Niedobór wykwalifikowanych pracowników? Pułapka mini-pracy jako systemowy hamulec niemieckiej gospodarki

Niewidzialna pułapka dla kobiet: Dlaczego praca na etacie często prowadzi wprost do ubóstwa na starość – Dlaczego radykalna reforma wydaje się teraz nieunikniona

Dla milionów Niemców jest to elastyczny sposób na dodatkowe źródło dochodu lub łatwy start w życie zawodowe. Jednak za fasadą popularnego mini-job kryje się obciążenie ekonomiczne, które staje się coraz bardziej systemową przeszkodą dla niemieckiej gospodarki. Podczas gdy stowarzyszenia przedsiębiorców podkreślają korzyści dla firm i pracowników, liczne badania dowodzą czegoś wręcz przeciwnego: trzymanie się obecnego modelu mini-job drogo kosztuje Niemcy, osłabia system zabezpieczenia społecznego i pogłębia niedobór wykwalifikowanych pracowników.

Skala tego problemu strukturalnego jest ogromna: około 7 milionów osób pracuje na niepełnym etacie, a dla około 4,5 miliona z nich jest to jedyne źródło dochodu. Szczególnie w sektorach takich jak handel detaliczny i hotelarstwo, mini-praca głęboko się zakorzeniła i ewidentnie wypiera stałe, pełnoetatowe zatrudnienie z opłacanymi składkami na ubezpieczenia społeczne. Ten proces ma poważne i wielopłaszczyznowe konsekwencje: prowadzi do miliardowych strat w funduszach ubezpieczeń społecznych rocznie, blokuje wzrost produktywności i marnuje cenny kapitał ludzki – zwłaszcza kobiet, dla których mini-praca często staje się ślepą uliczką w karierze, niosąc ze sobą ryzyko ubóstwa na starość.

Niedawna debata, wywołana propozycją CDU, uwypukla palące pytanie: czy Niemcy nadal mogą sobie pozwolić na ten luksus, skoro setki tysięcy wykwalifikowanych pracowników pozostają nieobsadzone? Niniejszy artykuł obnaża powiązania gospodarcze, demaskuje zwodnicze argumenty i pokazuje, dlaczego fundamentalna reforma zatrudnienia marginalnego nie jest jedynie przypisem w polityce społecznej, lecz koniecznością gospodarczą dla przyszłej rentowności Niemiec jako lokalizacji biznesowej.

Nadaje się do:

• Reforma przepisów dotyczących mini-pracy jako siła napędowa gospodarki: Nowa strategia dla niemieckiego rynku pracy

Kiedy polityka rynku pracy staje się obciążeniem dla gospodarki: dlaczego trzymanie się obecnego stanu rzeczy okazuje się kosztowne dla Niemiec.

Debata na temat przyszłości zatrudnienia marginalnego w Niemczech ujawnia fundamentalne wady konstrukcyjne niemieckiego rynku pracy, wykraczające daleko poza kwestie polityki społecznej. Zwolennicy obecnego modelu mini-pracy albo ignorują kontekst makroekonomiczny i jego negatywny wpływ na niemiecką gospodarkę, albo działają w oparciu o kalkulację koniunkturalną. Niedawna debata, wywołana inicjatywą posła CDU Stefana Nacke, obnaża krytyczną słabość niemieckiego modelu gospodarczego, która od lat wyrządza znaczne szkody.

Ilościowy wymiar problemu strukturalnego

Dane liczbowe dają jasny obraz skali zjawiska mini-pracy w Niemczech. W drugim kwartale 2025 roku w Centrum Mini-Pracy zarejestrowano łącznie 7,023 mln osób pracujących na niepełnym etacie, z czego 6,764 mln w sektorze komercyjnym, a 258 742 w gospodarstwach domowych. Spośród tych osób, około 4,4–4,5 mln traktuje tę działalność jako jedyne źródło dochodu, co stanowi około 11,4% wszystkich pracowników. Oznacza to, że znaczna część osób pracujących pozostaje w stosunku pracy, który pierwotnie miał być rozwiązaniem tymczasowym lub źródłem dodatkowego dochodu.

