Niedoceniana superpotęga Niemiec: Inteligentna fabryka – dlaczego nasze fabryki są najlepszą platformą startową dla przyszłości sztucznej inteligencji

Jak fundacje przemysłowe decydują o dominacji w erze cyfrowej – analiza porównawcza Niemiec i Kalifornii

### Pięta achillesowa Doliny Krzemowej: Dlaczego giganci technologiczni nagle mają problem, który Niemcy mogą rozwiązać ### Przemysłowe serce Niemiec jako rafineria danych: Tajna strategia, która pomoże nam przetrwać w konkurencji technologicznej ###

Gospodarka cyfrowa – technologie informatyczne (IT), usługi w chmurze i sztuczna inteligencja (AI) – fundamentalnie uzależniona od solidnej, fizycznej bazy przemysłowej, która umożliwia tworzenie wartości i monetyzację. Porównujemy modele ekonomiczne Niemiec, charakteryzujących się silnym sektorem przemysłowym, oraz Kalifornii, której gospodarka jest napędzana przez dominujący sektor technologiczny. Nasz artykuł potwierdza strategiczne znaczenie fundamentów przemysłowych, ale niuansuje początkowe założenie o jednostronnej zależności, rozwijając zamiast tego model głębokiej symbiozy, w której oba sektory czerpią korzyści i są wzajemnie zależne.

Ilościowe struktury gospodarcze obu regionów potwierdzają się: Niemcy opierają się na sektorze wytwórczym, który generuje około 18,2% nominalnej wartości dodanej brutto, podczas gdy sektor technologiczny Kalifornii odpowiada za – % produktu krajowego brutto (PKB), przy znacznie mniejszym tradycyjnym sektorze wytwórczym, wynoszącym około 11%. Kluczowym wnioskiem jest jednak dekonstrukcja kalifornijskiego „sektora technologicznego”, która ujawnia, że znaczna część wartości dodanej i zatrudnienia pochodzi z produkcji zaawansowanych technologicznie sektorów, szczególnie w obszarach półprzewodników, sprzętu komputerowego i inżynierii biomedycznej. Kontrast ten nie jest zatem na zasadzie „przemysł kontra IT”, a raczej „tradycyjny przemysł ciężki kontra zaawansowany przemysł zaawansowanych technologii”.

W artykule zidentyfikowano strategiczne słabości obu modeli. Piętą achillesową Niemiec jest dotkliwy i pogłębiający się niedobór wykwalifikowanej kadry w sektorze IT, który według prognoz może wzrosnąć do ponad 660 000 wakatów do 2040 roku. Ten brak kapitału ludzkiego stanowi największą przeszkodę w zapowiadanym szybkim nadrabianiu zaległości w sektorze cyfrowym. Do tego dochodzi względne opóźnienie w inwestycjach venture capital. Z drugiej strony Kalifornia stoi przed ogromnymi wyzwaniami w zakresie infrastruktury fizycznej. Wykładniczo rosnące zapotrzebowanie na energię i wodę centrów danych o dużej skali i sztucznej inteligencji koliduje z i tak już przeciążoną siecią dostaw i ambitnymi przepisami klimatycznymi, stwarzając ryzyko powstania wąskich gardeł i utraty aktywów.

Kluczowym wnioskiem strategicznym jest to, że Niemcy i Unia Europejska (UE) posiadają unikalną, choć jeszcze nie w pełni wykorzystaną, przewagę. Gęsta, wysoce wyspecjalizowana baza przemysłowa to nie tylko rynek zbytu dla usług cyfrowych, ale także strategiczny atut – „rafineria danych” i „laboratorium problemów” o nieocenionej wartości. Stanowi ona idealną podstawę do rozwoju autorskich, wyspecjalizowanych rozwiązań AI, które mogą przewyższyć aplikacje generyczne i stanowić nowy, wysokomarżowy cyfrowy eksport.

Wykorzystanie tego potencjału wymaga agresywnej, spójnej i dobrze finansowanej strategii. Rekomendacje koncentrują się na trzech kluczowych obszarach:

• Ukończenie budowy jednolitego rynku cyfrowego: radykalne usunięcie pozostałych barier krajowych, aby umożliwić europejskim przedsiębiorstwom cyfrowym zwiększenie skali działalności na rynku krajowym liczącym 440 milionów konsumentów.
• Ofensywa kapitału ludzkiego: zakrojony na szeroką skalę, skoordynowany w całej UE „Pakt na rzecz umiejętności cyfrowych” mający na celu przekwalifikowanie, podniesienie kwalifikacji i rekrutację specjalistów IT w celu pokonania najpoważniejszej przeszkody hamującej wzrost gospodarczy.
• Promocja ekosystemów przemysłowo-cyfrowych: Celowe wykorzystanie instrumentów polityki, takich jak ustawa UE o układach scalonych, w celu finansowania głębokiej integracji gigantów przemysłowych ze start-upami zajmującymi się sztuczną inteligencją, co przyspieszy rozwój „liderów przemysłowo-cyfrowych”.

Ostatecznie pytanie o to, czy fabryka przetrwa bez chmury, nie zadecyduje o przyszłej dominacji gospodarczej, ale raczej o to, która gospodarka najskuteczniej opanuje symbiozę między produkcją fizyczną a inteligencją cyfrową. Dla Europy szansą jest postrzeganie jej siły przemysłowej nie jako reliktu przeszłości, ale jako kotwicy i odskoczni do cyfrowej przyszłości.

Nadaje się do:

• Wysoka piosenka w Niemczech i UE – dlaczego potrzebują się, aby móc przetrwać przeciwko USA i Chinom

Maszyna symbiotyczna: dekonstrukcja współzależności produkcji fizycznej i gospodarki cyfrowej

Założenie, że gospodarka cyfrowa jest fundamentalnie zależna od produkcji, ma swoje korzenie w tradycyjnym rozumieniu tworzenia wartości. Choć model ten ujmuje istotną część rzeczywistości ekonomicznej, nie opisuje on złożonych, dwukierunkowych relacji, które kształtują XXI wiek. Głębsza analiza ujawnia nie jednostronną zależność, lecz symbiotyczną maszynę, w której świat fizyczny i cyfrowy są nierozerwalnie splecione i wzajemnie się wzmacniają.

Nowe spojrzenie na tworzenie wartości: od produkcji po stronie podaży do sieci po stronie popytu

Ekonomia klasyczna, a w szczególności teoria podaży, zakłada, że produkcja dóbr i usług jest głównym motorem wzrostu gospodarczego. W tym modelu fabryka tworzy wartość poprzez produkcję dóbr materialnych. Podaż tych dóbr jest podstawową działalnością gospodarczą, która kreuje popyt i generuje bogactwo. Paradygmat ten opisuje proces tworzenia wartości w epoce przemysłowej i stanowi podstawę koncepcyjną dla twierdzenia, że fabryka stanowi bardziej fundamentalną jednostkę ekonomiczną niż centrum danych.

