Niemcy chcą sojuszu wojskowego z Ukrainą? Gospodarcza i wojskowa reorganizacja sojuszu niemiecko-ukraińskiego

Przedpremierowe wydanie Xperta

Wybór głosu 📢

Opublikowano: 15 grudnia 2025 r. / Zaktualizowano: 15 grudnia 2025 r. – Autor: Konrad Wolfenstein

Niemcy chcą sojuszu wojskowego z Ukrainą? Gospodarcza i wojskowa reorganizacja sojuszu niemiecko-ukraińskiego – Grafika: Xpert.Digital

Koniec „darów”: twarda logika ekonomiczna stojąca za nowym paktem ukraińskim

Bomba Merza w sprawie broni: dlaczego niemieckie czołgi wkrótce będą produkowane bezpośrednio na Ukrainie

Niemcy stoją w obliczu transformacji polityki bezpieczeństwa, której skala przyćmiewa dotychczasowe rozumienie „punktu zwrotnego” w historii. Friedrich Merz planuje radykalną zmianę paradygmatu w zakresie wsparcia dla Ukrainy: odejścia od roli wahającego się donatora w stronę roli architekta w pełni zintegrowanego sojuszu przemysłu zbrojeniowego.

Przez długi czas niemiecka pomoc dla Kijowa przebiegała według prostego schematu: stare zapasy były dostarczane, braki skrupulatnie uzupełniane, a Ukraina pozostawała w roli wdzięcznego, lecz zależnego petenta. Jednak ten model się wyczerpał. To, co teraz leży na stole, to projekt strategicznej symbiozy, wykraczający daleko poza puste deklaracje. Dziesięciopunktowy plan, który wyciekł z kręgów rządowych, nakreśla nic innego jak połączenie dwóch światów: tradycyjnej niemieckiej „doskonałości sprzętowej” z jej ciężkimi platformami spotyka się z brutalną, wypracowaną w boju „zwinnością oprogramowania” ukraińskiej wojny.

Niniejsza analiza przygląda się kulisom nowego berlińskiego paktu zbrojeniowego. Ujawnia, dlaczego przeniesienie niemieckich fabryk czołgów nad Dniepr nie jest gestem charytatywnym, lecz wynika z przekonującej logiki ekonomicznej. Analizujemy, w jaki sposób niemieckie siły zbrojne zamierzają po raz pierwszy skorzystać z ukraińskiej technologii sztucznej inteligencji i dronów poprzez tzw. „odwrotny transfer technologii”, aby nadrobić własne zaległości modernizacyjne. Pokazuje również, jak gwarancje państwowe tworzą wielomiliardową dźwignię dla kapitału prywatnego, trwale wzmacniając europejską architekturę bezpieczeństwa przed agresją Rosji.

Inicjatywa Friedricha Merza to coś więcej niż plan – to próba zapewnienia pokoju w Europie nie poprzez nadzieję, ale poprzez przewagę przemysłową. Przeczytaj tutaj, jak z „laboratorium wojny” wyłania się nowy model biznesowy dla zachodniego bezpieczeństwa.

Od petenta do partnera systemowego: w jaki sposób nowy pakt zbrojeniowy Berlina z Kijowem zmienia europejską architekturę bezpieczeństwa

Decyzja kanclerza Friedricha Merza o przekształceniu wsparcia wojskowego dla Ukrainy z relacji czysto donator-odbiorca w w pełni zintegrowany sojusz zbrojeniowo-przemysłowy stanowi punkt zwrotny w niemieckiej polityce zagranicznej i bezpieczeństwa. Ten krok, wykraczający daleko poza dotychczasowe doraźne dostawy, jest nie tylko koniecznością militarną, ale także wynika z przekonującej logiki ekonomicznej. Jesteśmy świadkami przejścia od „punktu zwrotnego” jako figury retorycznej do „punktu zwrotnego” jako rzeczywistości przemysłowej. Niniejsza analiza dekonstruuje ekonomiczny, technologiczny i strategiczny wymiar tego paktu i pokazuje, dlaczego ta „unia zbrojeniowa” ma potencjał, by stać się katalizatorem nowej europejskiej autonomii zbrojeniowej.