Rozkład tych marginalnych stosunków pracy nie jest bynajmniej równomierny. W sektorze handlu detalicznego, zatrudniającym 3,1 miliona pracowników, około 800 000 pracuje w ramach mini-pracy, co stanowi około 26% ogółu zatrudnionych. Sektor handlu detalicznego, konserwacji i napraw pojazdów samochodowych, z 1,159 milionami osób zatrudnionych w ramach mini-pracy, przoduje w statystykach, a następnie branża hotelarsko-gastronomiczna z 946 647 pracownikami zatrudnionymi w ramach mini-pracy. Sytuacja jest szczególnie problematyczna w małych firmach zatrudniających mniej niż 10 pracowników, gdzie prawie 40% siły roboczej pracuje w ramach mini-pracy, podczas gdy w dużych firmach odsetek ten wynosi zaledwie 10%.

Przemieszczanie miejsc pracy jako szkoda gospodarcza

Być może najpoważniejszą negatywną konsekwencją systemu mini-pracy jest systematyczne wypieranie etatowego zatrudnienia podlegającego składkom na ubezpieczenia społeczne. Instytut Badań nad Zatrudnieniem (Institute for Employment Research) wykazał w kilku kompleksowych badaniach, że mini-praca nie uzupełnia etatowego zatrudnienia, lecz je zastępuje. W szczególności w małych firmach zatrudniających mniej niż dziesięciu pracowników, dodatkowa mini-praca zastępuje średnio połowę etatu podlegającego składkom na ubezpieczenia społeczne.

Ekstrapolacja na całą gospodarkę, mini-prace w samych małych firmach wyparły około 500 000 miejsc pracy podlegających składkom na ubezpieczenia społeczne. To wyparcie nie jest konstruktem teoretycznym, ale można je empirycznie udowodnić. Kiedy w 2003 r. próg zarobków dla mini-pracy został podniesiony z 325 do 400 euro, liczba osób zatrudnionych na mini-pracach wzrosła z około czterech milionów do ponad sześciu milionów. Wzrostowi temu nie towarzyszył odpowiedni wzrost ogólnego zatrudnienia, lecz raczej przekształcenie stałych stosunków pracy w zatrudnienie marginalne.

Szczególnie dotknięte są sektory handlu detalicznego, hotelarstwa oraz opieki zdrowotnej i usług socjalnych. W tych sektorach istnieje wyraźna korelacja między wzrostem liczby mini-pracy a spadkiem liczby etatów. Z ekonomicznego punktu widzenia jest to wysoce problematyczne zjawisko, ponieważ etaty zazwyczaj wiążą się z wyższą produktywnością, lepszym wykorzystaniem umiejętności i wyższymi płacami niż mini-prace.

Drenaż fiskalny systemów zabezpieczenia społecznego

Wpływ przepisów dotyczących mini-pracy na finanse publiczne stanowi znaczne obciążenie dla budżetów publicznych i systemów zabezpieczenia społecznego. Podczas gdy pracownicy objęci składkami na ubezpieczenia społeczne odprowadzają około 40% swojego wynagrodzenia brutto na ubezpieczenia społeczne wraz z pracodawcami, w przypadku mini-pracy odsetek ten wynosi zaledwie 28%. Pracodawca płaci ryczałtową składkę w wysokości 13% na ubezpieczenie zdrowotne i 15% na ubezpieczenie emerytalne. Osoba zatrudniona na mini-pracy jest zwolniona z ubezpieczenia zdrowotnego, ubezpieczenia od długotrwałej opieki i ubezpieczenia na wypadek bezrobocia i odprowadza jedynie 3,6% na ubezpieczenie emerytalne, chyba że wystąpi o zwolnienie.