Gospodarka cyfrowa funkcjonuje jednak według innej, uzupełniającej się logiki, silnie uzależnionej od zasad strony popytowej, a w szczególności od efektów sieciowych. W przeciwieństwie do liniowego łańcucha wartości fabryki, wartość platformy lub usługi cyfrowej rośnie wykładniczo wraz z liczbą jej użytkowników. Sieć społecznościowa z miliardem użytkowników jest nie tylko dwa razy cenniejsza niż ta z 500 milionami; jej wartość jest wielokrotnie wyższa, ponieważ liczba potencjalnych połączeń i interakcji gwałtownie rośnie. Zjawisko to tworzy samonapędzający się cykl: więcej użytkowników przyciąga kolejnych, co sprawia, że platforma staje się bardziej wartościowa dla wszystkich i tworzy niezwykle silne przewagi konkurencyjne (tzw. „fosy”). Platformy cyfrowe, takie jak Amazon, Google czy Uber, tworzą wartość nie przede wszystkim poprzez posiadanie fizycznych środków produkcji, ale poprzez organizowanie sieci i pośredniczenie w transakcjach między różnymi grupami użytkowników. W tym przypadku to sama baza użytkowników – strona popytowa – staje się najcenniejszym zasobem.

Zestawienie tych dwóch modeli ujawnia fałszywą dychotomię. Dzisiejsze najskuteczniejsze modele ekonomiczne mają charakter hybrydowy. Usługi cyfrowe uwalniają swoją ogromną wartość dodaną poprzez efekty sieciowe po stronie popytu, ale ostatecznie do rozwoju potrzebują gospodarki po stronie podaży. Logikę tę można zrozumieć krok po kroku:

• Teza początkowa zakłada zależność IT od przemysłu.
• Jednak analiza gospodarki platformowej pokazuje, że platformy cyfrowe tworzą wartość poprzez efekty sieciowe, pozornie niezależnie od produkcji fizycznej, co przeczy tej tezie.
• Kluczowe pytanie brzmi jednak: co te platformy przekazują? Platformy e-commerce, takie jak Amazon, wymagają fizycznych towarów, które można sprzedać. Usługi chmurowe, takie jak AWS czy Microsoft Azure, wymagają od firm – w tym, a zwłaszcza od firm produkcyjnych – zapotrzebowania na moc obliczeniową i pojemność pamięci masowej, aby optymalizować własne procesy. Aplikacje AI wymagają rzeczywistych danych i problemów z branży, aby mogły być trenowane i generować ekonomicznie istotną wartość.

Wynika z tego, że relacja ta nie jest ulicą jednokierunkową, lecz symbiotycznym cyklem. Gospodarka fizyczna dostarcza „co” – towary, usługi, dane, problemy. Gospodarka cyfrowa dostarcza wysoce efektywne „jak” – rynki, algorytmy optymalizacji, infrastrukturę komunikacyjną. Wartość jest tworzona po obu stronach: przemysł staje się bardziej wydajny i innowacyjny, a gospodarka cyfrowa zapewnia platformy do monetyzacji tych korzyści w zakresie efektywności i innowacji.

Digitalizacja przemysłu: relacja symbiotyczna, a nie pasożytnicza

Digitalizacja nie jest już usługą zewnętrzną, z której korzysta jedynie przemysł; stała się integralną częścią samego procesu produkcyjnego. Pod pojęciem „Przemysłu 4.0” fizyczna produkcja i cyfrowa inteligencja łączą się w cyberfizyczny system, który fundamentalnie zmienia sposób tworzenia wartości.

Integracja technologii cyfrowych, takich jak sztuczna inteligencja (AI), Internet Rzeczy (IoT) i robotyka, napędza wydajność, odporność i zrównoważony rozwój w sektorze produkcyjnym. Firmy wykorzystują forward-looking konserwację opartą na sztucznej inteligencji, aby przewidywać awarie maszyn i skracać przestoje o – %, co może wydłużyć żywotność zasobów o 20%. Usługi cyfrowe umożliwiają producentom tworzenie zupełnie nowych propozycji wartości, takich jak responsywne portale dla klientów z informacjami o cenach i stanie magazynowym w czasie rzeczywistym lub spersonalizowane doświadczenia zakupowe wykraczające daleko poza fizyczny produkt.

Badania naukowe potwierdzają tę symbiotyczną relację. Badania przeprowadzone w Chinach wskazują na złożony, przypominający literę U proces rozwoju, w którym cyfryzacja początkowo burzy istniejące struktury, ale ostatecznie znacząco promuje „współpracę” sektora produkcyjnego i usługowego. Wskazuje to na głęboki proces integracji, a nie na prostą relację klient-dostawca. Dalsze badania potwierdzają, że gospodarka cyfrowa znacząco napędza wysokiej jakości rozwój sektora produkcyjnego i przyspiesza modernizację struktur przemysłowych.

Te spostrzeżenia prowadzą do strategicznej rewizji roli silnej bazy przemysłowej. Nie jest ona jedynie odbiorcą ogólnych usług chmurowych oferowanych przez amerykańskich hiperskalowców. Stanowi raczej unikalną, cenną pulę danych i złożonych problemów, która może stanowić podstawę rozwoju wyspecjalizowanych, zastrzeżonych rozwiązań cyfrowych i opartych na sztucznej inteligencji. Rozwiązania te są obronione i konkurencyjne na skalę globalną. Logika stojąca za tym jest przekonująca:

• Pierwotna teza traktuje branżę jako czystego „klienta”, który monetyzuje chmurę.
• Badania pokazują jednak, że narzędzia cyfrowe tworzą wartość w procesie produkcyjnym.
• Najbardziej wartościowe usługi z zakresu sztucznej inteligencji i usług cyfrowych to często te, które zostały przeszkolone w zakresie konkretnych, wysokiej jakości danych, aby rozwiązywać złożone problemy specyficzne dla danej dziedziny.
• Wiodące na świecie niemieckie przedsiębiorstwa z branży motoryzacyjnej, inżynierii mechanicznej i chemicznej generują ogromne ilości unikalnych danych operacyjnych i stawiają przed nimi złożone wyzwania w zakresie optymalizacji.

