chronić inwestorów podczas gwałtownego krachu, który miał miejsce 24 sierpnia 2015 r., „kiedy cena wielu funduszy ETF zdawała się być oderwana od ich wartości bazowej”. W rezultacie fundusze ETF zostały poddane jeszcze większej kontroli ze strony organów regulacyjnych i zbadanych inwestorów. Analitycy Morningstar, Inc. stwierdzili w grudniu 2015 r., że „fundusze ETF to «technologia ery cyfrowej» podlegająca przepisom z czasów kryzysu”.

Ryzyko syntetycznych ETF-ów

Syntetyczne fundusze giełdowe, które nie posiadają papierów wartościowych, lecz zamiast tego śledzą indeksy za pomocą instrumentów pochodnych i swapów, wzbudziły obawy ze względu na brak przejrzystości i rosnącą złożoność produktów, konflikty interesów i brak zgodności z przepisami.

Ryzyko kontrahenta

Syntetyczny ETF niesie ze sobą ryzyko kontrahenta, ponieważ kontrahent jest umownie zobowiązany do odtworzenia zwrotu z indeksu. Transakcja zostaje sfinalizowana pod warunkiem zabezpieczenia przez kontrahenta swapu. Potencjalne ryzyko polega na tym, że bank inwestycyjny oferujący ETF zapewnia własne zabezpieczenie, którego jakość może być wątpliwa. Dodatkowo bank inwestycyjny mógłby jako kontrahenta wykorzystać własny dział handlowy. Tego typu konstrukcje nie są dozwolone na mocy europejskiej dyrektywy dotyczącej przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe z 2009 r. (UCITS).

Ryzyko kontrahenta istnieje również w przypadku, gdy ETF angażuje się w pożyczki papierów wartościowych lub swapy całkowitego zwrotu.

Wpływ na stabilność cen

Zakupy i sprzedaż towarów za pośrednictwem funduszy ETF mogą znacząco wpłynąć na cenę tych towarów.

Niektórzy uczestnicy rynku uważają, że rosnąca popularność funduszy ETF mogła przyczynić się do wzrostu cen akcji na niektórych rynkach wschodzących, ostrzegając, że dźwignia finansowa wbudowana w fundusze ETF może stwarzać ryzyko dla stabilności finansowej, jeśli ceny akcji wzrosną powyżej, a następnie spadną w ciągu dłuższy okres czasu.

Niektórzy krytycy twierdzą, że fundusze będące przedmiotem obrotu giełdowego mogą i były wykorzystywane do manipulowania cenami rynkowymi, na przykład w związku z krótką sprzedażą, która przyczyniła się do bessy w USA w latach 2007–2009.

Inwestorzy ponoszą następujące koszty związane z funduszami notowanymi na giełdzie:

• Koszty podsumowane we współczynniku kosztów całkowitych (TER), takie jak opłaty za zarządzanie, opłaty indeksowe i inne koszty, np.: B. na broszury.
• Koszty transakcji funduszu

Jak to zwykle bywa w przypadku funduszy inwestycyjnych, koszty te pobierane są ze specjalnego funduszu. Jednakże zwykłe opłaty za obrót giełdowy (prowizja od zlecenia, prowizja maklerska, opłaty rozliczeniowe, spread bid-ask) są opłacane bezpośrednio przez inwestora.

Roczne koszty zarządzania wynoszą zazwyczaj mniej niż 1%.

ETF-y realizujące pasywną strategię inwestycyjną mogą ponosić niższe koszty transakcyjne i eliminować koszty aktywnego zarządzania funduszami.

Ponieważ fundusze ETF nie są nabywane za pośrednictwem firmy inwestycyjnej, nie ma często konieczności uiszczania opłaty emisyjnej.