Niedobory dochodów z zabezpieczenia społecznego wynosiły już ponad trzy miliardy euro rocznie w 2014 roku. Biorąc pod uwagę rosnącą liczbę osób pracujących na niepełnym etacie i wyższe progi zarobków, te niedobory prawdopodobnie będą obecnie znacznie wyższe. Te strukturalne straty dochodów osłabiają bazę finansową zabezpieczenia społecznego w czasie, gdy zmiany demograficzne i tak wywierają presję na systemy.

Do tego dochodzi obciążenie związane z podstawowym dochodem. Ponieważ osoby zatrudnione na niepełnym etacie (minijobs) nie mają prawa do zasiłku dla bezrobotnych, w przypadku utraty pracy trafiają bezpośrednio do podstawowego dochodu. Stało się to szczególnie widoczne podczas kryzysu związanego z COVID-19, kiedy 870 000 osób zatrudnionych na niepełnym etacie straciło pracę. Prawdopodobieństwo utraty pracy jest około dwunastokrotnie wyższe w przypadku osób zatrudnionych na niepełnym etacie niż w przypadku osób pobierających składki na ubezpieczenia społeczne. Ta skrajna podatność na kryzysy prowadzi do niestabilnych obciążeń budżetów gmin i federalnych.

Zmarnowana wartość dodana i zablokowana produktywność

Być może najkosztowniejszą konsekwencją ekonomiczną systemu mini-pracy jest zmarnowany potencjał wzrostu i zahamowany wzrost produktywności. Obliczenia modelowe Fundacji Bertelsmanna w imponujący sposób pokazują, jak wiele możliwości ekonomicznych marnuje obecny system. Reforma mająca na celu zniesienie mini-pracy przy jednoczesnym obniżeniu składek na ubezpieczenia społeczne dla grup o niższych dochodach mogłaby zwiększyć produkt krajowy brutto o 7,2 mld euro do 2030 roku i stworzyć 165 000 dodatkowych miejsc pracy.

Ten potencjał wzrostu wynika z kilku mechanizmów. Po pierwsze, przejście z mini-pracy do stałego zatrudnienia w niepełnym lub pełnym wymiarze godzin zazwyczaj prowadzi do wzrostu wydajności pracy i wynagrodzeń. Mini-praca jest często kojarzona z pracą niewymagającą kwalifikacji, która jest poniżej poziomu umiejętności pracownika. Z ekonomicznego punktu widzenia, wykwalifikowany specjalista z ukończonym szkoleniem zawodowym, który pozostaje na stałe na mini-pracy, marnuje swój kapitał ludzki.

Po drugie, system mini-pracy utrudnia zarówno wydłużenie czasu pracy, jak i wzrost podaży pracy. Istotną przeszkodą jest próg zarobków wynoszący 556 euro, ponieważ jego przekroczenie powoduje gwałtowny wzrost składek na ubezpieczenie społeczne o około 20%. To z kolei penalizuje pracę w godzinach nadliczbowych i zniechęca do pracy. Pracownicy i pracodawcy mają wspólny interes w utrzymaniu tego limitu, nawet jeśli większa liczba godzin pracy byłaby ekonomicznie korzystna i pożądana przez pracownika.

Nadaje się do:

• Praktyki czy studia uniwersyteckie: Mit, że kariera jest możliwa tylko dzięki studiom? Procesy decyzyjne, możliwości i perspektywy kariery

Wymiar pułapki minipracy zależny od płci

Kwestia mini-pracy ma wyraźny komponent związany z płcią, wykraczający daleko poza kwestie równości i mający istotne implikacje makroekonomiczne. Około 65% osób zatrudnionych wyłącznie na stanowiskach marginalnych to kobiety. Wśród osób zatrudnionych głównie na mini-pracach odsetek kobiet jest jeszcze wyższy i wynosi dwie trzecie. Ta nadreprezentacja kobiet nie jest przypadkowa, lecz raczej uwarunkowana strukturalnie.