W rezultacie ta baza przemysłowa to nie tylko rynek, ale i strategiczny atut – „rafineria danych” i „laboratorium problemów”. Zapewnia ona idealne warunki do rozwoju i szkolenia przemysłowej sztucznej inteligencji, która może przewyższać rozwiązania generyczne. Tworzy to nową warstwę wysokomarżowych, eksportowych produktów cyfrowych, mocno osadzonych w fizycznej wiedzy specjalistycznej. Ta perspektywa odwraca narrację zależności: najcenniejsza przyszłość sektora cyfrowego może zależeć od głębokiej integracji z sektorem przemysłowym, a nie tylko od jego obsługi.

Wymagania fizyczne świata cyfrowego

Pojęcie gospodarki „wirtualnej” lub „niematerialnej” to mylące uproszczenie. Świat cyfrowy jest zakorzeniony w głęboko fizycznej rzeczywistości, z ogromnym i stale rosnącym zapotrzebowaniem na energię, wodę, ziemię i surowce krytyczne. Centra danych, które stanowią podstawę chmury i sztucznej inteligencji, to obiekty przemysłowe o ogromnej skali.

Centra danych o dużej skali wymagają mocy przyłączeniowej od 20 do ponad 100 megawatów (MW) – do zasilania małego miasta. Obiekty dedykowane sztucznej inteligencji, które wykorzystują energochłonne procesory graficzne (GPU), jeszcze bardziej zwiększają to zapotrzebowanie. Do chłodzenia tych ogromnych farm serwerów potrzebne są ogromne ilości wody; pojedyncze duże centrum danych może zużywać miliony litrów dziennie. Budowa i eksploatacja tych obiektów wymaga solidnej i wysoce dostępnej infrastruktury: wydajnych sieci energetycznych, dedykowanych podstacji, redundantnych sieci światłowodowych i dobrych połączeń transportowych. Co więcej, sama gospodarka cyfrowa jest uzależniona od fizycznego łańcucha dostaw sprzętu, od serwerów i komponentów sieciowych po krytyczne komponenty mikroelektroniczne. Bezpieczeństwo tych łańcuchów dostaw jest ściśle powiązane ze stabilnością krajowej bazy przemysłu obronnego (DIB) i dostępem do kluczowych minerałów.

Twierdzenie, że centra danych można budować „w dowolnym miejscu”, podczas gdy zakłady produkcyjne są uzależnione od złożonych czynników lokalizacyjnych, okazuje się błędne po bliższym przyjrzeniu się. W rzeczywistości wymagania dotyczące lokalizacji infrastruktury cyfrowej i najnowocześniejszej infrastruktury przemysłowej zbiegają się. Porównanie krok po kroku kryteriów dla hiperskalowych centrów danych i nowoczesnych fabryk półprzewodników jasno to pokazuje:

• Wstępna teza wskazuje na zasadniczą elastyczność w konstrukcji centrów danych.
• Jednak analiza wyboru lokalizacji centrów danych pokazuje, że decydującymi kryteriami są przede wszystkim dostępność ogromnych, stabilnych i coraz bardziej ekologicznych źródeł energii, dostęp do wody i łączność światłowodowa.
• Analiza wyboru lokalizacji dla fabryk półprzewodników ujawnia niemal identyczną listę priorytetów: duże zasoby energii i wody, wysoko wykwalifikowana siła robocza oraz stabilna infrastruktura.

Ta konwergencja oznacza, że regiony wchodzą w bezpośrednią konkurencję o te same ograniczone zasoby podstawowe – zarówno w celu rozbudowy swoich cyfrowych, jak i zaawansowanych możliwości przemysłowych. Zdolność regionu do wdrożenia tej infrastruktury na dużą skalę staje się głównym wąskim gardłem dla obu kierunków rozwoju. Podważa to pogląd, że centra danych są z natury bardziej elastyczne w wyborze lokalizacji i podkreśla znaczenie zintegrowanej polityki infrastrukturalnej i przemysłowej.

Maszyna renderowania AI i XR-3D: pięciokrotność wiedzy specjalistycznej z Xpert.digital w kompleksowym pakiecie usług, R&D XR, PR i SEM – Zdjęcie: xpert.digital

Xpert.Digital posiada dogłębną wiedzę na temat różnych branż. Dzięki temu możemy opracowywać strategie „szyte na miarę”, które są dokładnie dopasowane do wymagań i wyzwań konkretnego segmentu rynku. Dzięki ciągłej analizie trendów rynkowych i śledzeniu rozwoju branży możemy działać dalekowzrocznie i oferować innowacyjne rozwiązania. Dzięki połączeniu doświadczenia i wiedzy generujemy wartość dodaną i dajemy naszym klientom zdecydowaną przewagę konkurencyjną.

Więcej na ten temat tutaj:

• Użyj 5 -krotej kompetencji Xpert.digital w jednym pakiecie – od 500 €/miesiąc

Dwóch tytanów, dwa modele: porównawcza analiza ekonomiczna Niemiec i Kalifornii

Porównanie modeli ekonomicznych Niemiec i Kalifornii stanowi empiryczny rdzeń wstępnej tezy. Szczegółowa analiza oparta na danych potwierdza różnice strukturalne, ale także ujawnia kluczowe niuanse, które podważają powszechną narrację „przemysł kontra IT” i prowadzą do bardziej zróżnicowanej oceny strategicznej.

Przegląd makroekonomiczny: punkt wyjścia

Na pierwszy rzut oka kluczowe dane makroekonomiczne potwierdzają tezę o dwóch fundamentalnie odmiennych strukturach gospodarczych. Niemcy, największa gospodarka Europy, i Kalifornia, największa gospodarka subnarodowa na świecie, mają podobną wielkość, ale charakteryzują się różnymi profilami wzrostu i koncentracją sektorową.

Niemcy

Nominalny produkt krajowy brutto (PKB) wyniósł około 4,12 bln euro w 2023 roku. Gospodarka niemiecka weszła w fazę stagnacji w 2023 i 2024 roku, ze spadkiem po uwzględnieniu cen odpowiednio o -0,3% i -0,2%. Ten rozwój sytuacji odzwierciedla wyzwania stojące przed silnie zorientowanym na eksport i energochłonnym krajem przemysłowym w globalnie niepewnym otoczeniu.

Kalifornia

Produkt krajowy brutto (PKB) osiągnął około 3,9 biliona dolarów w 2023 roku i według prognoz osiągnie 4,1 biliona dolarów w 2024 roku. Gdyby Kalifornia była samodzielnym stanem, plasowałoby to ją na czwartej lub piątej pozycji wśród największych gospodarek świata. Gospodarka Złotego Stanu jest w dużej mierze napędzana dynamiką sektora technologicznego.

Porównawczy profil ekonomiczny: Niemcy kontra Kalifornia (2023/2024)

Porównawczy profil ekonomiczny: Niemcy kontra Kalifornia (2023/2024) – Zdjęcie: Xpert.Digital

Uwaga: Przeliczenia walut oparte są na średnich kursach za dany okres. Dane mają charakter poglądowy.