Dekada Integracji: Anatomia Planu Generalnego Przemysłu Obronnego

Dziesięciopunktowy plan, który wyciekł z kręgów rządowych, to coś więcej niż tylko gest dyplomatyczny. To technokratyczny projekt fuzji dwóch narodowych przemysłów obronnych, których możliwości niemal idealnie się uzupełniają. Niemcy wnoszą „doskonałość sprzętu” – wysoce złożone platformy, takie jak Leopard 2, Panzerhaubitze 2000, oraz systemy obrony powietrznej, cenione na całym świecie za precyzję i trwałość. Systemy te są jednak drogie, produkowane powoli i często przeprojektowywane pod kątem wojny na wyniszczenie.

Ukraina oferuje jednak coś, czego same pieniądze nie są w stanie kupić na Zachodzie: elastyczność oprogramowania i brutalną wydajność masowej produkcji w warunkach ostrego ostrzału. Plan zakłada nie tylko połączenie tych dwóch światów, ale także ich instytucjonalne powiązanie. Utworzenie „Ukraine Freedom House” jako biura łącznikowego w Berlinie stanowi centrum operacyjne. Działa ono nie tylko jako misja dyplomatyczna, ale także jako inkubator przedsiębiorczości, bezpośrednio łącząc ukraińskich inżynierów z niemieckimi korporacjami, takimi jak Rheinmetall, KNDS i Hensoldt.

Z ekonomicznego punktu widzenia, drastycznie obniża to koszty transakcyjne współpracy. Wcześniej niemieckie firmy musiały z wielkim trudem poruszać się po ukraińskiej biurokracji lub polegać na nierzetelnych informacjach. Teraz wymiana informacji jest zinstytucjonalizowana. Jeśli ukraińscy oficerowie frontowi zgłaszają, że dany niemiecki czujnik jest zakłócany przez rosyjskie środki walki elektronicznej, informacja ta nie trafia już do raportu, który po miesiącach pokrywa się kurzem w Berlinie. Trafia ona bezpośrednio do działów rozwoju niemieckiego przemysłu, które – wspierane przez ukraińskich specjalistów w terenie – mogą opracowywać i wdrażać poprawki oprogramowania. Ta „szybka ścieżka” do innowacji jest niemożliwa w czasie pokoju, ale niezbędna do przetrwania w czasie wojny. Plan ten instytucjonalizuje w ten sposób najkrótszy cykl innowacji w historii niemieckiego przemysłu.

Kolejnym kluczowym punktem jest integracja ukraińskiego przemysłu z jednolitym rynkiem UE w zakresie towarów obronnych. Stanowi to istotną dźwignię regulacyjną. Wcześniej ukraińskie firmy były często traktowane jako dostawcy zewnętrzni, co komplikowało taryfy, certyfikacje i kontrolę eksportu. Dzięki równemu traktowaniu z producentami z UE, Kijów zyskuje dostęp do Europejskiego Funduszu Obronnego (EDF) i wspólnych programów zamówień publicznych (EDIP). Z kolei dla niemieckiego przemysłu oznacza to dostęp do ogromnej puli wykwalifikowanych pracowników i mocy produkcyjnych, które działają znacznie bardziej ekonomicznie niż porównywalne lokalizacje w Europie Zachodniej. Stworzy to klaster przemysłu obronnego rozciągający się od Zagłębia Ruhry po Dniepr.

Synergia zamiast darowizny: logika ekonomiczna przenoszenia produkcji

Być może najbardziej radykalnym elementem nowego sojuszu jest odejście od modelu zorientowanego wyłącznie na eksport na rzecz produkcji lokalnej („Local Content”). Umowa stanowi, że niemiecka broń będzie w coraz większym stopniu produkowana bezpośrednio na Ukrainie. Rheinmetall był już pionierem tego podejścia w ramach swojego joint venture, ale plan Merza rozszerza ten model na całą branżę.

Korzyści ekonomiczne dla Niemiec wydają się na pierwszy rzut oka sprzeczne z intuicją, ale po bliższym przyjrzeniu się stają się oczywiste. Na przykład produkcja amunicji artyleryjskiej kalibru 155 mm jest energochłonna i materiałochłonna. W Niemczech producenci zmagają się z wysokimi kosztami energii, surowymi przepisami ochrony środowiska i skrajnym niedoborem wykwalifikowanych pracowników. Na Ukrainie jednostkowe koszty pracy są znacznie niższe, dostawy energii (pomimo rosyjskich ataków) dla strategicznych gałęzi przemysłu są priorytetem i są mocno dotowane, a przede wszystkim motywacją pracowników jest poczucie egzystencjalnej potrzeby.