Minipraca to ślepa uliczka kariery, szczególnie dla kobiet po urlopach rodzinnych. Rzekome korzyści płynące z elastycznych godzin pracy i niskich godzin pracy niwelowane są przez istotne niedogodności. Nawet kobiety z odpowiednim wykształceniem zawodowym nie są już postrzegane jako wykwalifikowane specjalistki po dłuższym okresie zatrudnienia w minipracy. Ich pozycja negocjacyjna podczas kolejnych rozmów kwalifikacyjnych jest znacznie słabsza niż kandydatów o podobnych kwalifikacjach.

Tylko około 40% kobiet pracujących wyłącznie w ramach mini-pracy udaje się powrócić do pracy z obowiązkiem opłacania składek na ubezpieczenie społeczne. Spośród tych, które podejmują taką decyzję, prawie dwie trzecie otrzymuje dochód netto poniżej 1000 euro w nowej pracy. Dotyczy to nawet ponad 28% osób zatrudnionych na pełen etat. Te straty dochodów utrzymują się aż do późnej starości i prowadzą do systematycznego ubóstwa wśród starszych kobiet.

Z ekonomicznego punktu widzenia, ta strukturalna niekorzyść kobiet marnuje ogromny potencjał wykwalifikowanych pracowników. Biorąc pod uwagę niedobór wykwalifikowanej siły roboczej w wielu sektorach, zatrudnianie wykwalifikowanych kobiet na stanowiskach niewymagających kwalifikacji to luksus, na który Niemcy nie mogą sobie pozwolić. Badania pokazują, że lepsze płace i warunki pracy w zawodach związanych z opieką społeczną, a także przekształcenie mini-pracy w pracę z opłacanymi składkami na ubezpieczenia społeczne, nie tylko zniwelowałoby nierówności płci, ale także złagodziłoby niedobór wykwalifikowanej siły roboczej.

Nasze doświadczenie w zakresie rozwoju biznesu, sprzedaży i marketingu w UE i Niemczech – Zdjęcie: Xpert.Digital

Skupienie się na branży: B2B, digitalizacja (od AI do XR), inżynieria mechaniczna, logistyka, odnawialne źródła energii i przemysł

Więcej na ten temat tutaj:

• Centrum biznesowe Xpert

Centrum tematyczne z przemyśleniami i wiedzą specjalistyczną:

• Platforma wiedzy na temat globalnej i regionalnej gospodarki, innowacji i trendów branżowych
• Zbieranie analiz, impulsów i informacji ogólnych z obszarów, na których się skupiamy
• Miejsce, w którym można zdobyć wiedzę i informacje na temat bieżących wydarzeń w biznesie i technologii
• Centrum tematyczne dla firm, które chcą dowiedzieć się więcej o rynkach, cyfryzacji i innowacjach branżowych

Koszty ekonomiczne niedoboru umiejętności

Związek między systemem mini-pracy a niedoborem wykwalifikowanych pracowników w Niemczech jest bardziej bezpośredni, niż mogłoby się początkowo wydawać. Różne badania szacują koszty ekonomiczne tego niedoboru na 49–86 miliardów euro rocznie. W 2023 roku 570 000 miejsc pracy pozostawało nieobsadzonych. Jednocześnie ponad cztery miliony osób pracuje wyłącznie w ramach mini-pracy, z których wiele posiada kwalifikacje zawodowe.

Minijoby znacząco pozbawiają regularny rynek pracy potencjalnych pracowników. Tworzą zachęty do pozostania na marginalnym stanowisku zamiast zwiększania liczby godzin pracy lub przyjmowania stałego zatrudnienia. Dla matek z dziećmi minijob jest często jedynym sposobem na pogodzenie pracy z życiem rodzinnym, ponieważ brakuje infrastruktury opieki nad dziećmi lub regularnej pracy w niepełnym wymiarze godzin z godziwą płacą jest trudno dostępne.