Porównawczy profil gospodarczy Niemiec i Kalifornii na lata 2023/2024 pokazuje, że Niemcy osiągną nominalny produkt krajowy brutto na poziomie około 4,5 biliona dolarów, a Kalifornia około 3,9 biliona dolarów. Niemcy mają około 84,7 miliona mieszkańców, a Kalifornia około 38,9 miliona. PKB per capita (GSP) w Niemczech jest znacznie niższy i wynosi około 53 100 dolarów niż w Kalifornii i wynosi około 100 250 dolarów. Realny wzrost PKB w Niemczech jest ujemny i wynosi -0,3% w 2023 r. oraz prognozowane -0,2% na 2024 r., podczas gdy Kalifornia odnotuje wzrost o 1,2% w czwartym kwartale 2023 r. w porównaniu z czwartym kwartałem 2022 r. Stopa bezrobocia w Niemczech wynosiła około 5,9% w grudniu 2023 r., podczas gdy w Kalifornii w październiku 2023 r. wynosiła około 4,8%. Pod względem całkowitego eksportu towarów wartość Niemiec wynosi około 1690 mld USD, co jest znacznie więcej niż 179 mld USD Kalifornii w 2023 r.

Niemiecka potęga przemysłowa: fundament wartości

Siła niemieckiego sektora produkcyjnego jest niezaprzeczalna, stanowiąc podstawę gospodarki narodowej. Dane w dużej mierze potwierdzają jego udział w PKB na poziomie prawie 20%, co podkreśla wyjątkową głębię przemysłową kraju w porównaniu ze światowymi standardami.

Dokładna analiza danych Federalnego Urzędu Statystycznego za rok 2023 wskazuje na nominalny PKB w wysokości 4121,15 mld euro. Nominalna wartość dodana brutto (WDB) sektora przetwórstwa przemysłowego wyniosła w tym samym roku 749,36 mld euro. Daje to udział przemysłu przetwórczego w całkowitym PKB na poziomie 18,2%. Wartość ta jest bardzo zbliżona do wartości podanej w badaniu i jest wyjątkowo wysoka w porównaniu z innymi krajami wysoko uprzemysłowionymi, takimi jak Francja (ok. 10,6%) czy Stany Zjednoczone (ok. 17,5%). Inne źródła szacują udział „przemysłu” na nawet 24,2%, choć zazwyczaj obejmuje to również sektory takie jak energetyka i budownictwo.

Dominacja sektora znajduje również odzwierciedlenie w liczbach bezwzględnych: firmy produkcyjne osiągnęły przychody rzędu 2,9 biliona euro w 2024 roku. Strukturę tę kształtują cztery kluczowe branże: przemysł motoryzacyjny, inżynieria mechaniczna, przemysł chemiczny i przemysł elektryczny. Globalne korporacje, takie jak Volkswagen, BASF i Siemens, są sztandarowymi przedstawicielami tej siły przemysłowej. Jednocześnie sektor, a w szczególności inżynieria mechaniczna, jest silnie zdominowany przez małe i średnie przedsiębiorstwa, co zapewnia szeroką i stabilną bazę przemysłową. Jednak ostatnie zmiany gospodarcze pokazują również podatność tego modelu na wahania: skorygowana o ceny wartość dodana brutto sektora produkcyjnego odnotowała niewielki spadek o -0,4% w 2023 roku i znaczniejszy spadek o -3,0% w 2024 roku, co wskazuje na słaby popyt globalny, wysokie ceny energii i wyzwania strukturalne.

Nadaje się do:

• Inicjatywa „Made for Germany” – niemiecka elita ekonomiczna chce wyznaczyć wyraźny znak dla lokalizacji Niemiec

Kalifornijski kolos technologiczny: dekonstrukcja gospodarki cyfrowej

Gospodarka Kalifornii jest niewątpliwie zdominowana przez sektor technologiczny. Przytaczany w badaniu udział sektora technologicznego na poziomie 17 – -19% jest poparty wieloma źródłami. Analiza przeprowadzona przez Kalifornijską Izbę Handlową szacuje, że bezpośredni wkład sektora technologicznego wyniesie 623,4 mld USD, czyli 19% PKB w 2022 roku; po uwzględnieniu efektów mnożnikowych, udział ten wzrasta do prawie 1 biliona USD, czyli 30% produktu gospodarczego stanu. Inne źródła podają bezpośredni wpływ na gospodarkę w wysokości 542,5 mld USD, co odpowiada 16,7% gospodarki. Ogromna siła finansowa jest również widoczna w kapitalizacji rynkowej największych firm technologicznych Doliny Krzemowej, która osiągnęła rekordowy poziom 14,3 biliona USD w lutym 2024 roku.

Jednocześnie sektor produkcyjny stanowi 11% kalifornijskiej gospodarki, co pozornie potwierdza teorię, że Kalifornia jest gospodarką mniej uprzemysłowioną niż Niemcy. Jednak to proste porównanie jest strategicznie mylące, ponieważ pomija kluczowy element kalifornijskiej gospodarki. Analiza składu kalifornijskiego „sektora technologicznego” prowadzi do fundamentalnej rewizji:

W powszechnym przekonaniu istnieje wyraźny podział na Niemcy (przemysł) i Kalifornię (IT/oprogramowanie).

Jednak szczegółowy raport Kalifornijskiej Izby Handlowej dzieli „sektor technologiczny” na osiem podsektorów. Obejmują one, zgodnie z oczekiwaniami, oprogramowanie, IT i rozrywkę, ale także „wytwarzanie zaawansowanych technologii” (półprzewodniki, sprzęt komputerowy i komunikacyjny, urządzenia biomedyczne) oraz „aeronautykę i kosmos”.

W tym szerokim sektorze technologicznym, produkcja zaawansowanych technologii jest największym podsektorem pod względem zatrudnienia, z 426 500 miejscami pracy. Same branże produkujące dobra w sektorze technologicznym generują 201,4 miliarda dolarów w kalifornijskim PKB.

Te fakty wymuszają korektę pierwotnego porównania. Znaczną część dominacji technologicznej Kalifornii stanowi nowoczesna baza przemysłowa. Stan ten nie jest zdeindustrializowany; ma inny rodzaj przemysłu. Właściwe porównanie nie brzmi zatem „przemysł kontra IT”, ale raczej „tradycyjny niemiecki przemysł ciężki kontra kalifornijski przemysł zaawansowanych technologii”. Ten niuans jest kluczowy dla strategicznej oceny przyszłej rentowności obu modeli.