Przenosząc części łańcucha wartości – takie jak montaż końcowy pojazdów czy napełnianie łusek amunicji – na Ukrainę, niemiecki przemysł może zwiększyć swoje moce produkcyjne szybciej niż byłoby to możliwe w przypadku budowy nowych fabryk w Dolnej Saksonii czy Bawarii. To klasyczna strategia arbitrażowa stosowana w gospodarce wojennej. Niemieckie korporacje dostarczają zaawansowane technologicznie produkty pośrednie (np. optykę, silnik, stop do lufy), podczas gdy pracochłonna integracja odbywa się lokalnie.

Rozwiązuje to również poważny problem logistyczny. Każdy czołg, który musi zostać odholowany do Polski lub Litwy w celu naprawy, jest niedostępny na froncie przez tygodnie. Jeśli niemieckie firmy będą teraz obsługiwać centra naprawcze i linie produkcyjne głęboko w zachodniej Ukrainie lub w chronionych podziemnych obiektach, dostępność sprzętu drastycznie wzrośnie. Z ekonomicznego punktu widzenia oznacza to wyższy zwrot z inwestycji: czołg Leopard, który jest sprawny przez 90% czasu, zapewnia większą „produkcję bezpieczeństwa” niż ten, który spędza 40% czasu na niskopodwoziu między Donbasem a Polską.

Co więcej, te wspólne przedsięwzięcia zapewniają niemieckiemu przemysłowi długoterminowy udział w rynku. Po wojnie Ukraina będzie miała największą i najpotężniejszą armię w Europie. Ten, kto dziś buduje fabryki i wyznacza standardy, będzie również dostarczał części zamienne, modernizacje i amunicję przez kolejne dekady. To klasyczna strategia „lock-in”. Inwestując teraz masowo w ukraińską bazę przemysłową, Niemcy wypierają potencjalnych konkurentów z USA, Korei Południowej czy Turcji, którzy również interesują się tym przyszłym rynkiem.

Laboratorium wojny: jak niemieckie siły zbrojne korzystają z innowacyjnej siły Ukrainy

Jednym z aspektów często pomijanych w debacie publicznej jest masowy transfer technologii ze Wschodu na Zachód – tzw. „odwrotny transfer technologii”. Przez długi czas panowało aroganckie założenie, że Zachód uczy Ukrainę, jak walczyć. Rzeczywistość roku 2025 jest inna: Ukraina uczy Zachód, jak prowadzić wojnę o wysokiej intensywności w XXI wieku.

Deklarowany przez sojusz cel wykorzystania „wiodącej pozycji ukraińskiego przemysłu w dziedzinie dronów i powiązanych technologii” jest przyznaniem się do własnych niedociągnięć. Niemieckie Siły Zbrojne w dużej mierze przegapiły szansę na rozwój dronów taktycznych (z widokiem z pierwszej osoby – FPV) i amunicji krążącej, lub ugrzęzły w biurokratycznych procesach certyfikacji. Ukraina z kolei produkuje obecnie miliony tych systemów rocznie, po kosztach jednostkowych, które dla zachodnich agencji zamówień publicznych wydają się jedynie błędami w zaokrągleniu.

Sojusz przewiduje integrację ukraińskiej technologii dronów – w szczególności algorytmów sterowania rojem i autonomicznego namierzania celów z wykorzystaniem sztucznej inteligencji – z systemami niemieckimi. Wyobraźmy sobie niemiecki bojowy wóz piechoty Puma, który nie polega już wyłącznie na swoim działku pokładowym, lecz rutynowo kontroluje rój ukraińskich dronów rozpoznawczych i dronów kamikaze, koordynowanych przez sztuczną inteligencję wyszkoloną w okopach Bachmuta i Awdijiwki. To właśnie ten technologiczny skok kwantowy przewiduje Merz.