Wysoka rotacja w ramach mini-pracy (63% w porównaniu z 29% w przypadku pracowników etatowych) generuje dodatkowe koszty rekrutacji i szkoleń. Firmy inwestują mniej w dokształcanie pracowników zatrudnionych na mini-pracy, ponieważ takie stosunki pracy są postrzegane jako tymczasowe. Uniemożliwia to wzrost wydajności dzięki doświadczeniu i dodatkowo pogłębia niedobór wykwalifikowanych pracowników.

Nadaje się do:

• Wyrównanie na temat niedoboru wykwalifikowanych pracowników - dylemat etyczny w braku wykwalifikowanych pracowników (Brain Drain): kto płaci cenę?

  

Oportunistyczne kalkulacje obrońców

Zacięta obrona systemu mini-pracy przez stowarzyszenia takie jak Niemiecka Federacja Handlu Detalicznego i Niemieckie Stowarzyszenie Hoteli i Restauracji (Dehoga) jest ekonomicznie zrozumiała, choć problematyczna z makroekonomicznego punktu widzenia. Dla poszczególnych sektorów i firm mini-prace oferują krótkoterminowe korzyści ekonomiczne. Niższe całkowite koszty pracy w porównaniu z zatrudnieniem na etacie, elastyczność w planowaniu i nieskomplikowana administracja sprawiają, że mini-prace są atrakcyjne dla pracodawców.

Stefan Genth, prezes Niemieckiej Federacji Handlu Detalicznego, argumentuje, że 800 000 pracowników zatrudnionych w niepełnym wymiarze godzin w sektorze handlu detalicznego jest niezbędnych do zarządzania typowymi dla branży godzinami szczytowymi w południe i wieczorem. Gdyby ta siła robocza nagle zniknęła, nie dałoby się jej zrekompensować. W najgorszym przypadku detaliści nie byliby już w stanie oferować swojego standardowego poziomu usług przez cały czas i w całym kraju.

Sandra Warden, dyrektor zarządzająca Niemieckiego Stowarzyszenia Hotelarzy i Restauratorów (Dehoga), ostrzega, że ​​wcześniejsze ataki na mini-prace doprowadziły do ​​ich likwidacji lub przejścia na pracę nierejestrowaną. Argumentuje, że mini-prace są niezbędne w branży hotelarskiej. Gitta Connemann, liderka CDU ds. sektora MŚP i pełnomocnik rządu federalnego ds. małych i średnich przedsiębiorstw, również podkreśla, że ​​małe i średnie przedsiębiorstwa oraz ich pracownicy potrzebują mini-pracy, ponieważ uważają ten model za atrakcyjny i prosty.

Argument ten pomija jednak ogólne koszty ekonomiczne systemu. To, co wydaje się racjonalne na poziomie poszczególnych firm, prowadzi do suboptymalnych rezultatów dla gospodarki jako całości. Niższe koszty osobowe dla osób zatrudnionych na podstawie umowy o pracę na czas określony są z nawiązką rekompensowane niższą produktywnością, wyższą rotacją pracowników i makroekonomicznymi kosztami utraconych składek na ubezpieczenia społeczne. Korzyści płynące z elastyczności dla pracodawców są okupione brakiem elastyczności, jaki system stwarza dla pracowników.

Nadaje się do:

• Kryzys gospodarczy? Kwestionuj i optymalizuj negatywny wpływ mini-pracy na niemiecką gospodarkę!

Wykorzystanie pracy niezgłoszonej jako argumentu pozornego

Argument wysuwany przez stowarzyszenia, że ​​zniesienie mini-pracy doprowadziłoby do przesunięcia w kierunku pracy nierejestrowanej, nie wytrzymuje bliższej analizy. W rzeczywistości sam system mini-pracy może być wykorzystywany do ukrywania pracy nierejestrowanej, ponieważ tylko niewielka część pracy jest wykonywana legalnie w ramach mini-pracy, co pozwala zaangażowanym na skuteczne unikanie kontroli.