Sektor IT w bezpośrednim porównaniu

Bezpośrednie porównanie sektorów IT i komunikacji (ICT) potwierdza zdecydowaną pozycję lidera w tej dziedzinie, a także uwypukla skalę wyzwań, przed którymi stoją Niemcy i UE, aby zniwelować tę różnicę.

Niemcy

Udział sektora ICT w PKB szacuje się na około 4,5% do 4,8%. Prognozuje się, że cały niemiecki rynek ICT osiągnie wartość 235,8 mld euro do 2025 roku. Podkreśla to rosnącą, ale wciąż możliwą do opanowania, rolę sektora IT w całej gospodarce.

Kalifornia

Jak już wspomniano, dominuje szeroko rozumiany sektor technologiczny, stanowiący – %. Nawet jeśli skupimy się na węższej definicji, takiej jak sektor „informacyjny”, obejmujący przede wszystkim oprogramowanie, publikacje i przetwarzanie danych, sam ten sektor odpowiada za 14% PKB Kalifornii. W stosunku do wielkości gospodarki, kluczowy sektor IT w Kalifornii jest zatem około trzy razy ważniejszy niż w Niemczech.

Liczby te wyraźnie pokazują, że „szybki proces nadrabiania zaległości” przez Niemcy w sektorze IT, zakładany w tezie początkowej, wymagałby ogromnego wysiłku, aby zniwelować istniejącą lukę pod względem wielkości, siły innowacyjnej i kapitalizacji rynkowej.

Szczegółowa analiza sektorowa: wkład wybranych sektorów w PKB/WDB (%)

Szczegółowa analiza sektorowa: wkład wybranych sektorów w PKB/GVA (%) – Obraz: Xpert.Digital

Dogłębna analiza sektorowa przedstawia wkład wybranych sektorów w produkt krajowy brutto (PKB) i wartość dodaną brutto (GVA) w Niemczech i Kalifornii. Produkcja przemysłowa jako całość stanowi 18,2% (2023 r.) w Niemczech i 11,0% (2023 r.) w Kalifornii, co czyni ją kluczowym sektorem produkcji przemysłowej. W ramach tego sektora przemysł motoryzacyjny dominuje w Niemczech, podczas gdy w Kalifornii jest istotny, ale mniejszy. Inżynieria mechaniczna również dominuje w Niemczech, ale ma mniejsze znaczenie w Kalifornii. Sektor technologii i ICT jako całość stanowi około 4,8% (ICT) w Niemczech i około 19,0% w Kalifornii. Sektor ten obejmuje IT, oprogramowanie, sprzęt i telekomunikację. Sektor informacyjny, który obejmuje IT i oprogramowanie, stanowi około 14,0% w Kalifornii i jest częścią około 4,8% w Niemczech. Produkcja high-tech, która obejmuje półprzewodniki, komputery i biomedycynę, jest częścią sektorów produkcyjnych w obu regionach. Usługi profesjonalne, naukowe i techniczne stanowią około 7,0% w Niemczech i około 16,0% w Kalifornii, a także obejmują wiele usług związanych z technologią. Nieruchomości i usługi finansowe stanowią największy sektor w obu gospodarkach, stanowiąc około 19,0% w Niemczech i około 18,0% w Kalifornii. Usługi zdrowotne i socjalne stanowią około 8,0% w Niemczech i są drugim co do wielkości sektorem pod względem zatrudnienia w Kalifornii.

Fundamenty i twierdze: Strategiczna wartość bazy przemysłowej w erze cyfrowej

Analiza obu modeli ekonomicznych wykracza poza czysto ilościowe porównania i wymaga oceny ich strategicznej solidności. Hipotezy dotyczące odporności, zwinności w rozwoju infrastruktury oraz siły ich ekosystemów muszą zostać poddane krytycznej analizie. To pokazuje, że tradycyjne mocne strony przemysłu mogą oferować nowe, często nieoczekiwane, strategiczne korzyści w erze cyfrowej.

Szybkość kontra substancja: dylemat infrastrukturalny

Twierdzenie, że centra danych można budować szybciej niż zakłady produkcyjne, jest pozornie słuszne, ale pomija prawdziwe wyzwanie strategiczne. Fizyczna budowa budynków nie jest już kluczową ścieżką rozwoju infrastruktury hiperskalowej. To raczej długotrwałe procesy zabezpieczania niezbędnych mediów – energii i wody – dyktują harmonogram i stają się głównym wąskim gardłem dla rozwoju gospodarki cyfrowej.

Sam proces budowy można znacznie przyspieszyć dzięki modułowym i prefabrykowanym rozwiązaniom. Modułowe centrum danych może być gotowe do działania w zaledwie – miesięcy, podczas gdy tradycyjna budowa na miejscu zajmuje – miesiące. Początkowo przemawia to za założeniem większej elastyczności. Jednak cały okres realizacji projektu, od wyboru lokalizacji do uruchomienia dużego centrum danych, wynosi zazwyczaj 3–6 lat. Decydującymi czynnikami czasowymi są procesy uzyskiwania pozwoleń i podłączenia do infrastruktury użyteczności publicznej, z których każdy może zająć 6–18 miesięcy lub dłużej. Centrum danych o dużej skali wymaga ogromnego i wysoce niezawodnego źródła zasilania o mocy ponad 100 MW, często dedykowanej podstacji, dostępu do wysokowydajnych rurociągów wodnych do chłodzenia oraz redundantnych połączeń z sieciami światłowodowymi. Wdrożenie tej infrastruktury jest złożonym i czasochłonnym przedsięwzięciem, wykraczającym daleko poza samą budowę.

Jak już wspomniano w rozdziale 2.3, wymagania te pokrywają się z wymaganiami stawianymi nowoczesnym zakładom przemysłowym. Zaawansowana fabryka półprzewodników ma porównywalnie gigantyczne zapotrzebowanie na stabilną energię i wodę ultraczystą. Prowadzi to do ponownej oceny korzyści lokalizacyjnych. Ugruntowane obszary przemysłowe Niemiec mogłyby stanowić znaczącą przewagę w postaci „przemysłu zdegradowanego”. Logika jest następująca:

W pracy założono, że budowa centrum danych jest zadaniem izolowanym.

Analiza pokazuje, że głównym ograniczeniem jest infrastruktura dostaw.

Niemcy mają wieloletnią historię budowy i utrzymania stref przemysłu ciężkiego z rozległą infrastrukturą energetyczną i wodną. Tereny te są już przeznaczone pod przemysł i posiadają sprawne połączenia sieciowe. Stanowi to często pomijany, ale strategicznie cenny atut.