Szczególnie cenne są „dane z cyfrowego pola walki”, o których mowa w dziesięciopunktowym planie. Dane to złoto rozwoju sztucznej inteligencji. Ukraina posiada najbardziej kompleksowy na świecie zbiór danych dotyczących współczesnej wojny: sygnatury radarowe rosyjskich samolotów odrzutowych, wzorce ruchu jednostek pancernych oraz zakresy częstotliwości rosyjskich systemów zakłócających. Dla niemieckich producentów elektroniki obronnej, takich jak Hensoldt i Rohde & Schwarz, dane te są nieocenione. Umożliwiają one rozwój czujników i systemów zakłócających w oparciu nie o modele teoretyczne, lecz o surowe realia walki elektronicznej.

Wymiana tych danych nie jest jednokierunkowa. Niemieckie Siły Zbrojne uzyskują dostęp do bieżących informacji o działaniu własnej broni. Jeśli samobieżna haubica Panzerhaubitze 2000 wykazuje oznaki zużycia podczas ciągłego ostrzału, których nie było widać na poligonie w Meppen, jest to kluczowa informacja dla dalszego rozwoju. Sojusz instytucjonalizuje w ten sposób pętlę sprzężenia zwrotnego, która radykalnie przyspiesza ulepszanie produktów. Jesteśmy świadkami narodzin „zwinności obronnej”, wzorowanej na przemyśle oprogramowania: wydanie, testy bojowe, informacje zwrotne, łatki, nowe wydanie. Dzięki temu sojuszowi Niemcy kupują zatem nie tylko bezpieczeństwo, ale także modernizację własnych sił zbrojnych.

Hub dla bezpieczeństwa i obrony - porady i informacje

Hub dla bezpieczeństwa i obrony - obraz: xpert.digital

Centrum bezpieczeństwa i obrony oferuje uzasadnione porady i aktualne informacje w celu skutecznego wspierania firm i organizacji w wzmocnieniu ich roli w europejskiej polityce bezpieczeństwa i obrony. W bliskim związku z grupą roboczą SME Connect promuje w szczególności małe i średnie firmy (MŚP), które chcą jeszcze bardziej zwiększyć swoją innowacyjną siłę i konkurencyjność w dziedzinie obrony. Jako centralny punkt kontaktu, centrum tworzy decydujący pomost między MŚP a europejską strategią obrony.

Nadaje się do:

Obrona grupy roboczej SME Connect - Wzmocnienie MŚP w obronie europejskiej

Inwestycje w bezpieczeństwo zamiast dotacji: Jak Niemcy zamieniają Ukrainę w twierdzę zbrojeniową z gwarancjami

Transfer ryzyka i dźwignia kapitałowa: finansowe zabezpieczenia architektoniczne wschodniej flanki

Naturalnie pojawia się pytanie o finansowanie. Jak kraj taki jak Niemcy, który narzucił sobie surowe zasady budżetowe, może sfinansować tak masową ofensywę zbrojeniową? Odpowiedź tkwi w szczegółach planu: „Możliwe wykorzystanie federalnych gwarancji inwestycyjnych”.

To majstersztyk polityki fiskalnej. Zamiast wypłacać pieniądze podatników bezpośrednio w formie dotacji (co natychmiast obciążyłoby budżet), państwo po prostu bierze na siebie ryzyko. Udziela gwarancji na inwestycje prywatnych firm na Ukrainie. Jeśli Rheinmetall zbuduje fabrykę o wartości 200 milionów euro na zachodniej Ukrainie, rząd federalny zagwarantuje jej wartość w przypadku rosyjskiego ostrzału lub wywłaszczenia politycznego.

Dla budżetu federalnego jest to początkowo neutralne kosztowo. Koszty powstają jedynie w przypadku szkód. Z ekonomicznego punktu widzenia państwo wykorzystuje tu kapitał prywatny. Dzięki gwarancji wynoszącej około miliarda euro może uruchomić inwestycje o wartości dziesięciu miliardów euro. To efekt mnożnikowy, o którym ekonomiści odbudowy postulują od lat. To sygnał dla rynków: rząd niemiecki wierzy w rentowność Ukrainy i jest gotowy wesprzeć ją swoim ratingiem kredytowym.