Na arenie międzynarodowej istnieje wiele przykładów krajów, w których nie ma porównywalnego systemu mini-pracy, a mimo to nie występuje zjawisko masowego zatrudnienia nierejestrowanego. Kluczowym czynnikiem nie jest istnienie marginalnych stosunków pracy o specjalnym statusie, ale raczej funkcjonujący system podatkowy, skuteczna kontrola i atrakcyjne, legalne alternatywy zatrudnienia.

Doświadczenia z podwyżkami płacy minimalnej w Niemczech pokazują, że obawiany masowy wzrost liczby osób pracujących na czarno nie nastąpił. Pracownicy cenią sobie bezpieczeństwo socjalne i przejrzystość prawną stałego zatrudnienia, nawet jeśli ich pensja netto jest pomniejszana o podatki i składki na ubezpieczenia społeczne. Twierdzenie, że mini-prace są niezbędne do zapobiegania pracy na czarno, jest zatem argumentem pozornym, który zaciemnia prawdziwe motywy tych, którzy ich bronią.

Perspektywy międzynarodowe i modele reform

Spojrzenie poza granice Niemiec ujawnia, że ​​niemiecki system mini-pracy jest anomalią na skalę międzynarodową. Większość krajów OECD nie ma porównywalnych, specjalnych regulacji dotyczących zatrudnienia marginalnego. Zamiast tego opierają się one na innych instrumentach, aby wspierać osoby o niskich dochodach i tworzyć zachęty do pracy.

Brytyjski system Working Tax Credit łączy płacę minimalną z dopłatami do wynagrodzeń opartymi na podatku, wbudowanymi w system podatku dochodowego. Working Tax Credit promuje zatrudnienie na poziomie 16 lub więcej godzin tygodniowo i tworzy realne zachęty do pracy poprzez degresywne stawki wypłat. Amerykański system Earned Income Tax Credit jest uważany za jeden z najskuteczniejszych programów walki z ubóstwem na świecie. Obejmuje on 23 miliony rodzin i generuje łączną kwotę 64 miliardów dolarów, nagradzając pracę ulgą podatkową, która początkowo rośnie wraz ze wzrostem dochodów, następnie pozostaje stała, a na końcu jest stopniowo zmniejszana.

Francuski Revenu de Solidarité Active pokazuje, jak może działać łączenie wynagrodzeń. Podczas przejścia na zatrudnienie, potrąca się tylko 38% zasiłku socjalnego zamiast 100%, co tworzy silne bodźce do pracy. Wszystkie te systemy unikają tworzenia równoległego świata pracy z własnym zestawem zasad i struktur motywacyjnych.

Opcje reform dla Niemiec

Przyszłościowa reforma niemieckiego systemu zatrudnienia marginalnego musiałaby łączyć kilka elementów. Po pierwsze, specjalny status mini-jobs powinien zostać zniesiony i zastąpiony płynną strefą przejściową od zera do co najmniej 1800 euro miesięcznie. W tej strefie składki na ubezpieczenie społeczne rosłyby liniowo od zera do około 20%, eliminując tym samym gwałtowny spadek przy obecnym progu mini-jobs.

System ujemnego podatku dochodowego, wzorowany na amerykańskim podatku dochodowym od osób fizycznych (Earned Income Tax Credit), mógłby bezpośrednio wspierać osoby o niskich dochodach, nie tworząc szkodliwych dla miejsc pracy bodźców, które istnieją w obecnym systemie. Mógłby zostać wdrożony z wykorzystaniem istniejącej infrastruktury urzędów skarbowych, unikając w ten sposób tworzenia nowej biurokracji.