Z drugiej strony Kalifornia wdraża daleko idące przepisy dotyczące ochrony klimatu (np. SB 253, SB 261), które nakładają na firmy obowiązek kompleksowego raportowania i ograniczania emisji. Centra danych pochłaniają ogromne ilości energii, a ich średnia intensywność emisji dwutlenku węgla jest o 50% wyższa niż średnia krajowa dla wszystkich rodzajów działalności gospodarczej.

Stwarza to strategiczną asymetrię: istniejąca infrastruktura przemysłowa Niemiec mogłaby przyspieszyć budowę centrów danych, eliminując największe wąskie gardło – podaż. Jednocześnie kalifornijskie otoczenie regulacyjne, w połączeniu z przeciążeniem sieci, może stanowić istotną przeszkodę dla rozwoju energochłonnych centrów danych AI. Stwarza to ryzyko utraty aktywów, jeśli dekarbonizacja sieci energetycznej nie – za rosnącym zapotrzebowaniem na energię w branży AI, i stwarza strategiczną szansę dla regionów z bardziej solidną i dostępną infrastrukturą energetyczną.

Zależności ekosystemowe: kapitał, talent i regulacje

Sukces zarówno w sektorze cyfrowym, jak i przemysłowym zależy od złożonego ekosystemu kapitału, talentów i wspierających ram regulacyjnych. To właśnie tutaj ujawniają się najistotniejsze różnice i największe wyzwania dla Niemiec w dążeniu do nadrobienia zaległości.

kapitał wysokiego ryzyka

Kalifornia, a zwłaszcza obszar Zatoki San Francisco, jest niekwestionowanym światowym centrum kapitału wysokiego ryzyka (VC). Szacuje się, że 35% całego amerykańskiego kapitału wysokiego ryzyka jest tu skoncentrowane. Amerykańskie fundusze VC są zazwyczaj bardziej aktywne i wyspecjalizowane niż ich europejskie odpowiedniki, które są bardziej rozproszone geograficznie. Ta ogromna pula kapitału jest kluczowym czynnikiem umożliwiającym szybkie skalowanie innowacji technologicznych i tworzenie globalnych liderów rynkowych. Niemcy i Europa mają tutaj znaczącą niekorzyść strukturalną.

Kapitał ludzki (pięta achillesowa Niemiec)

Podczas gdy Niemcy, z ich dualnym systemem kształcenia, oferują doskonałą bazę dla wykwalifikowanych specjalistów w sektorze przemysłowym, kraj ten zmaga się z dramatycznym i pogłębiającym się niedoborem specjalistów IT (niedobór umiejętności). Prognozy stowarzyszenia branżowego Bitkom wskazują na lukę ponad 150 000 nieobsadzonych stanowisk IT do 2024 roku. Prognozy długoterminowe są jeszcze bardziej alarmujące: do 2040 roku luka ta może wzrosnąć do 663 000 specjalistów IT. Ten brak kapitału ludzkiego jest prawdopodobnie najpoważniejszym wąskim gardłem i fundamentalnie podważa tezę, że Niemcy mogą „szybko” nadrobić zaległości w sektorze IT. Bez masowych i skutecznych działań w zakresie edukacji, przekwalifikowania i imigracji brakuje kluczowych fundamentów dla kwitnącego ekosystemu cyfrowego.

Środowisko regulacyjne

W tym przypadku sytuacja jest częściowo odwrotna. Firmy w Kalifornii borykają się z wysokimi kosztami operacyjnymi, rosnącymi płacami i złożonym, często uciążliwym otoczeniem regulacyjnym. W szczególności surowe przepisy klimatyczne i wysokie koszty energii sprawiają, że lokalizacja ta jest mniej konkurencyjna dla firm produkcyjnych w porównaniu z innymi stanami USA. Chociaż Niemcy i Unia Europejska również oferują silnie uregulowane środowisko, stabilność polityczna i zintegrowana społeczna gospodarka rynkowa mogą również przynieść korzyści w przypadku długoterminowych, kapitałochłonnych inwestycji.

Podsumowując, Kalifornia dysponuje niezrównanym ekosystemem umożliwiającym szybką skalowalność innowacji w zakresie oprogramowania i platform, opartym na kapitale i bogatym zasobach talentów. Niemcy posiadają silny ekosystem przemysłowy, ale brak cyfrowego kapitału ludzkiego stanowi egzystencjalne zagrożenie dla ich cyfrowych ambicji.

Porównanie rozwoju infrastruktury: centra danych kontra zaawansowana produkcja

Porównanie rozwoju infrastruktury: centra danych kontra zaawansowana produkcja – Zdjęcie: Xpert.Digital

Porównanie rozwoju infrastruktury ujawnia wyraźne różnice między hiperskalowymi centrami danych a zaawansowanymi fabrykami półprzewodników. Czas budowy hiperskalowego centrum danych o konstrukcji modułowej wynosi zazwyczaj od trzech do sześciu miesięcy, podczas gdy tradycyjne budynki wymagają od 12 do 24 miesięcy. Całkowity czas projektu od planowania do uruchomienia wynosi około trzech do sześciu lat. Dla porównania, budowa fabryki półprzewodników trwa zazwyczaj od dwóch do trzech lat, a całkowity czas projektu wynosi od trzech do pięciu lat. Pod względem zużycia energii, konwencjonalne centra danych wymagają od 20 do ponad 100 megawatów; w przypadku aplikacji wykorzystujących sztuczną inteligencję zużycie jest znacznie wyższe, podczas gdy fabryki półprzewodników zazwyczaj wymagają ponad 100 megawatów. Zapotrzebowanie na wodę w centrach danych wynosi kilka milionów litrów dziennie, podczas gdy w przypadku fabryk półprzewodników wynosi ono dziesiątki milionów litrów dziennie. Ważne wymagania dotyczące lokalizacji centrów danych obejmują stabilne sieci energetyczne, dostęp do wody, połączenia światłowodowe i zgody regulacyjne. Oprócz stabilnego zaopatrzenia w energię elektryczną i wodę, dla fabryk półprzewodników kluczowe znaczenie mają wykwalifikowani specjaliści i sprawne łańcuchy dostaw. Główne wyzwania regulacyjne dla centrów danych obejmują pozwolenia środowiskowe, plany rozwoju i umowy o przyłączenie do sieci, a fabryki półprzewodników muszą również zwracać uwagę na bezpieczeństwo chemiczne i imigrację wykwalifikowanych pracowników.

B2B Platformy handlowe – Planowanie strategiczne i wsparcie z Xpert.digital – Obraz: xpert.digital

Platformy handlowe między biznesem (B2B) stały się kluczowym elementem globalnej dynamiki handlu, a tym samym siłą napędową eksportu i globalnego rozwoju gospodarczego. Platformy te oferują firmy każdej wielkości, w szczególności MŚP – małe i średnie firmy – które są często uważane za kręgosłup niemieckiej gospodarki, znaczące zalety. W świecie, w którym technologie cyfrowe stają się coraz bardziej na pierwszym planie, zdolność dostosowywania się i integracji ma kluczowe znaczenie dla sukcesu w globalnej konkurencji.