Jednocześnie wspomina się o „dużej wspólnocie zamówień na broń”. Sugeruje to europeizację kosztów. Kiedy Niemcy, Polska, Holandia i kraje bałtyckie wspólnie zamawiają amunicję – częściowo z ukraińskiej produkcji – ceny jednostkowe spadają dzięki efektowi skali. Ukraina jest tu wykorzystywana jako rozbudowany zakład produkcyjny NATO, co obniża koszt jednostkowy pocisku. W czasach, gdy pociski kalibru 155 mm są sprzedawane po wygórowanych cenach na rynku światowym, budowanie krajowych, opłacalnych mocy produkcyjnych na Ukrainie jest również środkiem walki z inflacją w sektorze zbrojeniowym.

„Tarcza antykorupcyjna” to warunek sine qua non zaufania inwestorów. Bez rygorystycznych mechanizmów zgodności niemiecka kadra zarządzająca, podlegająca surowym zasadom odpowiedzialności, nigdy nie przekazałaby miliardów dolarów do kraju historycznie nękanego korupcją. Bezpośrednie zaangażowanie niemieckich urzędników i stworzenie przejrzystych, cyfrowych procesów zamówień publicznych (inspirowanych ukraińskim systemem Prozorro) mają zapewnić, że pieniądze trafią do produkcji, a nie znikną w podejrzanych kanałach. To dodatkowo obniża premię za ryzyko dla kapitału prywatnego.

Grawitacja geopolityczna: Długoterminowe zaangażowanie w obszarze euroatlantyckim

Poza samą liczbą członków, sojusz ten ma głębokie strukturalne znaczenie polityczne. Tworzy nieodwracalne fakty. Ukraina, której przemysł zbrojeniowy jest w 100% zgodny ze standardami NATO, której fabryki są spółkami joint venture z niemieckimi korporacjami, a inżynierowie codziennie spotykają się na Zoomie z kolegami w Monachium i Düsseldorfie, jest już w zasadzie częścią Zachodu.

Ta integracja przemysłowa jest silniejsza niż jakikolwiek traktat akcesyjny UE wydrukowany na papierze. Tworzy wzajemne zależności. Niemcy uzależniają się od ukraińskich dronów i amunicji, Ukraina od niemieckich zaawansowanych technologii i kapitału. W teorii gier nazywa się to „wiarygodnym zobowiązaniem”. Niemcy dają Moskwie sygnał, że nie da się już izolować Ukrainy bez jednoczesnego naruszenia żywotnych interesów niemieckich. Atak na fabrykę Rheinmetall we Lwowie nie jest już zatem jedynie atakiem na Ukrainę, ale bezpośrednim ciosem w niemiecką własność i niemieckie interesy bezpieczeństwa.

To wzmacnia efekt odstraszający. Putin musi liczyć się z tym, że eskalacja nie tylko doprowadzi do protestów dyplomatycznych, ale także do dalszego przyspieszenia rozwoju przemysłu zbrojeniowego na Zachodzie, który obecnie działa bezpośrednio na jego granicy. Sojusz jest zatem pierwszym krokiem w kierunku „strategii jeżozwierza” dla Ukrainy: kraj będzie tak silnie zmilitaryzowany i utwardzony przemysłowo, że jego podbój stanie się fizycznie niemożliwy i gospodarczo rujnujący.

Realizm siły

Inicjatywa Friedricha Merza to spóźniona korekta długo pielęgnowanej iluzji: iluzji, że bezpieczeństwo można osiągnąć wyłącznie poprzez handel i zmiany. Nowa rzeczywistość to bezpieczeństwo poprzez potencjał i odstraszanie. Sojusz zbrojeniowy z Ukrainą to nie jałmużna, lecz twarda inwestycja w bezpieczeństwo narodowe.

Niemcy odnoszą trzy korzyści: po pierwsze, zagrożenie ze strony Rosji zostaje ograniczone i osłabione na wschodniej granicy Ukrainy. po drugie, niemiecki przemysł zyskuje dostęp do ogromnego rynku wzrostu i unikalnego ekosystemu innowacji. po trzecie, niemieckie siły zbrojne są modernizowane dzięki bezpośredniemu napływowi doświadczenia bojowego i technologii.

Oczywiście, ryzyko pozostaje. Fabryki mogą zostać zbombardowane, a niestabilność polityczna w Kijowie może zagrozić współpracy. Alternatywa – Ukraina, która rozpadnie się z powodu braku amunicji i zmusi rosyjskie wojsko do przekroczenia granicy z Polską – byłaby jednak wielokrotnie bardziej kosztowna, zarówno pod względem ekonomicznym, jak i bezpieczeństwa.