Należy utrzymać wprowadzoną w 2022 r. dynamiczną korektę progów zarobków do płacy minimalnej. Pozwoli to uniknąć problemów strukturalnych wynikających ze wzrostu płacy minimalnej. Ponadto należy wprowadzić obowiązkowe programy szkoleniowe dla osób pracujących na niepełnym etacie, aby zapewnić, że ta forma zatrudnienia będzie faktycznie stanowić odskocznię do stałego zatrudnienia.

Firmy, które przenoszą pracowników na stanowiska objęte składkami na ubezpieczenia społeczne, mogłyby być nagradzane premiami transferowymi lub ulgami podatkowymi. Stworzyłoby to bezpośrednią zachętę finansową do dalszego rozwoju pracowników na stanowiskach objętych składkami i otwierałoby przed nimi perspektywy na regularnym rynku pracy.

Konsekwencje fiskalne reformy

Obliczenia modelowe pokazują, że kompleksowa reforma początkowo wiązałaby się z kosztami fiskalnymi, ale w perspektywie średnioterminowej mogłaby stać się samofinansująca. Do 2041 roku dodatkowe dochody dla sektora publicznego przewyższyłyby koszty fiskalne reformy. Dochody systemu zabezpieczenia społecznego wzrosłyby dzięki większej liczbie osób opłacających składki, podczas gdy wydatki na dochód podstawowy i inne świadczenia transferowe mogłyby się zmniejszyć.

Reforma, która zniesie specjalny status mini-pracy i jednocześnie rozszerzy skalę dochodową do 1800 euro, mogłaby w dłuższej perspektywie zmniejszyć bezrobocie nawet o 92 600 osób. Zarówno zatrudnienie w niepełnym, jak i pełnym wymiarze godzin znacząco wzrosłoby, podczas gdy zatrudnienie marginalne gwałtownie spadłoby. Ogólnie rzecz biorąc, można by oczekiwać wzrostu zatrudnienia o około 68 900 etatów.

Badanie Bertelsmanna prognozuje wzrost PKB o 7,2 mld euro do 2030 roku i 165 000 dodatkowych miejsc pracy. Wzrost ten będzie wynikał z wyższej produktywności, lepszej alokacji kapitału ludzkiego i zmniejszenia tarcia na rynku pracy. Szczególnie skorzystaliby na takiej reformie pracownicy o niskich kwalifikacjach i rodzice samotnie wychowujący dzieci.

Ekonomia polityczna blokady

Pytanie, dlaczego pomimo jednoznacznych danych ekonomicznych, nie przeprowadzono żadnej fundamentalnej reformy systemu mini-pracy, prowadzi do sedna ekonomii politycznej. Skoncentrowane interesy pracodawców w sektorach o wysokim udziale mini-pracy stoją w sprzeczności z rozproszonymi interesami całej gospodarki i dotkniętych nią pracowników. Stowarzyszenia takie jak Niemiecka Federacja Handlu Detalicznego i Niemieckie Stowarzyszenie Hoteli i Restauracji (Dehoga) mogą mobilizować swoich członków i wywierać presję na polityków.

Po stronie pracowników nie ma porównywalnej reprezentacji osób zatrudnionych na niepełnym etacie (minijob). Związki zawodowe mają ograniczony zasięg w tej grupie, ponieważ wielu pracowników minijob nie jest zrzeszonych w związkach zawodowych. Osoby dotknięte tym problemem często dostrzegają krótkoterminowe korzyści w systemie, ponieważ otrzymują takie samo wynagrodzenie netto jak brutto i są objęte ubezpieczeniem zdrowotnym współmałżonka. Długoterminowe niedogodności, takie jak ubóstwo w podeszłym wieku i ograniczone możliwości rozwoju zawodowego, są niedoceniane lub ignorowane.