Więcej na ten temat tutaj:

• Platformy transakcyjne typu business-to-business (B2B).

Droga naprzód: Strategiczny plan na rzecz suwerenności cyfrowej i przemysłowej Europy

Analiza porównawcza wskazuje na potrzebę spójnej i ambitnej strategii dla Niemiec i Unii Europejskiej. Samo istnienie silnej bazy przemysłowej nie gwarantuje przyszłego dobrobytu. Musi ona być aktywnie wykorzystywana jako dźwignia do kształtowania transformacji cyfrowej i osiągnięcia suwerennej pozycji w globalnej konkurencji. Wymaga to ukierunkowanych działań politycznych, które zaradzą zidentyfikowanym słabościom i wykorzystają wyjątkowe atuty Europy.

Nadaje się do:

• Niezależne platformy AI jako strategiczna alternatywa dla firm europejskich

Ambicje cyfrowe UE: rozdrobniona rzeczywistość

Proklamując „Dekada Cyfrową”, Unia Europejska sformułowała jasne ambicje strategiczne. Cele obejmują wzmocnienie umiejętności cyfrowych, budowę bezpiecznej i zrównoważonej infrastruktury cyfrowej, cyfrową transformację przedsiębiorstw oraz digitalizację usług publicznych. Coroczny raport o postępach „Stan Dekady Cyfrowej” służy jako narzędzie monitorowania. Jednak raport z 2025 roku został określony jako „sygnał alarmowy”, wskazując na niewystarczający postęp i znaczne różnice między państwami członkowskimi.

Centralnym motywem tych wysiłków jest dążenie do „suwerenności cyfrowej”. Odnosi się to do zdolności Europy do działania w przestrzeni cyfrowej zgodnie z własnymi zasadami i wartościami, bez uzależnienia od podmiotów zewnętrznych. Ta zależność stała się już rzeczywistością: UE jest silnie uzależniona od dostawców z USA i Chin w zakresie strategicznych technologii, takich jak sztuczna inteligencja, infrastruktura chmurowa i półprzewodniki. Zależność ta jest coraz częściej postrzegana jako zagrożenie dla strategicznej autonomii Europy, zwłaszcza że infrastruktura i usługi cyfrowe zyskują coraz większe znaczenie dla funkcjonowania gospodarki i społeczeństwa.

Największą przeszkodą na drodze do suwerenności cyfrowej i konkurencyjności jest postępująca fragmentacja jednolitego rynku. Chociaż jednolity rynek UE, z ponad 440 milionami konsumentów, teoretycznie oferuje ogromny potencjał, krajowe różnice w przepisach, standardach i praktykach administracyjnych uniemożliwiają firmom cyfrowym skalowanie się tak szybko i sprawnie, jak ich odpowiednikom w USA czy Chinach. Koszt tego „nieukończenia” Europy w sferze cyfrowej oszacowano na 315 miliardów euro w 2021 roku, z potencjałem wzrostu do 1,3 biliona euro do 2033 roku. Ukończenie budowy jednolitego rynku cyfrowego nie jest zatem kwestią techniczną, lecz strategicznym imperatywem najwyższego rzędu.

Polityka w działaniu: Ocena instrumentów UE (ustawa o chipach, ustawa o sztucznej inteligencji)

W odpowiedzi na te wyzwania, UE opracowała w ostatnich latach imponujący zestaw narzędzi regulacyjnych i inwestycyjnych. Dwa najbardziej znaczące przykłady to ustawa UE o chipach i ustawa UE o sztucznej inteligencji.

Ustawa UE o chipach

Ustawa ta stanowi bezpośrednią odpowiedź na niedobór półprzewodników i strategiczną zależność w tym sektorze. Cel jest ambitny: podwoić udział UE w globalnym rynku półprzewodników do 20% do 2030 roku. Aby to osiągnąć, ponad 43 miliardy euro inwestycji publicznych i prywatnych zostanie zmobilizowanych na wsparcie badań, projektowania, a przede wszystkim nowych zakładów produkcyjnych („fabów”) w Europie. Krytycy wskazują jednak, że nawet ta kwota jest skromna w porównaniu z programami inwestycyjnymi w USA i Azji, a cel 20% jest uważany za wysoce nieprawdopodobny. Niemniej jednak ustawa wywołała już falę zapowiedzi inwestycyjnych i umieściła strategiczne znaczenie sektora w agendzie politycznej.

Ustawa UE o sztucznej inteligencji

Dzięki temu prawu UE stworzyła pierwsze na świecie kompleksowe regulacje dotyczące sztucznej inteligencji. Podejście to opiera się na analizie ryzyka i ma na celu promowanie godnej zaufania, bezpiecznej i zorientowanej na człowieka sztucznej inteligencji. Podczas gdy UE wyznacza globalny standard („efekt brukselski”), część branży wyraża obawy, że regulacje te mogą spowolnić innowacje i zaszkodzić europejskiej konkurencyjności w globalnym wyścigu sztucznej inteligencji. Wyzwanie polega na pogodzeniu ochrony praw podstawowych z potrzebą elastyczności i sprzyjania innowacjom.

Strategia Niemiec w zakresie sztucznej inteligencji

Na szczeblu krajowym Niemcy uzupełniają inicjatywy UE własną strategią w zakresie sztucznej inteligencji (AI), finansowaną kwotą 5 miliardów euro do 2025 roku, która koncentruje się na wzmacnianiu badań naukowych, transferze wiedzy do przemysłu i promowaniu talentów. Jednak ostatnie raporty OECD i innych instytucji ujawniają rozbieżność między aspiracjami a rzeczywistością również w tym zakresie. Niemcy pozostają w tyle za innymi krajami europejskimi pod względem wdrażania AI w przedsiębiorstwach, brakuje im własnego, wiodącego modelu bazowego AI („modelu pionierskiego”) i pozostają silnie uzależnione od dostawców zagranicznych.

Rekomendacje strategiczne: Kształtowanie zjednoczonej przyszłości przemysłowo-cyfrowej

Aby skutecznie wykorzystać potencjał przemysłowy Europy i osiągnąć prawdziwą suwerenność cyfrową, nie wystarczy polegać wyłącznie na regulacjach lub finansowaniu poszczególnych projektów flagowych. Potrzebna jest zintegrowana, odważna strategia, która uwzględnia kluczowe dźwignie.