Dzięki temu sojuszowi Berlin przechodzi od roli biernego obserwatora do aktywnego kreatora europejskiego porządku bezpieczeństwa. To pakt rozsądku, wykuty w ogniu wojny, finansowany logiką rynkową. Przesłanie do Moskwy jest jednoznaczne: przemysłowa potęga Europy się przebudziła i postanowiła nie tylko bronić Ukrainy, ale przekształcić ją w twierdzę wolności. Oto nowa niemiecka Ostpolitik: nie zmiana poprzez zbliżenie, lecz pokój poprzez przewagę.

Transformacja technologiczna w sztuce wojennej – dlaczego ukraińska „innowacyjność garażowa” pokonuje niemiecki „perfekcjonizm inżynieryjny”

Aby w pełni zrozumieć znaczenie technologicznego komponentu tego sojuszu, należy zagłębić się w mikrostrukturę innowacji. Niemiecki sektor obronny od zawsze koncentrował się na „złotym standardzie”: systemy uzbrojenia są rozwijane przez dekady, muszą spełniać tysiące norm DIN i być projektowane z myślą o 30-letnim okresie eksploatacji. Rezultatem są cuda techniki, takie jak bojowy wóz piechoty Puma – który jest jednak tak złożony, że często nie nadaje się do użytku, a jego koszty jednostkowe są astronomiczne.

Z konieczności Ukraina opracowała kontrmodel, który można by określić mianem „Minimalnego Produktu Zdatnego do Użytku” (MVP) w dziedzinie uzbrojenia. Ukraińscy inżynierowie biorą cywilne komponenty – chińskie silniki, amerykańskie układy scalone, hobbystyczne piloty zdalnego sterowania – i budują broń, która jest „wystarczająco dobra”, by zniszczyć rosyjski czołg wart 5 milionów dolarów, a sama kosztuje zaledwie 500 dolarów.

Ta „oszczędna innowacja” to szok kulturowy dla niemieckiego przemysłu, ale korzystny. W ramach nowych „projektów-latarni” niemieccy inżynierowie nauczą się, jak skrócić cykle rozwoju z lat do tygodni. Konkretnym przykładem jest odporność dronów na zakłócenia.

Na Ukrainie Rosjanie często zmieniają częstotliwości zagłuszania co tydzień. Niemiecki dron, którego pasmo częstotliwości jest albo na stałe ustalone, albo można je zmienić jedynie w fabryce poprzez złożoną aktualizację oprogramowania, staje się tam bezużyteczny po trzech dniach. Ukraińskie drony często mają otwartą architekturę, która pozwala żołnierzom w okopach na dostosowanie częstotliwości za pomocą laptopa przed startem. Ta elastyczność („modułowość na froncie”) zostanie teraz włączona do niemieckich projektów.

Sojusz pozwala Niemcom importować tę zwinność bez całkowitego porzucania własnych standardów jakości. Powstaje swoista hybrydowa konstrukcja: niemiecka niezawodność i bezpieczeństwo kluczowych komponentów (napęd, głowica bojowa), połączona z ukraińską elastycznością w oprogramowaniu i czujnikach. To klucz do zwycięstwa w przyszłych konfliktach, w których przeciwnik nie jest już statyczny, lecz szybko adaptuje się za pomocą technologii.

Rola sztucznej inteligencji w nowym sojuszu

Kolejnym niedocenianym aspektem jest integracja sztucznej inteligencji (AI). Ukraina jest obecnie jedynym krajem na świecie, w którym systemy uzbrojenia sterowane przez AI działają autonomicznie na dużą skalę przeciwko technologicznie równemu przeciwnikowi. Mówimy tu o „naprowadzaniu końcowym” dronów: dron wlatuje w obszar docelowy, połączenie radiowe zostaje przerwane przez zagłuszacze, a pokładowa sztuczna inteligencja przejmuje kontrolę, wizualnie identyfikuje cel i autonomicznie prowadzi drona do celu na dystansie ostatnich 100 metrów.