Partie polityczne unikają tego tematu, ponieważ nie ma prostych rozwiązań, a każda reforma przyniosłaby straty. Jednak obecna debata pokazuje, że nawet w CDU/CSU coraz bardziej ugruntowuje się świadomość, że system wymaga reformy. Inicjatywa Stefana Nackego, wspierana przez SPD, Zielonych, Lewicę i związek zawodowy Verdi, może otworzyć drogę do zmian.

Potrzeba zmiany paradygmatu

Analiza ekonomiczna jasno pokazuje, że niemiecki system mini-pracy przynosi więcej szkody niż pożytku. Zastępuje produktywne miejsca pracy, osłabia system zabezpieczenia społecznego, marnuje kapitał ludzki, hamuje wzrost gospodarczy i utrwala nierówności płci. Krótkoterminowe korzyści biznesowe dla poszczególnych sektorów są z nawiązką niwelowane przez długoterminowe koszty makroekonomiczne.

Zrównoważony system rynku pracy w Niemczech musi organizować pracę w sposób, który jest opłacalny dla pracowników, zapewnia bezpieczeństwo socjalne i otwiera możliwości rozwoju zawodowego. Jednocześnie musi zapewniać firmom niezbędną elastyczność i minimalizować biurokrację. Doświadczenia międzynarodowe pokazują, że jest to możliwe bez systemu mini-pracy.

Reforma przepisów regulujących mini-pracę nie jest kwestią drugorzędnej polityki społecznej, lecz koniecznością ekonomiczną. Niemcy nie mogą sobie pozwolić na dalsze utrzymywanie milionów ludzi w formie zatrudnienia, która pierwotnie miała być wyjątkiem, a teraz stała się regułą. Powiązania ekonomiczne są oczywiste, a badania wykazały korzystny wpływ reformy na wyniki gospodarcze. Każdy, kto mimo wszystko trzyma się niemieckiego modelu mini-pracy, działa albo z niewiedzy, albo z oportunistycznego kalkulowania, kosztem całej gospodarki i przyszłych pokoleń.

☑️Naszym językiem biznesowym jest angielski lub niemiecki

☑️ NOWOŚĆ: Korespondencja w Twoim języku narodowym!

Konrad Wolfenstein

Chętnie będę służyć Tobie i mojemu zespołowi jako osobisty doradca.

Możesz się ze mną skontaktować wypełniając formularz kontaktowy lub po prostu dzwoniąc pod numer +49 89 89 674 804 (Monachium) . Mój adres e-mail to: wolfenstein ∂ xpert.digital

Nie mogę się doczekać naszego wspólnego projektu.

☑️ Wsparcie MŚP w zakresie strategii, doradztwa, planowania i wdrażania

☑️ Stworzenie lub dostosowanie strategii cyfrowej i cyfryzacji

☑️Rozbudowa i optymalizacja procesów sprzedaży międzynarodowej

☑️ Globalne i cyfrowe platformy handlowe B2B

☑️ Pionierski rozwój biznesu / marketing / PR / targi

Skorzystaj z bogatej, pięciokrotnej wiedzy specjalistycznej Xpert.Digital w ramach kompleksowego pakietu usług | Badania i rozwój, XR, PR i optymalizacja widoczności cyfrowej — Zdjęcie: Xpert.Digital

Xpert.Digital posiada dogłębną wiedzę na temat różnych branż. Dzięki temu możemy opracowywać strategie „szyte na miarę”, które są dokładnie dopasowane do wymagań i wyzwań konkretnego segmentu rynku. Dzięki ciągłej analizie trendów rynkowych i śledzeniu rozwoju branży możemy działać dalekowzrocznie i oferować innowacyjne rozwiązania. Dzięki połączeniu doświadczenia i wiedzy generujemy wartość dodaną i dajemy naszym klientom zdecydowaną przewagę konkurencyjną.

Więcej na ten temat tutaj:

• Wykorzystaj 5-krotną wiedzę Xpert.Digital w jednym pakiecie – już od 500 €/miesiąc