Ukończenie jednolitego rynku cyfrowego usług

To najpilniejsze zadanie. Komisja Europejska i państwa członkowskie muszą konsekwentnie usuwać pozostałe bariery krajowe w dostępie do usług cyfrowych. Dotyczy to takich obszarów, jak harmonizacja przepisów dotyczących ochrony konsumentów, transgraniczne uznawanie tożsamości cyfrowych oraz harmonizacja przepisów podatkowych dla przedsiębiorstw cyfrowych. Tylko prawdziwie płynny jednolity rynek z 440 milionami konsumentów da europejskim startupom i scaleupom szansę na osiągnięcie skali i szybkości niezbędnej do globalnej konkurencji.

Europejski pakt na rzecz umiejętności cyfrowych

Niedobór umiejętności informatycznych, tak wyraźnie widoczny w Niemczech, to problem ogólnoeuropejski i największa przeszkoda dla wzrostu gospodarczego. Potrzebny jest ogromny, skoordynowany wysiłek – „pakt” między UE, państwami członkowskimi, przedsiębiorstwami i instytucjami edukacyjnymi. Pakt ten musi wyznaczać ambitne cele w zakresie przekwalifikowania i podnoszenia kwalifikacji obecnej siły roboczej, radykalnie modernizować nauczanie informatyki w szkołach oraz uczynić Europę atrakcyjnym miejscem dla globalnych talentów IT, między innymi poprzez uproszczone przepisy imigracyjne i konkurencyjne ramy. Bez rozwiązania problemu siły roboczej wszystkie inne inwestycje pozostaną nieskuteczne.

Promowanie ekosystemów przemysłowo-cyfrowych

Decydenci polityczni powinni nie tylko koncentrować się na budowaniu ogólnej infrastruktury cyfrowej, ale także promować głęboką integrację między bazą przemysłową a środowiskiem innowacji cyfrowych. Instrumenty takie jak ustawa o chipach (Chips Act) czy ważne projekty wspólnego europejskiego zainteresowania (IPCEI) powinny priorytetowo traktować finansowanie projektów na styku przemysłu i sztucznej inteligencji. Celem musi być stworzenie „liderów przemysłu cyfrowego”, którzy wykorzystają unikalne zbiory danych i problemy europejskiego przemysłu do opracowywania wiodących na świecie rozwiązań w zakresie sztucznej inteligencji (patrz sekcja 2.2).

Łączenie i ukierunkowywanie kapitału inwestycyjnego

Europejski krajobraz venture capital jest rozdrobniony i niedokapitalizowany w porównaniu z USA. UE powinna wykorzystać swoje instrumenty finansowe (np. za pośrednictwem Europejskiego Banku Inwestycyjnego) do promowania tworzenia paneuropejskich, prywatnie zarządzanych funduszy funduszy. Fundusze te muszą być w stanie obsłużyć duże rundy finansowania niezbędne do skalowania firm technologicznych w fazie wzrostu. Potrzebna jest bardziej ujednolicona strategia, aby skuteczniej kierować kapitał publiczny i prywatny oraz tworzyć europejskie fundusze venture capital, które będą mogły konkurować w skali globalnej.

Dzięki konsekwentnemu wdrażaniu tych czterech strategicznych filarów Europa może przekształcić swoją siłę przemysłową z pasywnego rynku zewnętrznych dostawców usług cyfrowych w aktywną siłę napędową suwerennej i konkurencyjnej cyfrowej przyszłości.

Przegląd polityki i inwestycji: kluczowe inicjatywy cyfrowe i przemysłowe

Przegląd polityki i inwestycji: kluczowe inicjatywy cyfrowe i przemysłowe – Zdjęcie: Xpert.Digital

Przegląd polityki i inwestycji podkreśla kluczowe inicjatywy cyfrowe i przemysłowe w Unii Europejskiej, Stanach Zjednoczonych i Niemczech. W obszarze strategii półprzewodników, Unia Europejska odpowiedziała ustawą EU Chips Act, mobilizując ponad 43 miliardy euro inwestycji publicznych i prywatnych, podczas gdy Stany Zjednoczone wdrażają ustawę US CHIPS and Science Act, przeznaczając 53 miliardy dolarów z funduszy publicznych. Niemcy są częścią ustawy EU Chips Act i zapewniają 6,8 miliarda euro finansowania krajowego między innymi dla firmy Intel. Jeśli chodzi o strategię i regulacje dotyczące sztucznej inteligencji, UE dąży do kompleksowych regulacji za pomocą ustawy EU AI Act, Stany Zjednoczone opierają się na rozporządzeniach wykonawczych skoncentrowanych na innowacjach i bezpieczeństwie, a Niemcy pracują nad wdrożeniem ustawy AI Act za pomocą krajowej strategii AI. Publiczne inwestycje w sztuczną inteligencję w UE są częścią programów Horyzont i Cyfrowa Europa, podczas gdy w Stanach Zjednoczonych nie są one ustalane centralnie, ale są wysokie w każdym departamencie, przy czym Niemcy zobowiązały się do zainwestowania 5 miliardów euro do 2025 roku. Pod względem inwestycji kapitału podwyższonego ryzyka w sektorze technologii, UE, wraz z Niemcami, jest liderem w Europie, ale na świecie plasuje się na niskim poziomie. Stany Zjednoczone przodują na świecie pod względem silnej koncentracji w Zatoce San Francisco, podczas gdy UE wykazuje niższy i rozdrobniony udział. W polityce rynku cyfrowego UE realizuje Jednolity Rynek Cyfrowy (DSM) oraz Ustawę o Rynkach Cyfrowych (DMA). Podczas gdy Stany Zjednoczone mają regulacje sektorowe, ale nie mają federalnego odpowiednika DSM, Niemcy wdrażają dyrektywy UE.

☑️Naszym językiem biznesowym jest angielski lub niemiecki

☑️ NOWOŚĆ: Korespondencja w Twoim języku narodowym!

Konrada Wolfensteina

Chętnie będę służyć Tobie i mojemu zespołowi jako osobisty doradca.

Możesz się ze mną skontaktować wypełniając formularz kontaktowy lub po prostu dzwoniąc pod numer +49 89 89 674 804 (Monachium) . Mój adres e-mail to: wolfenstein ∂ xpert.digital

Nie mogę się doczekać naszego wspólnego projektu.

☑️ Wsparcie MŚP w zakresie strategii, doradztwa, planowania i wdrażania

☑️ Stworzenie lub dostosowanie strategii cyfrowej i cyfryzacji

☑️Rozbudowa i optymalizacja procesów sprzedaży międzynarodowej

☑️ Globalne i cyfrowe platformy handlowe B2B

☑️ Pionierski rozwój biznesu / marketing / PR / targi