Ta technologia to „święty Graal” współczesnej robotycznej walki. Niemieckie firmy od lat badają ją w laboratoriach. Ukraińcy doprowadzili ją do perfekcji w terenie, bo musieli. Dzięki sojuszowi i „ciągłemu transferowi technologii” Niemcy uzyskują dostęp do tych algorytmów. To warte miliardy. Syntetyczne wygenerowanie tych danych szkoleniowych zajęłoby lata i kosztowałoby ogromne sumy. Ukraina dostarcza je „za darmo”.

W zamian Niemcy zapewniają moc obliczeniową i platformy sprzętowe, aby jeszcze bardziej wzmocnić tę sztuczną inteligencję. Niemieckie chipy, niemiecka optyka i niemiecka technologia szyfrowania sprawiają, że ukraińska sztuczna inteligencja jest bardziej niezawodna. To idealne połączenie: ukraińska „inteligencja” programowa spotyka się z niemiecką „siłą” sprzętową.

Wymiar europejski: jądro unii obronnej UE

Wreszcie, musimy poszerzyć naszą perspektywę na poziom europejski. Inicjatywa Merza to również sygnał dla Paryża i Brukseli. Francja od dawna dążyła do konsolidacji europejskiego przemysłu zbrojeniowego pod francuskim przywództwem. Niemcy teraz podejmują działania przeciwstawne: rozbudowę swojej bazy obronnej na wschód.

Włączając Ukrainę do „wspólnoty zaopatrzenia w broń”, Niemcy przesuwają środek ciężkości europejskiej obronności na wschód. Polska, kraje bałtyckie, Skandynawia, a teraz Ukraina, wraz z Niemcami, tworzą „blok północno-wschodni”, który jest bardziej pragmatyczny, bliższy Ameryce i bardziej otwarty na technologie niż tradycyjny mechanizm francusko-niemiecki.

To mógłby być punkt wyjścia do prawdziwego podziału pracy w Europie. Podczas gdy Francja koncentruje się na projektach na dużą skalę, takich jak samolot Future Combat Air System (FCAS), niemiecko-ukraiński klaster mógłby stać się centrum systemów walki lądowej, artylerii i dronów. Ukraina stałaby się „zbrojownią wschodniej flanki”, finansowaną przez kapitał zachodnioeuropejski, chronioną przez zachodnią obronę powietrzną i zintegrowaną z logistyką NATO.

Zmniejszyłoby to również presję na USA. Jeśli Europa (w tym Ukraina) będzie w stanie w dużej mierze udźwignąć konwencjonalne środki odstraszania przeciwko samej Rosji – poprzez masową produkcję amunicji i dronów – USA będą mogły bardziej skupić się na regionie Indo-Pacyfiku. Sojusz Merz jest zatem również ofertą dla Waszyngtonu: „Bierzemy odpowiedzialność nie tylko słowami, ale i fabrykami”.

Podsumowując, analiza ekonomiczna tego sojuszu ukazuje obraz niezwykłej spójności. Nie jest to projekt ideologiczny, lecz chłodno skalkulowany biznesplan na rzecz bezpieczeństwa Europy. Koszty są wysokie, ale korzyści – trwały pokój dzięki odstraszaniu i ożywieniu niemieckiego przemysłu – są bezcenne.

Porady - Planowanie - wdrożenie

Markus Becker

Chętnie będę Twoim osobistym doradcą.

Szef rozwoju biznesu

Przewodniczący SME Connect Defense Group

Porady - Planowanie - wdrożenie

Konrad Wolfenstein

Chętnie będę Twoim osobistym doradcą.

skontaktować się ze mną pod Wolfenstein ∂ xpert.digital

zadzwonić pod +49 89 674 804 (Monachium)

Twój ekspert ds. Logistyki z podwójnym użyciem

Dwukierunkowy ekspert logistyki - obraz: xpert.digital

Globalna gospodarka ma obecnie fundamentalną zmianę, zepsuta epoka, która wstrząsa kamieniem węgielnymi globalnej logistyki. Era hiper-globalizacji, która charakteryzowała się niezachwianym dążeniem do maksymalnej wydajności i zasady „Just-In-Time”, ustępuje miejsca nowej rzeczywistości. Charakteryzuje się tym głębokimi przerwami strukturalnymi, zmianami geopolitycznymi i postępową fragmentacją polityczną gospodarczą. Planowanie rynków międzynarodowych i łańcuchów dostaw, które kiedyś przyjęto, rozpuszcza się i zastępuje fazą rosnącej niepewności.